Van alle ballonnetjes die de Vivaldi-partijen de voorbije maanden oplieten, kregen we vorige week te zien welke de regering-De Croo samenknoopte tot wat een begroting moet voorstellen. Er was één ballonnetje waarvan ik nooit helemaal had begrepen waar het precies vandaan kwam, en dat nog altijd ergens vrij in de lucht zweeft: de vierdaagse werkweek van 38 uur. Het waren de liberalen die er als eerste lucht in hadden geblazen. Straks is het aan de sociale partners om het al dan niet af te knallen.

Vier dagen telkens iets minder dan tien uur werken, van pakweg acht uur ’s ochtends tot zes uur ’s avonds, om de vijfde dag van de week thuis te mogen blijven? Evenveel werk, evenveel stress, evenveel verantwoordelijkheid? Het is een wel heel sneu voorstel voor mensen die het zich niet kunnen permitteren om écht vier vijfde te gaan werken.

In 1930 voorspelde John Maynard Keynes dat de welvaart over 100 jaar zo- danig zou zijn gestegen dat mensen nog maar vijftien uur per week zouden hoeven te werken. De welvaart is gestegen in het tempo dat Keynes in gedachten had, maar de meeste mensen werken nog altijd veertig uur. Ergens is er iets mis gegaan. Waar kunnen we nog van dromen, voor over honderd jaar? Veertig uur werken in twee dagen tijd, in de e-commerce?