‘Europa intervenieert in het Belgische sociale beleid op basis van de concurrentieregels’, zegt de adviseur van minister van Sociale Zaken Rudy Demotte.

Info

Over dit onderwerp vindt op 13 oktober 2005 een internationaal colloquium plaats in het Egmontpaleis: ‘Taking forward the European Welfare States: Common Challenges. A contribution to the reflection on the future of the European Social Model’.

‘Eindelijk staat het sociale beleid eens bovenaan op de agenda van de Europese Unie’, zegt Stefaan Thijs, de adviseur van minister Rudy Demotte (PS) voor Europese aangelegenheden, verwijzend naar de top die eind oktober in Hampton Court zal plaatsvinden. ‘Het kan een startsein zijn voor meer reflectie.’

‘Zeker, de mogelijkheden van een Europees sociaal beleid zijn beperkt. Sociaal beleid blijft immers een aangelegenheid van de lidstaten op basis van het subsidiariteitsprincipe. Elke lidstaat vult zijn sociale politieke agenda in naar eigen goeddunken.’

‘Maar die subsidiariteit is relatief. Als Europa beslist dat bepaalde prestaties “een economische activiteit” vertegenwoordigen omdat er een vergoeding tegenover staat, dán geldt het principe van de subsidiariteit niet méér. De concurrentieregels treden in werking. En de lidstaat heeft niet langer het laatste woord. Zijn eigen sociale model kan hij dan niet langer zélf organiseren. Want Europa heeft gezegd dat hij zo de Europese regels van de interne markt met voeten treedt.’

Een voorbeeld uit de gezondheidszorg. ‘Ons land telt vandaag dertien PET-scans voor het hele Belgische grondgebied. Maar de Europese Commissie heeft, na een klacht van een Belgisch ziekenhuis, vragen bij die hoeveelheid. Het directoraat-generaal Industrie onderzoekt of het geen inbreuk is op het vrije verkeer van goederen. Het aantal PET-scans is in ons land beperkt vanwege budgettaire redenen en om overconsumptie tegen te gaan. Betekent dit dat Europa, als ze beslist dat er meer scans dan we kunnen betalen moeten worden toegelaten, een parallel circuit van privé-geneeskunde zou aanmoedigen? Dat leidt tot een absurde situatie. Zeker als je weet dat het Britse National Health System, een vorm van staatsgeneeskunde waarbij je voor de prestaties niet betaalt, niet als een “economische activiteit” wordt geklasseerd. Europa zal ons toch niet aanzetten tot een nationalisering van onze gezondheidszorg?’