De Franstalingen blijven teruggrijpen naar de onderhandelingen van 2005. ‘No pasarán’, reageert N-VA’er Bart De Wever.
Uit de communautaire onderhandelingen van mei 2005 blijkt dat de Franstalige partijen en vooral het kartel MR-FDF daarom niet juridisch, maar wel feitelijk uit zijn op een uitgestrekt tweetalig gebied van Brussel tot de taalgrens. Op die manier behoort ‘de enclave’ Brussel niet meer uitsluitend tot het Vlaamse grondgebied, maar grenst ze evenzeer aan Wallonië. Op die manier wordt ook de huidige taalgrens voortdurend verschoven. Er zou dan geen vaste staatsgrens tussen de deelstaten in België bestaan. En dat is wat de Franstalige partijen de internationale gemeenschap duidelijk willen maken zodra de splitsing van het land in het vizier komt.
Ruim een week na de mislukte besprekingen van 2005 las toenmalig minister-president Yves Leterme (CD&V) in het Vlaams Parlement een aanvullende regeringsverklaring voor. ‘Unaniem verwerpt de Vlaamse regering elk initiatief dat ertoe zou leiden dat het grondgebied van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest wordt uitgebreid, dat de taalwetgeving in Brussel eenzijdig wordt versoepeld, dat inschrijvingsrechten en andere bijkomende voorrechten voor Franstalige inwoners in Vlaanderen worden voorzien of dat de Franse Gemeenschap bevoegdheid krijgt in Vlaan-deren.’
‘Volgens mij is het hele dossier niet onderhandelbaar’, voorspelde Bart De Wever (N-VA) aan de vooravond van de ultieme onderhandelingen over B-H-V. ‘Het is tekenend dat de Franstalige en Vlaamse onderhandelaars nog geen enkele keer met elkaar in groep hebben gesproken. In vergelijking met 2005 zijn er trouwens nog twee belangrijke elementen bijgekomen. De weigering van de Vlaamse regering om drie burgemeesters van de faciliteitengemeenten te benoemen, en het feit dat de Franstalige partijen al redeneren in het licht van het verdwijnen van België. Dat verklaart waarom ze halsstarrig aan hun imperialistische aanspraken vasthouden.’
Maar er is meer, vindt De Wever. ‘Telkens weer valt het mij op hoe ze naar de onderhandelingen van mei 2005 verwijzen. De geur van die welriekende schotel is in hun neus blijven hangen. Toen ik in juli 2007 door informateur Reynders werd ontvangen, verwees hij meteen naar de teksten die toen op tafel lagen. Hij vroeg me ze naar huis mee te nemen om ze eens te bestuderen, wat ik pertinent heb geweigerd. Vorige week woensdag bracht Elio Di Rupo (PS) de teksten op zijn beurt in herinnering. De Franstalige partijen hebben het daarbij steevast over “de puzzel van 2005”. Mijn antwoord is bekend: no pasarán.’
