Koen Meulenaere
Koen Meulenaere Van 1991 tot 2012 de satiricus van Knack

Zou Jean-Luc Dehaene erg op zijn privacy gesteld zijn? Wij zijn geneigd te denken van niet. Bij de vele gruwelijke beelden die de afgelopen zomer in de media zijn gepubliceerd, was er één dat alles platsloeg. Vergeet de bomaanslagen in Londen, de watersnood in New Orleans, Bert Anciaux op kamp. Het meest ontluisterende beeld stond op de één van Het Laatste Nieuws: Jean-Luc Dehaene, slechts gekleed in een aftandse zwembroek, die het water van een stortbad over zijn roodverbrande kale hoofd liet stromen.

Binnenin prijkte een foto van Dehaene zwemmend in de Tyrrheense Zee. Enkel zijn hoofd kwam boven de golven uit. Wis de grote roerganger Mao in de Yangtze uit uw geheugen, de puffende en blazende kop van Dehaene in een Italiaanse branding overtreft niemand meer. Men ziet iets dergelijks wel eens in karton voor de deur van een keurslagerij.

Frieda Joris is hier al vaker geprezen voor haar kunst om plat geïnterviewde BV’s toch nog verhalen te ontlokken die niemand kende. En die niemand zou mogen kennen. De baldadigheden van den Baard toen hij nog een Sikje was, om maar iets te noemen. Geef voor een rechtbank toe wat den Baard aan Frieda toegaf, en je zit tien jaar vast. Had bloembakken gestolen in een grootwarenhuis, en die vervolgens door de ramen van een paar willekeurig uitgekozen woningen gesmeten.

In Bachten de Kupe kreeg een geschrokken moeder Baard van een vastberaden politie-inspecteur een bevel tot huiszoeking onder de neus. En voor ze kon reageren, viel een gewapende en gemaskerde eenheid van de groep Diane langs alle kanten haar huis binnen. Daar zou een vice-premier in een ander land met de grootste hardnekkigheid over zwijgen, maar niet den Baard. Schepte honderduit op. ‘Ik was vroeger een echt varken’, liet hij optekenen. De toevoeging ‘vroeger’ doet ons besluiten dat hij sindsdien onecht is geworden.

Deze hele zomer lang is Frieda Bekende Vlamingen gaan lastigvallen op hun vakantieadres. Ontluisterend. Zoals met de trein van Brussel naar Antwerpen sporen, en de onwaarschijnlijke lelijkheid aanschouwen van Belgische achtergevels. Een stemmig huisje in de Provence met een boom in de tuin, en daar dan barbecuen met vrienden. Kan men zich iets ergers voorstellen? Elke minder of meer bekende Vlaming doet het blijkbaar. En dus ook Dehaene. Alleen doet die het niet in de Provence, maar in Sardinië.

Zoiets hebt u nog nooit gezien. Denk niet aan een riante Azurenkust-villa als van Leo Delcroix, laat staan aan uitgestrekte Toscaanse landgoederen als van Guy Verhofstadt of Mireille Schreurs. Nee, denk aan een onbewoonbaar verklaard Sunparks-bungalowtje. Verkeerd gebouwd, en daarna dan maar als materiaalhok gebruikt. In zoiets neemt Dehaene vakantie. Je zou zeggen: miskeken op de folder, bedrogen door het reisbureau… wie heeft het nog niet meegemaakt? Maar Dehaene komt daar al dertig jaar! Uit vrije wil.

Tot voor kort, zo vertelt Celie, deden ze de afwas in de zee omdat er geen waterleiding was. Ook geen elektriciteit. Evenmin gas. Noch een toilet. Als ze dicht bij elkaar kruipen, kunnen ze er met zes slapen. Maar ze denken eraan om boven de keuken een mezzanine te timmeren, zodat er nog een slaapkamertje bij kan.

Vooral de foto’s zijn dodelijk. Dehaene die van op een houten steiger het water in duikt. Eén seconde later afgedrukt, en de zee moet droog geweest zijn. Dehaene, wiegend op een handdoek in een hangmat, met bungelend om de voeten een paar verkleurde badslippers. Die blijkt hij te hebben gestolen in de Sheraton van Jeruzalem, toen hij daar was voor de begrafenis van Yitzhak Rabin. In 1995! ‘Steek dat ne keer onder de kraan, en ze zijn weer proper.’ (Celie) Op het hoofd van Dehaene staat, met de klep omhoog, een bezweet wielrennerspetje. Van Solo-Superia. Gaat mee van in de gloriedagen van Rik Van Looy.

Andere foto: Celie kijkt vanuit een ligstoel toe hoe Jean-Luc de barbecue aansteekt. Een barbecue op pootjes van vijf centimeter, met ernaast een groene plastieken emmer met twaalf liter mayonaise. Of nog: Celie in een oranje en roze geruite vakantieshort. Niet naar kijken als u al psychische problemen hébt.

Wij lezen het artikel. Alle kwalen en kwaaltjes van de familie Dehaene worden in geuren en kleuren uit de doeken gedaan. Schimmel tussen de tenen, wormen in de darmen, een verstopte wc, een dooie rat in de diepvries… geen ongemak blijft onvermeld.

‘Het zoute water is goed voor mijn psoriasis’, deelt Dehaene mee, terwijl Celie de aardappeltjes bakt, en erwtjes en worteltjes begint te koken. Allemaal meegebracht uit Vilvoorde, want daar is het goedkoper. Chapelure en appelmoes hebben ze op Sardinië niet eens. Hoegaarden, Jupiler en Duvel komen ook al van thuis. Het is niet aan Dehaene dat de plaatselijke middenstand zijn jaaromzet dankt. In het staatsblad verscheen onlangs de lijst met alle neveninkomsten van onze politici. Bij Dehaene, ook al vorstelijk betaald als Europees parlementslid en burgemeester, was dat nogal indrukwekkend. Maar het mag geen reden zijn om het geld over de balk te gooien.

Na het maal, een soort stoemp met sardienen, zet Dehaene de tuinstoelen op ligstand en zijn cd-speler op volle kracht. Tijd om naar vallende sterren te kijken. Met een glas typisch Sardinische likeur: Mirto. Komt ook uit de Delhaize. ‘Celie wijst op de Grote Beer’, noteert Frieda genadeloos.

Hier stoppe ik, zou Boerke Naas zeggen. Het schijnt dat Dehaene in Sardinië de hele dag op een Gameboy speelde. Verslaafd aan Tetris en Super Mario. De architect van de Europese grondwet! Begrijpt iemand waarom die is afgewezen?

Koen Meulenaere

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content