Dave Mestdach

Vorig jaar was het de beurt aan Dirk Braeckman om de vaderlandse eer hoog te houden in het Belgische paviljoen tijdens de Biënnale van Venetië. De Gentse fotograaf deed het met verve. Of beter: met een reeks monumentale, analoog gemaakte beelden in vijftig tinten grijs. Die zijn in al hun verstilde pracht nu ook te zien in Bozar, waarbij Braeckman het project speciaal aanpaste aan de architectuur van Victor Horta. Een golf die dreigend over het strand rolt. Een naakte vrouw gedrapeerd in wazig licht. Het zijn zwart-witfoto’s die intimiteit koppelen aan afstandelijkheid, en herkenbaarheid aan dreiging en bevreemding. Alsof ze in stilte protesteren tegen de jachtigheid van de digitale dictatuur en de multimediamaatschappij, die aan de lopende band beelden hoest en proest. Een beeldende lof der traagheid.