Voor hij het dodelijk schot lost, gaat de interesse van de zelfmoordenaar in “Eindelijk afgelopen” alleen nog uit naar zijn uiterlijk. Heel belangrijk blijkt ook de vraag: zou ik niet beter nog eens rap naar het toilet gaan? Het gaat hier duidelijk om een parodie en Luk D’Heu, die de monoloog in een eigen vertaling en bewerking bij het Nederlands Toneel Gent speelt, laat er geen twijfel over bestaan. Voor het stuk begint, deelt hij bonnetjes uit “voor de koffie na afloop”, die dan een stuk kersentaart blijkt te zijn. De recente berichten indachtig over zelfdoding op onze spoorwegen, laat hij een speelgoedtreintje over de scène sporen.

De Oostenrijkse schrijver Peter Turrini (1944) gaf “Endlich Schluss” in 1997 als verjaardagsgeschenk aan de 60-jarige regisseur Claus Peymann, die het in Wenen met zijn lievelingsacteur Gert Voss realiseerde. Een hoogst pijnlijke realisatie met een politieke achtergrond en een dubbele bodem, als men weet dat “de goede mens Peymann” zijn laatste seizoen in Wenen afwerkt en voor sommigen alleen nog oud ijzer is. “Eindelijk afgelopen” is een verantwoorde introductie van een auteur die hier niet bekend is, al is dit zeker niet zijn sterkste werk.

Het naamloze personage is een verzameling van vele personages, een soort elckerlyc die zijn leven overschouwt. Als man, echtgenoot en vader huldigt hij een vrij eigenzinnige kijk op de realiteit, als journalist is hij met vele winden meegewaaid. Luk D’Heu laat ons in het ongewisse over zijn precieze bedoelingen omtrent de man die tot duizend telt en zich dan daadwerkelijk van kant maakt. Onder het tellen timmert hij aan een kooi, waar hij dan ook instapt om afscheid te nemen van een wereld die hij eigenlijk vanuit een zekere welstand vaarwel zegt. De planken zijn echter zo slecht genageld dat zijn kooi uiteenvalt. Symbolisch bedoeld?

In de oorspronkelijke tekst legt Turrini vooral de nadruk op het afscheid nemen van allerhande voorwerpen die het dagelijks leven suggereren en is het vooral het lawaai van de wereld dat het personage irriteert. D’Heu (met spelbegeleiding van Guy Van Sande) steekt meer actie in het stuk en af en toe wat visuele humor. De ironie en vooral het cynisme waar Turrini op aanstuurt, komen echter nauwelijks aan bod.

Tot 13/2 in NTG-2, Minnemeers, Gent 09/225.01.01;

vanaf april op reis.

Roger Arteel