Malpertuis creëert ?De Troje Trilogie?.

In drie stevige delen, waarvan elk deel ook apart kan bestaan, dramatiseert Koos Terpstra het mechanisme van moord, haat en oorlog. Het geheel noemt hij ?De Troje Trilogie?, omdat de legendarische strijd om de stad Troje wonderwel weergeeft wat hij beoogt. Bovendien komt een dergelijk groots opgezet werk tegemoet aan zijn heimwee naar een rijk theater, waar alle genres een plaats krijgen en dat zonder nivellering zowel erudiet als vulgariserend is.

Volgens Terpstra schreef Shakespeare zo’n theater, en hij vindt het dan ook jammer dat hedendaagse theatermakers de grote Shakespeare-ui altijd maar meer afpellen. In zijn drieluik in 1995 met de Taalunie Toneelschrijfprijs bekroond demonstreert Terpstra dan ook een rijkdom aan ideeën en spelmogelijkheden, aan taalschoonheid en gevoelslagen.

Voor een theater met bescheiden middelen als Malpertuis (Oostende/Tielt) is dit lange stuk voor zes acteurs een ware uitdaging. Voor artistiek leider Sam Bogaerts blijkbaar een kolfje naar zijn hand. Met een overwegend jonge cast zet hij een sterk geïnspireerde productie neer als een vlijmscherpe aanklacht tegen de oorlog. Terpstra toont de feiten niet chronologisch, maar zoals de meeste mensen ze ervaren : eerst ondervinden ze de gevolgen en pas later krijgen ze weet van de oorzaak. Die blijkt banaal zoals Hektor ( Eddy Vereycken), de voornaamste krijger in het conflict, dom en lomp is. Een nogal drastische vereenvoudiging weliswaar van de mannelijke kant van de zaak. Daar tegenover staat de minder rechtlijnige karakterisering van de vrouwen, die elk op zichzelf een bepaald aspect van het vrouwelijk aandeel symboliseren.

De sterkte van de tekst, de regie en de vertolking ligt in het weer tot leven brengen van de door tijd en literatuur gefixeerde helden, zodat ze perfect aansluiten bij het hedendaagse cynisme. Bogaerts hoeft er geen extravagante middelen voor te gebruiken. Hij accentueert bepaalde scènes zonder directe herkenbaarheid te beogen, en ook de aankleding en het decor hebben eerder een alluderende dan een realistische functie.

Deze ?Troje Trilogie? grijpt naar de keel, schiet op het hart, is bijwijlen burlesk en hilarisch, maar blijft een niet-verzwakkende vormeenheid. De ervaringen in ex-Joegoslavië van de Sloveense dramaturge Tanya M. Zurda, zijn zeker nuttig geweest bij de motivatie van de spelers. Hun driftige en tegelijk speelse aanpak slaat gensters. Sofie Sente is als Andromache de voornaamste exponent van een cast die, zij het niet over de hele lijn, theater maakt dat natrilt.

Roger Arteel

Reisvoorstellingen. Info : (03) 235.04.90 (Thassos).

Sofie Sente : theater dat natrilt.