G evr., zr. dr., omg. Navo: Joegosl. Niet om bmmn op kop te kr., wel vr ber. wrme maalt. Culin. kwal. onnodig. Vereist: reusacht. voorr. slivovitsj. Grte verdnste.
Een weekje aan de slag op het BMC, het Brussels Media Center. Waar uw redacteurs voortaan in één gezamenlijke ruimte werken. Velen van hen lopen met een donkere bril rond, anderen torsen indrukwekkende pleisters of steunverbanden. De overburen, die van de Verdragsorganisatie, zijn al bezorgd komen informeren of hun inlichtingendienst weer iets was ontgaan. En op welke plattegrond van Brussel Knack vermeld stond.
Het ergste is dat wij elkaar nu ook ‘van ziens’ leren kennen. Wie vroeger op de eerste verdieping resideerde, kwam nooit op de derde, laat staan omgekeerd. En de beruchte redactievergadering waarover wij soms schreven, we zullen het nu maar bekennen, heeft in werkelijkheid nooit bestaan. Onze chef-Wetstraat legde elke dinsdag de opdrachten op ieders bureau, en wee het gebeente van wie daar opmerkingen bij had.
Veel collega’s kenden wij enkel uit de colofon. Vorige donderdag hadden wij bijna de politie gebeld, toen een vreemde figuur de sectie Knack van het BMC kwam binnengeslopen. Bleek Patrick Duynslaegher te zijn, onze chef-film. Zat vroeger altijd in de kelder, in een verduisterd projectiezaaltje. Sympathieke man.
Nog vorige week een opgewonden Misjoe Verleyen aan ons fonkelnieuwe bureau: “Schrijft gij die laatste bladzijde?” Als wij vroeger één van de collega’s ter sprake brachten, bleven wij die een paar weken uit de buurt, tot de ergste boosheid was gesleten. Dat kan niet meer. En dus Misjoe voor onze neus, naar ons priemend met een zeer dreigende vinger. “Hebt gij ja dan nee het volgende geschreven? Ik citeer: wat iedereen op Knack probeert te vermijden hebben de Coburgs voor, Misjoe Verleyen aan hun been. Antwoord.”
Wat verzint een mens, in zo’n situatie? “Dat was fictie mevrouw. Niet ik zeg dat, ik zou niet durven, maar mijn personage. En het gaat niet over u, maar over uw type, in het algemeen. Het is een hyperbool. Er staat in feite het tegenovergestelde van wat er staat, namelijk dat iedereen u graag aan zijn been heeft.”
Oef, dat was zo slecht niet bedacht. Een beetje laf, dat zeker, maar beter blode Jan dan dode Jan. Misjoe monsterde ons met een vernietigende blik, en keerde terug naar haar eigen bureau, drie hokjes verderop. Waar de chefs cultuur en economie, vroeger door drie étages gescheiden, in een wilde knokpartij verwikkeld waren omdat onze chef-economie de as van zijn sigaar over de schutting had getipt, die zijn bureau van dat van onze chef-cultuur scheidt.
Onze hoofdredactie heeft gekozen voor scheidingswanden van 55 centimeter hoogte. De andere optie, 25 centimeter, werd uit veiligheidsoverwegingen afgewezen. Maar 55 centimeter voorkomt dan wel direct oogcontact, zeer gevaarlijk in gespannen situaties, maar verhindert een chef-economie niet om de as van zijn sigaar aan de kant van een chef-cultuur te droppen. Pal op een kunstwerk waarvoor Braet een bedoeling aan het zoeken was. Neutrale toeschouwers vonden het beter met assevlek dan zonder, maar onze chef-cultuur was voor geen rede vatbaar. Wat voor een chef-cultuur in normale omstandigheden overigens een voordeel is. Misjoe Verleyen haalde de vechtenden uit elkaar, en nam Despiegelaere zijn sigaar af.
Met die Misjoe valt niet te spotten. Zwarte band karate, vierde dan. Leren schieten bij de IRA, bekwaamd in psychische intimidatie bij Opus Dei. Twee jaar geleden drong ze de Maze-gevangenis in Belfast binnen! Echt waar, die reportage is overgenomen door Der Spiegel. In de Maze komt in principe niemand binnen, en buiten nog veel minder. Maar de zwaarbewapende wachters wisten niet wat hun overkwam, toen Misjoe haar perskaart onder hun neus duwde en hen toesnauwde : “Uit de weg boerkes, Knack! Nieuwsmagazine, Belgium.” Vooraleer de soldaten aan de voordeur van hun verrassing bekomen waren, liet Misjoe aan de achterdeur zeventien terdoodveroordeelde katholieke terroristen vrij. En stapte een kwartier later langs diezelfde schildwachten opnieuw naar buiten, met in haar zog de Guildford Four en de voltallige Britse boulevardpers.
Wij hebben ons voorgenomen Misjoe te vriend te houden. Vooral omdat drie hokjes op onze wat krap uitgevallen werkvloer, niet ver is. Een zware kassei overbrugt die afstand in geen tijd. Zoals onze chef-wetenschappen mocht ondervinden, nadat hij een opmerking had gemaakt over de gewoonte van onze chef-buitenland om te neuriën tijdens het werk. Neuriën is misschien niet de juiste term, Van Elzen heeft nog in het koor van de KVO gezongen, de zwaardere partijen. De mannen die buiten een Japanse tuin aan het aanleggen zijn, sprongen de eerste dag van hun graafmachine om te zien wat er aan de motor haperde.
Zeggen dat de verhuizing ons gelukkiger heeft gemaakt, is de waarheid geweld aandoen. Haatdragender wel. Jos Grobben zit tegenwoordig met een geladen geweer naast zijn Cola-automaat, waarin hij tot zijn afschuw enkele zloty’s had aangetroffen. Schijnen dezelfde vorm te hebben als een twintig-frankstuk, maar zijn slechts de helft waard. De daders waren uiteraard de mannen van Trends die, om een ons volslagen duistere reden, zwemmen in de zloty’s.
Grobben was geschokt tot in het diepst van zijn middenstandersziel. Hij had de dag van de verhuizing al nauwelijks overleefd, want de verhuizers van Speed Colli hadden de Cola-automaat onderaan in de vrachtwagen gekieperd, en hem vervolgens bedolven onder een hoop afval, die op hun vrachtformulier omschreven stond als “Archief chef-boeken”. Bij aankomst in het BMC bleek de machine niet alleen wisselgeld terug te geven, wat ze voordien nooit had gedaan, maar bovendien te veel! Daarbovenop de affaire met de zloty’s, en met Grobben viel niet meer te praten.
De enige voor wie het BMC tot nu toe een zegen is geweest, is ondergetekende. Een kwartiertje op kantoor, en de rubriek is weer gevuld zie. De rest van de dag gaan wij biljarten.
Koen Meulenaere
