Paul Goossens gaat een proces aanspannen tegen Rik Van Cauwelaert, directeur-hoofdredacteur én chef-Wetstraat van Knack. Volgens hem is De Kastelenroute, waarmee Knack-TV de vakantiekijkers verwent, plagiaat van Confidenties in Toscane. ‘Hij doet mij met opzet na, mijnheer de juge,’ aldus Paul in zijn klacht, ‘en dit met het oogmerk mij belachelijk te maken.’

Wij hebben de twee formats eens naast elkaar gelegd, en zien eerlijk gezegd weinig gelijkenis. Ja goed, het gaat in beide gevallen om een diepgravend interview, al is Paul zelf nooit erg diep geraakt. ‘Vindt u ook dat Christian Van Thillo een gevaar is voor de democratie?’ En: ‘Vindt u ook dat Herman Van Rompuy staat te springen om premier te worden?’ Dat noemen wij niet diepgravend, dat noemen wij vooringenomen. En meer overeenkomsten kunnen we niet bespeuren.

De kastelen van Rik Van Cauwelaert de Wyels behoren tot het patrimonium van de stamboekadel, de Toscaanse villa’s van Paul Goossens tot dat van de nouveaux riches. Het dwaze rode autootje waarin de gasten van Goossens werden gepropt, alleen om voor de camera de laatste honderd meter af te leggen want verder raakte dat ding niet, is in niets te vergelijken met de luxueuze blauwe Volvo waarmee de kasteelbezoeker van Knack-TV thuis wordt afgehaald. En er is bij ons ook geen hond die naast de gastheer het bordes komt afgetrippeld.

Aanvankelijk was die er wel: Dutschke, de agressieve bulterriër van onze chef-Wetstraat, die thuis om veiligheidsredenen aan twéé ijzeren kettingen ligt, en meer stokslagen krijgt dan eten. Van Cauwelaert heeft het niet zo begrepen op mei-achtenzestigers. Bij de proefopname werd Dutschke voor één keer van zijn leiband ontdaan, en koos meteen de vrijheid. Daarmee verdween de laatste mogelijke link tussen het vakwerk van onze chef-Wetstraat en het gebroddel van Paul Goossens.

Zelf hebben wij een paar verontwaardigde reacties gekregen, omdat wij hadden geschreven dat Karel De Gucht in de eerste aflevering van DeKastelenroute een pittige confidentie had gedaan over zijn huisbazin: Mireille Schreurs. Dat was ook zo, maar wij hadden alleen het ruwe materiaal gezien, in de uiteindelijke versie is het eruit geknipt.

U herinnert zich dat Karel ooit ook te gast was bij Goossens in Toscane. Meer bepaald in de Villa Anterigoli in de buurt van Siena, eigendom van de familie Benetton. Karel was er samen met Gerard Mortier van de opera. Althans: wij zagen hem samen met Gerard Mortier uit het rode autootje stappen. Wat we niet zagen was dat ook mevrouw De Gucht van de partij was. Bedrog, want men deed de kijkers geloven dat de gastheer en zijn twee gasten een weekend met zijn drieën optrokken, en zo tot diepzinnige gedachten kwamen. Of hadden moeten komen. Dat kan natuurlijk niet met een opgewonden standje als Mireille mee aan tafel.

De hele tijd is ze buiten beeld gehouden, een pluim voor de monteur. Eén foutje slechts: toen Karel, Gerard en Paul door Firenze wandelden, hadden ze eerst enkele, maar na verloop van tijd steeds meer plastieken zakken van allerlei exclusieve kledingboetieks aan hun armen hangen. Op de duur elk minstens vijftien. Wie goed oplette, had daar kunnen merken dat er iets niet klopte.

En toen sloeg het noodlot toe: een verschot in haar rug! In die van Mireille. De laatste oogst Gucci-pakjes, Gucci-schoenen, en Gucci-handtassen had ze zelf moeten dragen, en zie wat er van gekomen was. Dat werd Karel zijn beste weekend niet. Zagen en klagen en kreunen en steunen… Karel maakte alvast een kruis over de kolossale sigaar die hij na een copieuze maaltijd graag mag opsteken. Om dan eerst wat rook omhoog te blazen, en vervolgens plots iets verstandigs te verkondigen.

Hugo Coveliers heeft dat mooi beschreven: ‘Vooraleer De Gucht iets zegt, neemt hij altijd een denkpauze. Een aanloop naar een Grote Gedachte. Hij verwacht dan dat iedereen stil is, uit respect voor de Grote Leider. Dat moment van stilte benutte ik om hem tegen te spreken. En dan stond hij met zijn mond vol tanden. Vandaar zijn afkeer voor mij.’

De rug van Mireille werd erger en erger, en grote middelen drongen zich op: bij de terugkeer in de Villa Anterigoli werd ze op een tafel gelegd, voorzichtig van haar kleding ontdaan, en door Paul Goossens getrakteerd op een weldoende massage. Dat wil zeggen: weldoend was ze alleen in het begin, want toen Paul de gloeiende as van zijn onafscheidelijke sigaret per ongeluk op haar rug liet vallen, was Toscane te klein.

Een razende Mireille deed Karel de bagage naar beneden slepen, en liet op kosten van de VRT een taxi komen. Uit Rome! Toen Goossens bedeesd zijn verontschuldigingen wou aanbieden, sloeg ze de deur voor zijn neus dicht. Waarmee zijn neus beter wegkwam dan zijn vinger, want die zat ertussen.

Onderweg naar de luchthaven viel haar oog op een mooie fattoria in de Toscaanse heuvelen. ‘Die wil ik hebben’, wees ze, waarna de taxi moest stoppen en Karel moest gaan bellen om de prijs te vragen. ‘En koop ook dat lapje grond erachter’, riep ze hem na. Dat lapje grond bleek zevenenzestig hectaren olijfboomgaard te zijn, en staat nu op naam van Schreurs. Karel moet zestien jaar minister blijven om het te kunnen afbetalen.

Het is deze confidentie, die hij onze chef-Wetstraat toevertrouwde. ‘Ik weet niet waar ze nu zit,’ zuchtte hij nog, ‘maar gelukkig is ze niet mee naar hier gekomen, of ik kon in de buurt een kasteel gaan kopen.’ Geen twee uur na de opname belde De Gucht al in paniek naar Van Cauwelaert: of dat verhaal over Toscane er niet uit kon?

Koen Meulenaere