Jef Van Baelen
Jef Van Baelen Journalist voor Knack

Het scheelde 102 stemmen. Op een totalekiezerspopulatie van 113.116. Dat is een uitslag waarbij er alleen verliezers zijn. Toch moet Martine Aubry (58) met dit wankele mandaat aan de slag om haar geschaafde partij te herenigen en zo een valabel alternatief te bieden voor president Nicolas Sarkozy. De Parti Socialiste weet dat ze met de burgemeester van Rijsel een socialiste met stamboom op het schild hijst – Jacques Delors, de voormalige voorzitter van de Europese Commissie, is haar vader – en bovenal iemand die voor een traditionele, linksere koers kiest. De banden met de vakbonden aanhalen en de militanten weer het gevoel geven dat zij meetellen in de Parti Socialiste, noemde Aubry haar voornaamste prioriteiten toen ze het voorzitterschap (officieel is ze ‘partijsecretaris’) aanvaardde, na een strijd die de breuklijnen binnen de Franse PS pijnlijk heeft blootgelegd.

De socialistische machtsstrijd kan niet los gezien worden van de presidentsverkiezingen van 2012. Momenteel kijkt de PS onmachtig toe hoe Nicolas Sarkozy de Franse politiek schijnbaar moeiteloos domineert. De liefde van het Franse electoraat voor zijn glamoureuze president leek nochtans bekoeld, maar zijn passage als EU-voorzitter blijkt nu Sarkozy’s populari-teit weer te doen stijgen. Dan volgt de logische vraag: wie is de beste tegenpool voor de blitse Sarkozy? Ségolène Royal, die al een stembusslag van hem verloor, of de wat grijze, maar zeker betrouwbare Aubry? Het socialistische partijestablishment koos voor de laatste optie. Letterlijk alle partijkopstukken, van Lionel Jospin tot Dominique Strauss-Kahn, schaarden zich achter Aubry. Dat die daarop niet met groter verschil won, mogen de notabelen van de PS, de zogeheten ‘olifanten’, diep in hun zak steken. Het liet Royal toe zich te positioneren als de rebel van de partij, terwijl ze vorig jaar nota bene nog de officiële PS-kandidaat voor het presidentschap was. Royals sterke score kon er niet gekomen zijn zonder proteststemmen van de ontevreden basis die het gekissebis aan de top meer dan beu is. De PS-kopstukken counteren, en dat doen ze almaar openlijker trouwens, dat Royal inhoudelijk gewoon te licht weegt. Diezelfde olifanten gokken er wellicht op dat Aubry niet sterk of diplomatisch genoeg zal blijken om de partij te herenigen, wat hun eigen kansen voor 2012 gaaf houdt.

Aubry is geen Royal. Ze kan geen zaal inpakken zoals haar opponente dat kan. Het kiespubliek kent haar vooral van de 35-urige werkweek. Aubry stond in ’98 voor de ondankbare taak om dit oude socialistische dogma door te drukken. Destijds leek dat haast een politieke zelfmoordmissie, maar Aubry doorstond de storm. Ondertussen zijn de Fransen helemaal gewonnen voor hun kortere werkweek. Een politica die bekendstaat als een gedegen dossiervreter en bovendien zo’n populaire maatregel op haar revers kan spelden, is niet kansloos als Frankrijk in 2012 genoeg zou blijken te hebben van Sarkozy’s showbizzgehalte.

Jef Van Baelen

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content