De actie ‘Goossens uit Toscane’ komt stilaan op toerental. Zelden zoveel spontane steun gekregen, al zijn sommige suggesties een tikje aan de gewelddadige kant. Het stoort duidelijk heel wat lezers dat hij die ons jarenlang luxe en comfort wenste te ontzeggen, zich er nu zelf in wentelt. Dat ene beeld, waarop Goossens in jeans met enkele gewichtig lijkende documenten in een fauteuil van rood fluweel ligt te luieren, is een provocatie te veel.
O wee de sukkelaars die uit al dat geklets een programma moeten monteren. Wij hebben trouwens de indruk dat ze het hebben opgegeven. In de eerste afleveringen werd er op wel zes verschillende plaatsen gekeuveld, met tussenin een wandelingetje door Arezzo of over het hellend plein van Siena. Maar steeds meer lijkt het alsof ze drie keer vijftien minuten uit de moedertape knippen, met alleen waar het echt niet anders kan een paar van de al sinds mei ingeblikte tussenshots: de zonsondergang, de vrijpostige hond van Goossens, of twee nóg oudere kerels op een bank in het dorp.
De prijs voor de naïviteit gaat alvast naar Willem Vermandere. Die dacht echt dat hij twee dagen in Toscane zou mogen rondlopen. Verheugde zich er al op om in de Uffizi de schatten van de familie De Medici te gaan bewonderen, en om in de Accademia eens te gaan voelen uit welke soort steen Michelangelo zijn David had gekapt.
Dat liep enigszins anders. Om drie uur zaterdagnamiddag werd Willem van het vliegveld van Rome gehaald, daarna drie uur in dat ellendige autootje naar de Villa, pro forma gedurende twee minuutjes een klein kloostertje bezocht, vervolgens het aanstootgevende ‘hapje eten’ van Paul, en dan babbel-babbel klets-klets met Isabel Durant. Wat zeer vermoeiend is. De volgende ochtend: ontbijt, babbel-babbel klets-klets, en opnieuw drie uur in dat broeierige wagentje naar het vliegveld van Rome. ’t Was, zo gaf Willem te verstaan, zwaar tegengevallen.
Over de aflevering met meester- intrigant Johan Van Hecke zullen wij het niet hebben. We hebben het hier vaak genoeg gezegd: er bestaat in de hele Belgische politiek geen grotere rat dan Van Hecke. ‘De schoonste rat van de Wetstraat’, om zijn laatste buddy Yves Desmet te parafraseren. Dat had na minder dan een uur zelfs Fauzaya Talhaoui door. Eerst had ze er nog wat omheen gedraaid, rond de vraag of Van Hecke een eerlijk mens is. De dag nadien was het antwoord voluit nee.
Op dat moment had Van Hecke verklaard dat de migratiestop gehandhaafd moest worden, dat we het onveiligheidsgevoel in gemeenten met veel migranten zoals Oosterzele niet mochten negeren, dat hij een hekel had aan politiek correct denken, en dat het Vlaams Blok moest worden uitgenodigd bij de eerstvolgende coalitiebesprekingen in Antwerpen. Wie alleen klank had, zou geconcludeerd hebben dat Ward Beysen wel erg ver naar rechts was opgeschoven.
Van Hecke, tegen wiens familiale reizen in Europese opdracht pas een intern EVP-onderzoek door Wilfried Martens is toegedekt, kondigde ook aan dat hij nog één mandaat in het Europees parlement ambieert en daarna breekt met elke vorm van politiek. Hij zal dan gaan lesgeven aan de vermaarde universiteit van Kampala. Wellicht op voorspraak van zijn goede vriend Yoweri Museveni, en beschermd door diens gereputeerde veiligheidsagenten.
Dat hij eerst nog een tweede ambtsperiode wil is makkelijk te verklaren. Pas na twee mandaten heeft een Europees parlementslid namelijk recht op een Europees pensioen, zijnde het equivalent van zijn buitensporige wedde met daarbovenop een gigantische maandelijkse premie die per vijf dienstjaren wordt berekend. Het is dat de mensen niet goed beseffen hoeveel een Europees parlementariër op zak steekt, of er brak revolutie uit.
Over het bezoek van Van Hecke willen wij het dus niet hebben. Geen groter saboteur, geen schaamtelozer verrader, geen ziekelijker ruziestichter dan deze christen voor het socia… nee, voor het liberalisme. Wist u dat hij er inmiddels ook in geslaagd is om bonje te krijgen met Karel De Gucht? Als hij het secretariaat belt om de voorzitter te spreken moeten ze daar zeggen dat Karel er niet is. En toen hij onlangs meende in Berlare te mogen gaan aanbellen, sloeg Mireille de deur voor zijn neus dicht. En dat minder dan een jaar na die andere confidenties in Toscane, het beruchte complot tussen De Gucht, Van Hecke en twee journalisten.
Een van die twee, Dirk Achten van de zelfverklaarde kwaliteitskrant De Standaard, kreeg prompt een vetbetaalde baan op de VLD als beloning. De andere, Yves Desmet van de zelfverklaarde kwaliteitskrant De Morgen, werd voor de Raad voor Deontologie gedaagd door CD&V’er Carl Decaluwé, die van zichzelf slechts een miniem en onbeduidend deeltje ter beschikking van de VLD stelt.
Decaluwé haalde bakzeil omdat hij Desmet aanklaagde voor het schrijven van een boek over de vrijage De Gucht-Van Hecke. Terwijl de vraag die werkelijk aan de orde was uiteraard luidde: is het deontologisch correct dat twee journalisten die meewerken aan een politieke samenzwering, daarover nadien in hun eigen krant vergoelijkende commentaren schrijven en bovendien essentiële elementen (aanwezigheid van de premier) verzwijgen? Daarover zou de Raad voor Deontologie, voorgezeten door onze chef-deontologie Patrick Martens, heel anders hebben geoordeeld. Om maar te zwijgen over het College voor Deontologie, waarvan onze eredirecteur Hubert van Humbeeck de drijvende kracht is.
Voor De Standaard, kwaliteitskrant, was het blijkbaar geen probleem dat een van hun journalisten zich met een lucratieve job liet omkopen. Toen Achten enkele weken later ook officieel zijn overstap naar de VLD bekendmaakte, bestond diezelfde krant het om een biografietje van haar afscheidnemende ex-hoofdredacteur te publiceren waarin de Toscane-episode niet eens werd vermeld! Zou een krant met dergelijke rekbare principes niet een groter gevaar voor de democratie zijn dan Christian Van Thillo? Straks nemen ze Achten nog terug.
Koen Meulenaere
