De regering worstelt niet alleen met de begroting en het loopbaaneinde. Ook de luchthaven van Zaventem is een struikeldossier.

Na het zomerreces mag de federale regering alle zeilen bijzetten om een begroting voor 2006 te maken en over het loopbaaneinde te beslissen. Alsof dat niet genoeg politieke dynamiet voor Paars II is, komt daar nog eens het dossier van de luchthaven van Zaventem bij. Als de federale, Vlaamse en Brusselse regering wéér geen consensus bereiken over visie en aanpak, is een heruitgave van het DHL-scenario niet uitgesloten.

De geluidslast in en rond Zaventem teistert al ruim zes jaar de politiek. Isabelle Durant (Ecolo) verbood in december 1999 de nachtvluchten. Premier Guy Verhofstadt (VLD) floot haar prompt terug, ging een halve dag rondhangen op Schiphol in Amsterdam en koos ‘snel en efficiënt’ voor een concentratie van de vluchten boven de Brusselse Noordrand. Sterke actiegroepen, die in dat gebied ook binnen de kortste keren een lokaal politiek draagvlak hadden, deden paars-groen nog voor de verkiezingen van 2003 door de knieën gaan en overschakelen naar een ‘billijke’ spreiding van de vluchten over de Noordrand, de Oostrand en Brussel. Dat varkentje zou Bert Anciaux (Spirit) dan wel even wassen. Maar ook hij reed zich vast in dit ‘klotedossier’ en gaf het opgelucht door aan de huidige federale minister van Mobiliteit Renaat Landuyt (SP.A). Ondertussen hebben al zo veel Brusselse rechters zich over de wendingen in dit dossier uitgesproken dat er zonder politieke uitkomst vanaf oktober in feite geen vliegverkeer in Zaventem meer mogelijk is en de luchthaven dicht kan.

Twee conflictlijnen domineren deze kwestie. De ene plaatst economie tegenover ecologie: 50.000 arbeidsplaatsen versus de gezondheid van mensen die door decennia van ruimtelijke wanorde overal in en rond Brussel wonen. De andere wordt geactiveerd door de Brusselse gewestregering die met zeer strenge geluidsnormen ieder vliegtuig boven de hoofdstad weert.

Het resultaat is een gordiaanse knoop die vooral het surrealisme in de politiek stimuleert. Dat gaat dan van een ballonnetje over een peperdure tweede luchthaven (MR-minister van Financiën Didier Reynders), tot de ‘boutade’ dat ook de vakbonden het best naar de rechtbank stappen, maar dan om het recht op werk af te dwingen (Landuyt). Of van de suggestie dat de Brusselse geluidsnormen geen kwaad kunnen zolang ze niet worden toegepast (Brussels SP.A-minister Pascal Smet), tot het opgemerkte voorstel van CD&V’er Etienne Schouppe om de luchthaven van Zaventem ’s nacht te sluiten. ‘Ceci n’est pas un avion’roepen is natuurlijk ook nog altijd een alternatief om niets te hoeven doen.

Durant werd met pek en veren beloond, maar haar besluit om voorrang te geven aan gezonde nachtrust had het voordeel van de duidelijkheid. Landuyt daarentegen wil het vliegverkeer spreiden en gezondheidsrechten ondergeschikt maken aan werkgelegenheid. Die optie is even helder, maar ook radicaal verschillend omdat er geen tussenweg is. Daarover hoeven hij en de rest van Paars dan ook niet meer rond de pot te draaien.

Patrick Martens

Landuyt wil gezondheidsrechten ondergeschikt maken aan werkgelegenheid.