Tot aan de verkiezingen trekt Knack elke week met een andere partij op campagne. Dit keer volgen we de zegetocht van Frank Vandenbroucke door Dilbeek.
foto: Patrick De Spiegelaere
‘Kunt u geloven dat ik minder heb beloofd dan ik gedaan heb?’ Nee, dat kan Rachel niet. Zij stemt voor de tsjeven, voor Herman Van Rompuy. Toch raakt Frank Vandenbroucke (SP.A) een gevoelige snaar. ‘Ik wist niet dat hij zo schoon kon lachen’, gniffelt ze. ‘Op televisie kijkt hij altijd zo stuurs, maar hier is hij echt zijn eigen.’
Het is zaterdagochtend in Dilbeek, een rijke, blauwe gemeente aan de rand van Brussel. Amper zijn de eerste bio-yoghurtjes verkocht, of het campagnebusje van SP.A-Spirit blokkeert al de doorgang op de Boerenmarkt aan cultureel centrum De Westrand. Van een kartel is er vandaag niet veel sprake. ‘Bert Anciaux voert apart campagne, vooral in Brussel zelf’, zegt een militant – een woord dat rijmt op ‘ambetant’, zoals gewezen SP.A-voorzitter Patrick Janssens zich ooit liet ontvallen.
Maar wie wil Anciaux als Frank Vandenbroucke in de buurt is? De koning der pensioenen, de redder der vaderlandse gezondheidszorg, de enige socialistische lijsttrekker die af en toe níét op televisie is. Het is bijna lachwekkend hoeveel lof en palmtakken de minister van Sociale Zaken en Pensioenen de afgelopen maanden toegezwaaid heeft gekregen. De zaterdag dat hij Dilbeek bezoekt, bedenkt De Standaard hem met het beste rapport van alle paars-groene ministers en pleit Luc Huyse in De Morgen voor een tweede ambtstermijn voor Vandenbroucke op Sociale Zaken.
Hoe het ook zij, de marktgangers kénnen hem. Meer nog: de meesten weten grosso modo waar hij zich mee bezighoudt en schrijven hem een meer dan gemiddelde portie sérieux toe. ‘Ik vind u een goeie, maar ge moet ervoor zorgen dat mijn medicamenten worden terugbetaald’, zegt een bejaarde dame. Vandenbroucke kent het geneesmiddel, goochelt met medische termen, legt de procedure uit, en laat haar beaat glimlachend achter. Iets moeilijker te overtuigen zijn de potentiële kiezers die hem over hun pensioen aanklampen. Ze beseffen wel dat de minister de pensioenen optrekt, maar veel voelen ze daar toch niet van op het eind van de maand. ‘Ach, ik versta wel dat ik niet de enige ben die een pensioen krijgt. Het geld groeit niet op de rug van meneer de minister, hè.’
IS STEVE MEE?
Tijd voor huisbezoeken door de Savio-wijk, een van de weinige sociale woonwijken in Dilbeek. ‘Minister Vandenbroucke is bij uw gebuurs. Zou u hem ook iets willen zeggen?’ vraagt een folderdame aan een Dilbeekse die duidelijk vanachter haar fornuis is weggespurt. ‘ Bwah, nee. Ik heb niets te zeggen. Is Steve niet mee?’ bloost ze terwijl ze haar handen nerveus aan haar gestreepte schort afdroogt.
Nee, Steve is er niet bij, en dat is misschien maar beter ook. Hoe groter de huizen in de wijk worden, hoe minder gek men op de socialistische voorman is. ‘Hij stigmatiseert intellectuelen’, luidt de kritiek. Een jonge vader, die aan woning en wagen te zien geen kasseilegger is, ergert zich blauw aan Stevaerts stelling dat hoger-opgeleiden in intellectuele beroepen langer moeten werken dan arbeiders die een leven lang zware labeur verrichten. Vandenbroucke luistert, nuanceert, en kan amper verhullen dat hij de uitspraak van zijn voorzitter ook niet bepaald gelukkig vindt.
Waarschijnlijk doet de Dilbeekse Saïda Sakali, nummer drie bij de opvolgers, meer electoraal voordeel bij een rondgang aan de zijde van Vandenbroucke dan de minister zelf. Maar de aanwezigheid van een Teletubbie geeft de mensen wel het gevoel dat de politiek zich om Brussel-Halle-Vilvoorde bekommert. Vandenbroucke: ‘Deze regio is de afgelopen regeerperiode zowel door de Vlaamse als door de federale regering verwaarloosd en dat werkt verzuring in de hand. Er is te weinig gebeurd op het vlak van huisvesting en ondanks alle beloftes is men nog niet met het gewestelijk expresnet begonnen.’
Middagpauze, tijd voor een broodje. Vandenbroucke en Sakali schrijven met de hand de boodschap ‘Wij zijn hier geweest. U was jammer genoeg niet thuis. Frank & Saïda’ op tientallen folders. ‘Ziet u hoe ambachtelijk wij campagne voeren? Niets is ons te veel. Wij schrijven zelfs onze folders met de hand!’ Handenarbeid? Straks stuurt zijn voorzitter hem nog vervroegd met pensioen.
Ann Peuteman
