Koen Meulenaere
Koen Meulenaere Van 1991 tot 2012 de satiricus van Knack

Zijn de amoebes eindelijk allemaal bijeengekeerd en door het toilet gespoeld, nu is hij papegaaien beginnen te kweken! Wij spreken over onze chef-wetenschappen, een man wiens geest zonder overdrijven het epitheton “rusteloos” verdient.

Vroeger was onze vijfde verdieping een oase van rust. Er huisden enkel uw dienaar en onze chef-astronomie Lode Willems. Deze laatste werkte ’s nachts, en de eerste… wij zullen niet zover gaan te beweren dat die overdag werkte, maar als hij aanwezig was, was het overdag. Wij zagen onze vriend Lode op de nieuwjaarsreceptie, en daar werden alle nodige afspraken over de goede gang van zaken op onze verdieping gemaakt. Nooit ook maar één probleem gehad.

Tot op zekere dag onze chef-wetenschappen, gedreven door de kenmerkende nieuwsgierigheid van de empirische academicus, besloot de trap boven de vierde verdieping te beklimmen. Daar ontdekte hij niet alleen dat op het dak van het Knack-kantoor een gigantische observatiekoepel was gebouwd, maar ook dat er nog een ruim kantoor met bergruimte leeg stond. Dat werd in geen tijd omgebouwd tot een experimenteel laboratorium, en tevens tot het einde van onze rust.

Sindsdien hebben wij al van alles zien passeren. De meest vreemdsoortige organismen, insecten en planten waarvan geen bioloog ter wereld het bestaan vermoedt, en vier- tot zevenvoetigen die niet onder te brengen zijn bij de tot nu toe geregistreerde diersoorten. Deze regels schrijven wij overigens van tussen zwarte en wellicht toxische dampen, want vijf minuten geleden is hiernaast weer iets ontploft.

Over die amoebes hebben wij u een paar weken geleden verteld, nu dus papegaaien. Naar het schijnt bestaat daar een bloeiende maar illegale handel in. Toen onze chef-wetenschappen vernam dat sommige van die beesten voor een fortuin over de toonbank gaan, was het hek van de dam. “Er zijn Japanners”, zo verraste hij op een dag de redactievergadering, “die tot een half miljoen betalen voor een ei van zo’n gekleurde spreeuw. Weet je wat: ik koop me een Spix’s ara van negen miljoen, en ga die klonen. Geen ei vandoen, en zeker van het resultaat. Mijn kostje is gekocht. Heren, binnenkort modem ik u mijn stukken door vanop de Côte d’Azur.”

Onze chef-eindredactie ging al vertwijfeld op zoek naar de juiste spelling van het woord “papegaaieëieëter”, en onze chef-economie opperde dat het misschien verstandiger zou zijn om ineens het geld zelf te klonen, maar er was geen zeggen meer aan. Een week later fladderde de eerste palmkaketoe door onze palier.

Onze hoofdredacteur zou later trouwens vreemd opkijken toen hij het artikel onder ogen kreeg. Want om het enthousiasme van onze chef-wetenschappen te temperen, had hij hem op het hart gedrukt deze keer eens alle betrokken partijen aan het woord te laten. En niet, zoals gewoonlijk, alleen de tegenstanders. Tot zijn verbazing zag hij na citaten van de voorzitter van de Belgische Vereniging van Papegaaien- en Parkietenliefhebbers, en van een professor van de Vogelbescherming, de volgende passage staan:

KNACK: Hoe ziet u de toekomst tegemoet ?

COCO: Nootjes, Coco wil nootjes.

Die Coco kennen wij. Hij is een van de ergste uit een zwerm dubbelegeelkopamazones, die het op onze etage tamelijk onzindelijk en buitengewoon lawaaierig maken. Op de vorige redactievergadering spraken twee van hen onze chef-Wetstraat tegen. We moeten eerlijk zijn: de Bosniër heeft ze lekkerder klaargemaakt dan wij hadden verwacht. En de pluimen hebben we naar de redactrices van Weekend opgestuurd. Je weet nooit.

In afwachting dat zijn eieren gaan renderen, is onze chef-wetenschappen van een nog fantastischer idee bevallen. Luister. Aangezien denken een fysiologisch en biochemisch proces is, moet het mogelijk zijn het denken van een ander via pharmacologische preparaten te beïnvloeden, en zelfs volkomen te bepalen.

Dat hebben al meer wetenschappers bedacht, maar niemand is erin geslaagd het in de praktijk om te zetten. Draulans wel. Waar hij ze vandaan haalde, durfden wij niet vragen, maar in zijn bureau lagen plots elke morgen nieuwe hersenen op de plank. Grote hersenen, kleine hersenen, zwarte, witte, hersenschors en hersenstam, van alles wat. De brug van Varol, de waterleiding van Sylvius, de hypofyse en de hypothalamus…, wij werden geconfronteerd met begrippen waarvan wij nooit voordien hadden gehoord. Onze chef-wetenschappen goochelde voor onze ogen met neuronen en dendrieten, mengde de nervus oculomotorius met amygdaline-olie, en bestrooide drie van de vier ventrikels met een snuifje neuropeptiden die hij in de Nopri was gaan kopen.

Na enkele weken achtte hij zich klaar voor de grote test, die tijdens alweer een andere redactievergadering werd uitgevoerd. Tot ongeloof van ons allen ging onze chef-boeken, onwetend van de tabletten die door zijn koffie waren geroerd, voor onze chef-Wetstraat staan en wees de opdracht die hij net had gekregen van de hand met een fors: “Ik denk er niet aan boerke, doe het zelf.”

Voor onze chef-boeken eindigde dit experiment met een forse dreun op de neus, die een verlenging van zijn titel “meest sexy man van Vlaanderen” twijfelachtig maakt.

Maar daar kon onze chef-wetenschappen geen traan om laten, integendeel. Hij beoordeelde de proef als geslaagd, en ging op grote schaal gassen en pastilles ontwikkelen. Korte tijd later werd hij door de collega’s aangesproken met mijnheer Dirk. En onze chef-Wetstraat nam Economie vijf bladzijden af, en kende ze aan Wetenschappen toe. De rubriek Boeken verdween. Twee ingrepen die Van Cauwelaert sowieso van plan was geweest, maar de pillen van Draulans versnelden het proces.

Schrik dus niet als in een van de volgende nummers de rubriek Wetenschappen vooraan in ons blad staat en tot verna de nietjes loopt. En als het woord vande redactie geschreven wordt door Coco,in de plaats van door Hubert van Humbeeck.

Koen Meulenaere

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content