Het begin van de lente gaat in de Verenigde Staten gepaard met een vreemd, bij ons nog onbekend fenomeen: de Spring Break. Begin april haasten honderdduizenden studenten zich naar een kleine badplaats in Florida met slechts één doel: uitzinnig uit de bol gaan. In Panama City Beach zondigen ze tegen zowat alles wat verboden is: seks, alcohol en drugs. Een onthutsend portret van jong studerend Amerika.
Het plaatsje is idyllisch. Een kristalheldere zee. Zandbanken zo ver het oog reikt. De mooiste van Amerika, wordt gezegd. Uitgestrekt op ligstoelen genieten gepensioneerden van de zachte warmte van Florida. Straks zullen ze moeten wijken voor horden jongeren, hun auto’s komen de stad al ingestroomd. De invasie van Panama City Beach is begonnen en zal duren tot half april. Elk jaar opnieuw wordt het badplaatsje een maand lang ondergedompeld in een zwoele, koortsachtige sfeer.
Het is een ware volksverhuizing. Duizenden, honderdduizenden jongeren komen vanuit alle hoeken van de Verenigde Staten hiernaartoe. Ontelbare bussen, cabriolets, jeeps en campers. Alle hotels in de stad zijn al maanden van tevoren volgeboekt. ‘ Spring Break’ heet dit eigenaardige ritueel, deze collectieve mythe. Meer dan een miljoen studenten komen in deze periode in ‘de hoofdstad van Spring Break’ logeren.
Op een kruispunt in het centrum van de stad heeft zich een kleine menigte gevormd. De gemoederen raken verhit. ‘Homoseksualiteit is een zonde!’ wordt er naar de jongeren geroepen, ‘loop naar de hel’ en ‘jullie zijn het gelaat van de hel op aarde’. De antwoorden blijven niet uit: ‘Achterlijke incestplegers’, ‘gedegenereerde debielen’ en ‘als jullie zo onverdraagzaam zijn hebben jullie de Bijbel nooit gelezen!’. Groepjes van religieuze evangelisten staan met borden te zwaaien en slingeren de studenten die in de auto’s langsrijden allerlei verwijten naar het hoofd. De jongeren, soms halfnaakt op de achterkap van hun pick-up, zijn uitgelaten, en kussen elkaar halfdronken op de mond. Ze aarzelen niet om de betogers van antwoord te dienen. De politie van Panama City Beach grijpt snel in en drijft de kleine manifestatie uit elkaar, voor een en ander uit de hand kan lopen. ‘Welkom in Panama City Beach’, zegt een van de politiemannen lachend. Dat is ook Spring Break: de onwaarschijnlijke ontmoeting van twee Amerika’s.
Panama City Beach en Florida behoren immers tot de zogenaamde Bible Belt, de zuidoostelijke staten van Amerika waar het christelijk fundamentalisme hoogtij viert. Na acht jaar George W. Bush staan de conservatieve religieuze groepen sterker dan ooit in de VS. Het evangelisch protestantisme telt nu ongeveer 70 miljoen leden. Het is een brede beweging in volle expansie, die strijdt tegen het homohuwelijk, abortus, euthanasie en de secularisatie van de maatschappij. De grote meerderheid van de leden woont in het zuiden van het land.
De meest overtuigde evangelisten baseren hun leven op de letterlijke lezing van de Bijbel. Anderen noemen zichzelf ‘ born again’ en erkennen Jezus als hun redder. Voor hen symboliseert Spring Break het zedelijk verval van de Amerikaanse jeugd. Jim Hawkson, vader van zeven kinderen en een van de betogers op het kruispunt, vat de situatie samen: ‘Als het bergaf gaat met Amerika, dan is dat de schuld van die jongeren. Ze geloven niet in Jezus, de redder van ons allemaal. Het enige wat hen interesseert, is de hele dag door neuken met verschillende partners. Ze houden echte orgieën. Wij doen al het mogelijke om die zonen en dochters van Satan tegen te houden. Hun ziel kan nog worden gered.’
COMADRINKEN
De Spring Breakers zijn evenwel geen gangsters of paria’s van de Amerikaanse samenleving. Integendeel. Ze komen van alle universiteiten van het land, soms zelfs van de meest prestigieuze zoals Columbia, Harvard, Cornell, Princeton… Voor het merendeel van de studenten duurt hun lentetripje maar een dag of vier, maar dat maakt het allemaal des te intenser. Ze vullen hun dagen met alcohol, seks en drugs, en tasten hun grenzen af. Het populairst is daarbij zonder twijfel het ‘comazuipen’, drinken tot je niet meer kunt. Elke avond worden tientallen studenten in een staat van alcoholcoma naar de spoedafdeling van het plaatselijke ziekenhuis overgebracht.
In LA VELA, de beroemdste en grootste nachtclub van de VS, verdringen zich meer dan zesduizend jongeren rond de 51 bars, 14 dansvloeren en twee zwembaden. Er is zelfs een zaal voor minderjarigen, waar alcohol verboden is. Dominiek L. bezoekt LA VELA voor ’t eerst. De 22-jarige Gentse studeert internationale betrekkingen in Troy in Alabama. Ze heeft meer dan 12 uur gereden om hier te komen fuiven. ‘Ik moest dit toch één keer in mijn leven gezien hebben. Ik heb er zoveel over horen vertellen. Hier draait alles om seks en alcohol. De Amerikaanse maatschappij is eigenlijk heel repressief en jongeren zijn niet zo vrij als men vaak denkt. Maar hier kunnen ze al hun angsten en haat enkele dagen achter zich laten.’
Op het strand en in de hotelkamers begint het drinken rond de middag, en het gaat door tot in de vroege uurtjes. De jongste studenten hebben zelfs valse identiteitspapieren om aan alcohol te raken. In Florida, zoals in de meeste staten van de VS, moet je 21 zijn om alcohol te mogen drinken. De wet is streng, maar de politieagenten zijn net als de plaatselijke middenstand erg vriendelijk, de zaken varen er immers wel bij. De meest gehoorde slogan bij de handelaars is: ‘Get smashed, but don’t trash’, drink je lazarus, maar hou ’t netjes.
‘Je moet die jongeren begrijpen’, zegt Dominiek. ‘Je beseft niet hoeveel beter wij af zijn in België. Het inschrijvingsgeld aan de universiteit is bij ons voor iedereen betaalbaar. In de VS is dat helemaal niet het geval. Een jaar studeren aan de universiteit kan je makkelijk 60.000 dollar of meer kosten. Jongeren werken keihard en moeten vaak geld lenen om hun studie te betalen. Op 20-jarige leeftijd hebben ze al een zware last op hun schouders, en veel van hen doen er jaren over om hun schulden af te betalen. Dat verklaart waarom ze zich in de Spring Break zo buitensporig gedragen. Ze willen de klok rond zoveel mogelijk plezier maken. Want zodra het voorbij is, weten ze heel goed wat hen te wachten staat.’
Tijdens de Spring Break zijn de avon- den lang en zwoel. Wanneer ze terugkeren van de nachtclubs, zo tegen twee, drie uur ’s morgens, lopen de meisjes vaak halfnaakt door de hotelgangen. ‘Het is vooral dan dat het gebeurt. Iedereen is dronken’, vertrouwt de jonge Amerikaan Marco ons toe. ‘Het is fantastisch hoe je hier zulke verbondenheid voelt tussen de studenten. Iedereen helpt elkaar, de sociale barrières verdwijnen. Je komt hier niet alleen om feest te vieren, maar ook om een netwerk op te bouwen. Alle contacten die we hier leggen tijdens de Spring Break, zullen we later gebruiken op de arbeidsmarkt.’
HYPOCRIET SYSTEEM
In Panama City Beach wordt de alcoholwetgeving laks toegepast. De stad riep enkele jaren geleden een speciale rechtbank in het leven, de ‘Spring Break Court’, uitsluitend om zaken met de studenten af te handelen. Als ze schuldig pleitten, konden ze tijdens hun verblijf gemeenschapswerk verrichten, meestal helpen met de vuilophaling. Dat had een dubbel voordeel voor de jongeren: hun ouders werden niet gewaarschuwd en de veroordeling kwam niet op hun strafblad. Vorig jaar nog profiteerden 1208 studenten van de procedure. Maar na protest van enkele verenigingen die strijden voor de gelijkheid van kansen werd deze ‘rechtspraak met twee snelheden’ afgevoerd. Dominiek is niet dom: ‘Het systeem is erg hypocriet. Fuiven jullie maar, zegt de overheid, laat jullie maar ’s goed gaan. We knijpen wel een oogje dicht. Zo krijg je de indruk dat de politie ongeveer alles toelaat tijdens de Spring Break.’
De plaatselijke politie mag dan laksheid verweten worden, het is duidelijk dat ze niet over genoeg middelen en manschappen beschikt tijdens de studenteninvasie. ‘Het gebeurt dat we tot veertig tussenkomsten per dag hebben’, berekent burgemeester David Humphreys Jr. ‘Je hebt niet alleen alle uitspattingen van de jongeren zelf. Er zijn ook veel seksmaniakken die, aangetrokken door al die jonge meisjes in bikini, vanuit alle hoeken van de VS hierheen komen.’
Dit jaar was een verkrachtingszaak hét onderwerp van gesprek. Shawn Wuertley, een bewaker die werkt voor de Sandpiper Beach Resort, forceerde de kamerdeur van een studente van 18 jaar. Hij verkrachtte haar en gooide haar vanaf de zesde verdieping van het balkon naar beneden. Een jaar eerder stierf een politieman toen een student op hem schoot. De kogel doorboorde zijn kogelvrij vest.
In Panama City Beach praten ze liever niet over die zaken. Iedereen trekt op de een of andere manier immers voordeel van de Spring Break. In de eerste plaats de politie zelf: zodra hun dienst erop zit, begint voor de agenten een tweede werkdag. Nog steeds in uniform, rijden ze met hun dienstwagen naar de ingang van bars en dancings en spelen luxebuitenwipper. Het belangenconflict is overduidelijk: ze gebruiken hun officiële dienstmateriaal voor privédoeleinden en worden betaald door de mensen die ze overdag in het oog moeten houden. Maar iedereen wordt er beter van. De sheriff, de politieagenten en de uitbaters van de clubs.
GEBRUIND EN GEPIERCET
Ook de reclamejongens eisen in Panama City hun deel van de koek op. De studenten zijn dan ook een ideale doelgroep. ‘We willen jullie feest niet vergallen. We willen enkel dat jullie gezond blijven zodat jullie volgend jaar kunnen terugkomen.’ Deze boodschap, die door het stadsbestuur zowat overal wordt geafficheerd, vat het lokale beleid goed samen. De financiële belangen zijn enorm. In één maand investeren adverteerders hier meer dan 150 miljoen dollar. Het komt erop aan om de jongeren op een zo origineel mogelijke manier te verleiden, want deze leeftijdscategorie heeft doorgaans een hekel aan de traditionele vormen van reclame.
Open auto’s beschilderd met logo’s en met bloedmooie meisjes en jongens op de achterbank cruisen door de straten. Vliegtuigen trekken grote spandoeken door het luchtruim. En het strand is één groot jachtterrein van merken. Overal zie je standjes, hostesses in bikini, spelletjes allerhande. Iedereen probeert de jongeren voor zich te winnen. Van de werknemers van een condoommerk die duizenden pakketjes uitdelen, via de tandpastastandjes aan de ingang van de nachtclubs tot de campagnemedewerkers van Obama, Clinton of Mc Cain.
De marketing draait op volle toeren. ‘In Spring Break afwezig zijn, zou zelfmoord zijn’, stelt de woordvoerder van een bekend biermerk. ‘Je moet een hyperagressieve aanpak hebben. Als studenten hier ons product leren kennen, zo blijkt uit onderzoek, zullen ze het hun hele leven blijven drinken.’ Het Amerikaanse leger weet ook hoe belangrijk Spring Break is. Hoewel het steeds meer moeite heeft om soldaten te ronselen voor Irak, lanceert het een grote verleidingsoperatie op het strand van Panama City Beach. Als je bij de reusachtige rekruteringsstand je naam en adres hebt opgeschreven, krijg je daarna alles gratis: interactieve videogames, een gevechtsparcours op ware grootte, rodeo, geschenken… Voor de verbaasde blikken van de meisjes en de jaloerse van de jongens worden zelfs parachutisten op het strand gedropt.
Een week lang is iedereen gelijk in Panama City Beach. De studenten, van welke universiteit of achtergrond ze ook komen, ontmoeten elkaar op het strand – de jongens in bloot bovenlijf, de meisjes in bikini. Ze zijn gebruind, geëpileerd, gespierd en vooral gepiercet en getatoe-eerd. Naar Panama City Beach kom je niet om aan je lichaam te werken, maar om ermee uit te pakken. Het kan niet mooi genoeg zijn. Spring Break is een gigantische uitspatting, typisch Amerikaans van omvang, maar het zou verkeerd zijn te denken dat het louter om een groot feest voor bevoorrechte studenten gaat. Spring Break is meer dan dat. Het maakt deel uit van de twintigste-eeuwse Amerikaanse cultuur, het is een eerste verboden avontuur onder vrienden dat je ver van huis en je ouders beleeft, als een overgangsritueel naar de volwassenheid. Spring Break toont ook een Amerika dat volledig het tegendeel is van de conservatieve en puriteinse samenleving die George W. Bush voor ogen stond. Een Amerika dat zichzelf niet wil zien zoals het eigenlijk is.
een rEPORTAGE VAN JéRôME JURION EN ARAZ GULEKJIAN
