Beste Vrienden gaat als volgt. Twee koppels Bekende Vlamingen staan samen met Bruno Wyndaele in een stadje in Italië of Portugal, en moeten daar opdrachten uitvoeren. Zakdoek leggen, bijvoorbeeld. Of er is een kistje in de stad verborgen, en de BV’s moeten dat gaan zoeken. Om ter rapst!
Een nieuw programma van Ketnet of Children Network, denkt u waarschijnlijk. Mis. Op Eén. Om kwart over negen ’s avonds, wanneer men er redelijkerwijs mag van uitgaan dat vooral volwassenen voor het scherm zitten. In de eerste aflevering waren het Gui Polspoel, van Polspoel & Desmet, en Siegfried Bracke, van Bracke. Stonden ergens in een godvergeten gat aan het Comomeer, waar blijkbaar de bekende filmacteur George Clooney woonde. Polspoel en Bracke moesten proberen om tot in de tuin van die mens zijn huis te raken, en daar een fotootje te nemen. En dat sneller dan Ann Van Elsen en Tanja Dexters.
Een normale mens zou tegen Wyndaele zeggen: ‘Op uw hoofd gevallen soms?’ En zou zich vervolgens op een terrasje op het zonovergoten dorpsplein installeren, om daar bij een aperitief te genieten van een krant of een boek. Bracke en Polspoel evenwel, stoven onmiddellijk de straatjes van het dorp in: ‘Waar woont ‘m?’
Dat was snel achterhaald, de eerste inboorling aan wie ze het vroegen wees al meteen de juiste weg: ‘Eerste straat links, nummer 24. Maar hij is niet thuis, hij zit in Amerika.’ De beentjes van Bracke holden zo vlug ze zijn dampende lijf konden dragen naar nummer 24, waar onze helden een gesloten poort aantroffen. Bracke, de heraut van het recht op privacy, probeerde bovenop een muurtje te klimmen om vandaar naar binnen te kunnen gluren, Polspoel beperkte zich tot een klein gaatje in de poort.
‘We lopen rond,’ hijgde Bracke in het heetst van de strijd, ‘we proberen langs de andere kant binnen te raken.’ Opgelet: we spreken hier wel degelijk over twee van de belangrijkste politieke verslaggevers. Aan die andere kant bleken Ann Van Elsen en Tanja Dexters al via de rotsen en het water naar de tuin van de beroemde filmster te zijn gewaad. De ene in de nek van de andere, wat zowel een komische als een bijzonder erotische aanblik bood. Ann Van Elsen droeg een te korte witte short, mensen toch. En toen werden de vier Belgen vanuit de tuin van Clooney beschoten, en moesten rennen voor hun leven.
De tweede opdracht hebben we gemist, versterking gaan halen in de barkast, maar plots zagen we Polspoel in een roeiboot op het Comomeer. Zich met elke slag aan de riemen afvragend wanneer hij zo dom was geweest om zich door Bracke tot dit onnozele programma te laten overhalen. Productiehuis De Filistijnen moet de gasten vooraf hebben wijsgemaakt dat de spelletjes slechts voor een paar tussenshots dienden, waar het echt om ging waren de diepgaande gesprekken over leven en maatschappij. De zoveelste flauwe variant op het oerformat van een in de zomer opgenomen praatprogramma: Confidenties in Toscane, met Paul Goossens. Bracke en Polspoel hadden wel degelijk uren zitten filosoferen over politiek, journalistiek, en het recht op privacy, maar bij de afwerking had een mopperende monteur dat alles in de vuilnisbak gekieperd. Met het moeilijk weerlegbare argument: ‘Voor gezaag van dit gehalte is er Canvas.’ Het enige wat hij overhield voor de eindmontage waren de tussenshots.
Gevolg was dat Polspoel in het zweet zijns aanschijns het Comomeer probeerde over te roeien. Van dichtbij in een ander bootje gevolgd door Wyndaele en Bracke. De bedoeling was een veerpont in te halen. Of te enteren, het werd ons niet helemaal duidelijk. Omdat Polspoel steeds verder van de juiste koers afdreef, klom Bracke aan boord, nam de spanen over, en zat in geen tijd in de golfslag van de veerboot. Waardoor zijn eigen sloep ei zo na omsloeg. Toen had Polspoel er genoeg van, en liet zich boos weer aan de wal helpen, nat van kop tot teen.
Volgende opdracht: Bruno had in Milaan de stukjes van een puzzel verborgen. Als ze die stukjes bij elkaar legden, zouden ze een foto van een beroemd gebouw herkennen. En niet zomaar een gebouw, nee nee, een gebouw dat symbool stond voor de vriendschap. Zoals die tussen de twee BV’s zelf. Wie van de twee koppels het eerst aan dat gebouw opdook, won de beker. Er lag een stukje puzzel in een café, één in een boekenwinkel, en één bij een scheidsrechter.
Dat laatste was wel geheimzinnig: bij een scheidsrechter? Niet vergeten: we bevinden ons midden in het centrum van Milaan, een stad waar ze gesteld zijn op stijl en beschaving. De keurig geklede Milanezen zagen tot hun ontzetting eerst twee moordgrieten door de straten hollen, achternagezeten door een cameraploeg, en vervolgens twee amechtig puffende en blazende oudere heren, ook gevolgd door een cameraploeg. Café in café uit, boekenwinkel binnen boekenwinkel buiten.
En toen hadden ze geluk: midden op het plein achter de Dom stond in vol ornaat een voetbalscheidsrechter! Met een groot stuk puzzel in zijn hand. Dat was boffen. Maar zo gemakkelijk als wij het nu voorstellen, ging het ook weer niet. Eerst moesten de BV’s elk nog drie penalty’s trappen, vanaf vier meter naar twee truien die als doelpalen op de grond…
Wij besparen u de rest: de foto op de puzzel was het voetbalstadion in San Siro. Symbool van vriendschap omdat zowel Inter als Milan er spelen. Als er tijdens de derby minder dan vijfhonderd zwaargewonden vallen, spreken ze van een rustige namiddag, maar laten we niet muggenziften. Bracke en Polspoel doken in een taxi: ‘Naar San Siro!’ Daar zou Bruno hen staan opwachten, en dan hadden ze gewonnen. Dexters en Van Elsen waren door een verongelijkte voorbijganger de andere kant van de stad uitgestuurd. Met de metro. Kaapten bijna een bus, gingen vervelend doen bij politieagenten, enzovoort enzovoort.
Aan het Giuseppe Meazzastadion kostte het Bracke en Polspoel weinig moeite om Bruno te vinden: hij stond midden op het plein al zeven en een half uur op hen te wachten. Einde van het spel, hoopten wij. Weer mis. Nu moesten ze nog enkele vragen over elkander beantwoorden. ‘Siegfried, wanneer verjaart Gui?’ Daar moest Bracke niet lang over nadenken: 17 februari. ‘Gui, wanneer verjaart Siegfried?’ Dat wist Polspoel op geen drie maanden na te zeggen, zodat wel heel duidelijk werd wie van beiden de leider en wie de naloper was.
Geen antwoord van Polspoel, dus moesten ze vijf minuten wachten op de volgende vraag. Ondertussen hadden elders in de stad Van Elsen en Dexters hun vergissing ingezien, en stoomden op hun beurt richting San Siro. Bracke en Polspoel stonden ongeduldig van het ene op het andere been te dansen. Vijf minuten kunnen lang duren. Ongelooflijk hoe die Bruno Wyndaele zijn eigen zenuwen in bedwang wist te houden. Telde ijzig kalm af: ‘Zes, vijf, vier, drie, twee, en één, en nul. Ja, de vijf minuten zijn om, volgende vraag. Siegfried, als je in een restaurant gaat eten zijn er twee dingen die Gui niet lust. Welke?’
De vertwijfeling stond op Brackes gelaat te lezen, hij wist het niet. Niertjes! Potverdomme, hoe had hij dat kunnen vergeten? Gui lust geen niertjes. Weer vijf minuten wachten. Daar kwamen Van Elsen en Dexters aangelopen… Vorige week ramde Karel De Gucht in Fatima met zijn 4×4 op een haar na een treintje met gehandicapten in een ravijn. Omdat hij dacht dat Jacques Vermeire en Gilles De Bilde erin zaten.
Koen Meulenaere
