Dus, om even het geheugen van Magda Aelvoet op te frissen: alle zuivelproducten die minstens 200 nanogram vet per kilo dioxine bevatten, moeten geen certificaat hebben indien laboratoriumtesten hebben uitgewezen dat hun percentage PCB’s tussen twee en twintig procent ligt.
Stel je toch eens voor dat Marcel Colla al was het maar de helft uit zijn nek had gekletst van wat Magda allemaal verkondigt, het land was te klein geweest. Het land is trouwens te klein, maar dat is een ander probleem.
We moeten Jef Houthuys postuum alweer gelijk geven: da joenk kan het niet. Hoe is het mogelijk je zo te laten ringeloren door een paar klaplopers van de Europese Unie? Mocht de CVP deze regering geleid hebben, de christelijke lobbyisten hadden hun werk al lang gedaan. Een escortemeisje links, een Pierrot Wynants rechts, Marianne Thijssen (!)… je zou de Europese eisen nogal zien tuimelen hebben. Maar wat doen de liberale en groene vertegenwoordigers in het Europees parlement? Dirk Sterckx en Cas Vandertaelen? Niets. Ja, brieven schrijven naar Karel De Gucht. Daarmee haal je de PCB-norm niet naar beneden.
Als er al vrolijkheid te rapen valt naar aanleiding van een voedselcrisis, dan is het omdat er altijd wel iemand op het originele idee komt om de mening van Herwig Van Hove te vragen. Het aardige van Herwig – sommigen beweren: het onaardige – is dat hij het altijd beter weet. Niet alleen in verband met voedsel of met chemische processen. Nee, in verband met alles. Waren wij van Censydiam, wij gaven Herwig op TV1 elke dag een rubriek van vijf tot tien minuten. Na gewenning door de kijker: een half uur. Tussen het Journaal en Man bijt hond. Om eens uit te leggen waarom iedereen het bij het verkeerde eind heeft.
Nu zit Van Hove weggestopt, als wij het goed hebben op de zondagse vooravond. Samen met Felice Damiano voert hij daar het hoge woord in een kookprogramma, waarin hij in duizend seconden (16,67 minuten) een maaltijd bereidt. Dat gaat als volgt: “Ge trekt een blik open, ge kent dat wel, zo’n blikske zo, allez zo een dat ge bij de Delhaize koopt, ge kapt dat leeg in een pot, doet er water bij en ge roert.”
Omdat duizend seconden niet lang duren, heeft Herwig geen tijd voor de beschaafde omgangsvormen die hem anders zo kenmerken. Niet tegenover de dieren, die hij tot afgrijzen van elke dierenrechtenactivist levend in zijn casserolle propt. En zeker niet tegenover Felice, al stuit dat op minder protest.
Van Hove stroopt met de blote hand het vel van een nog sidderende forel af, klieft met een dolk de buik van een kronkelende paling open, draait tegenspartelende kippen voor het oog van de camera de nek om, en wringt eitjes uit de ingewanden van vertwijfeld piepende kwartels. Het verst ging hij door een kreeft, die meende zich te moeten verzetten tegen het kokende bad dat Van Hove voor haar had klaargezet, met een dreun van zijn pollepel de hersens in te slaan. Ze spatten tot op de lens! En alsof dat al niet erg genoeg was, gaf hij daarna met een snelkookpan een vriendschappelijke mep op de schedel van Felice (drie weken coma plus een spraakgebrek), en goot een emmer tartaarsaus over een bord bruine linzen op een bedje van kastanjedeeg en olijfolie. Klaar. Vierhonderd seconden over.
Deze wreedheid choqueert elke gevoelige mens tot in de ziel, maar mag ons niet beletten oor te hebben voor de lessen die Van Hove tussendoor geeft. Vaak over de meest triviale zaken, die bij nader inzien minder triviaal zijn dan u zou denken. Neem nu een appel. Herwig: “Allez, zo nen blozenden appel. In de echte Haspengouwse boomgaarden geplukt door een koppel illegale sikhs die nadien in het kolenhok worden opgesloten. Gene groene uit de supermarkt, want die komt van Zuid-Afrika, en daar hebben ze er kleurderivaten en zure suikers ingespoten om het uitzicht en de smaak op peil te houden. Zwijg mij alstublieft van die rommel. Ik spreek van ne goeie ronde, uit de buurt van Sint-Truiden. Hoe eten de meeste mensen zo nen appel? Ze schillen hem, gooien de schil en het klokhuis weg en eten het vruchtvlees op. Fout! Totaal verkeerd. Pas op, ik schil ook eerst mijnen appel. Maar ik gooi het vruchtvlees weg, en eet alleen de schil en het klokhuis op. Want daarin zitten de vitaminen en de mineralen.”
En zo is het met alles. Wij doen het verkeerd, Herwig doet het juist. Een fles wijn. Allez, geef toe, hoe drinken de mensen een fles wijn? Ze laten ze eerst zeven maanden plat liggen in een geacclimatiseerde kelder, zetten ze dan voorzichtig rechtop, twee dagen chambreren, en opgepast dat er geen bezinksel in het glas loopt. Helemaal mis. Vooraleer Herwig een fles ontkurkt, schudt hij ze vijf minuten krachtig op en neer, haalt de kurk er niet uit maar duwt hem erin, spuit er vervolgens met een hogedrukreiniger koolzuur doorheen, en drinkt dan. Niet uit een glas maar ineens aan de fles.
Op deze manier komt het rijpingsproces van de wijn beter tot zijn recht. De drab en het stopsel, mengt Herwig door zijn fazantenpaté, en smeert hij op eentoastje. Geen toastje uit de GB natuurlijk, dat is hoogstens goed genoeg voor de hond. Herwig laat een warme bakker uit Aarlen, speciaal voor hem, een brood bakken uit deeg waaraan hij drie kilo ongezouten hoeveboter heeft toegevoegd. Snijden in plakjes van twaalf millimeter dik, en roosteren. Niet in een broodrooster, zoals vele ongelukkigen doen. Nee, op de grill. Dan de paté erop en ge zult ne keer voelen wat dat geeft zie. Vooral op de weegschaal.
Ooit stilgestaan bij sinaasappelschillen? Niet weggooien. Geven de lamsragout dat extra pigmentje, dat ze zelfs in de beste restaurants niet bieden. Eet nooit kip, enkel Mechelse koekoek. En was uw sla niet in zoutoplossingen, wel in bessensiroop.
Als Magda Aelvoet nog een kabinetschef zoekt, en afgaande op wat ze dagelijks uitkraamt is dat het geval, dan is Herwig Van Hove de eerste keuze. Benieuwd wat er gebeurt de dag dat Kamiel Adriaens met zijn boerenvolksleger voor het kabinet opdaagt.
Koen Meulenaere
