MA 26/12
Volgens Jeannine Leduc, en men hoede zich ervoor Jeannine tegen te spreken, liegt de kardinaal. En niet alleen liegt hij, hij doet dat bovendien in de heiligste van alle missen: de middernachtviering met Kerstmis. Een nóg grovere overtreding van het achtste der tien geboden van God, kan men zich moeilijk inbeelden. Als het van Jeannine afhangt, en dat zou best wel eens kunnen, gaat de kardinaal recht naar de hel.
Danneels had in zijn homilie wat uit zijn nek staan kletsen over het nieuwe euthanasievoorstel van Paars. ‘Alle oude menskens zullen worden vermoord’, herstelde hij een jammer genoeg verloren gegane traditie van de katholieke Kerk: donderspeechen van op de kansel. Onheil en rampspoed werden daar vroeger met grote regelmaat aangekondigd, telkens ten gevolge van de zondeval onder de parochianen. Het zou beter gaan met de samenleving indien dat gebruik weer werd ingevoerd, en daar deed de kardinaal een lofwaardige poging toe.
Dat hij zo tekeerging tegen de euthanasiewet vond zijn oorsprong enkele uren vroeger op de kerstavond. Terwijl op Eén Dana Winner met een indrukwekkend stel borsten stond te zwaaien, en wij daarna in een familiefilm konden kennismaken met een sprekende muis, bleek alleen Knack-TV haar programmering nog te hebben aangepast aan de gewijde sfeer die deze avond ooit heeft gekenmerkt. In Breekpunt werd een gesprek uitgezonden tussen onze chef-Wetstraat en Godfried Danneels. Twee verzuurde katholieken, zij het om sterk uiteenlopende redenen.
Het ging over de diepere zin van de geboorte van het kindeke Jezus, de symboliek van het kerstlam en zijn opvolger de gevulde kalkoen, en over de vraag of Sint-Jozef vandaag de dag al niet lang een vechtscheiding tegen die Maria zou zijn begonnen, hierin juridisch bijgestaan door meester Paul Quirynen. Onderaan in beeld rolden voortdurend de beurskoersen over het scherm, en hoe langer het interview duurde, des te hoger noteerden de aandelen van christelijk geïnspireerde bedrijven als Monsanto en Roularta Media Group. Daar had zelfs Paul D’Hoore niet tegenop gekund, met zijn promotiepraatjes voor bedrijven waarvan hij zelf aandelen heeft gekocht.
Danneels maakte van de gelegenheid gebruik om weer wat in het gevlei te komen bij Benny Zestien, op wie hij net niet had gespekeld toen die in april tot paus werd uitgeroepen. En Rik Van Cauwelaert liet de kans niet liggen om een paar sneren te geven naar professor Vermeersch, die hij persoonlijk verantwoordelijk acht voor al het kwaad op aarde. En toen gebeurde het. ‘God geeft zichzelf aan ons,’ was de kardinaal aan het zagen, ‘en alleen Gods oceaan is groot genoeg voor onze dorst naar liefde. De liefde van God is als een vrucht die rijpt aan de boom van…’
‘Excuseer dat ik u onderbreek monseigneur,’ kwam onze chef-Wetstraat er plots tussen, ‘maar wat voor schoenen draagt gij?’
Sinds het bezoek van Frieda Van Wijck aan het aartsbisschoppelijk paleis in Mechelen, is de kardinaal een en ander gewoon inzake vreemde en zelfs indiscrete vraagstelling. ‘Hebt gij een zwembroek, en zit er een suspensoir in?’ is een vraag die weinig andere journalisten van openbare omroepen aan een kerkleider zouden stellen. Maar ondanks die voorgeschiedenis, sloeg de opmerking van onze chef-Wetstraat hem toch volledig uit zijn lood.
Welke schoenen hij droeg? De kardinaal aarzelde even, maar moest het toen niet zonder enige gêne toegeven: ‘Mephisto’s.’ De bisschop van Mechelen-Brussel loopt rond op Mephisto’s! Kan symboliek nog verder gaan? ‘Mag ik het zo samenvatten,’ pikte onze chef-Wetstraat zoals gewoonlijk bijzonder gevat in, ‘dat u niet enkel figuurlijk maar ook letterlijk uw voeten veegt aan de duivel? Waar hebt ge die schoenen trouwens gekocht?’
De kardinaal had in de grond willen zinken: in Antwerpen, in de Cocodrillo! Waar het bekende papenvretersechtpaar Schreurs-De Gucht eveneens klant aan huis is. En toen gaf Danneels met steeds roder wordende wangen toe dat mevrouw De Gucht toevallig ook in de winkel aanwezig was geweest, en hem ongevraagd van advies had voorzien. ‘Wat voor lompe galochen hangen er aan uw voeten?’ moet ze de kardinaal hebben toegebeten. ‘Die hebt ge zeker nog van pater Damiaan geërfd? Hoog tijd dat ge u eens wat modieuzer gaat kleden. Dat zwart staat u trouwens niet, met uw blozende boerenkop.’
De kardinaal had met de schoenen de schade nog enigszins kunnen beperken, maar was daarmee niet aan het eind van zijn lijden geweest. ‘Ze heeft me daarna meegetroond naar een andere speciaalzaak’, vertrouwde hij onze steeds verbaasdere chef-Wetstraat toe. ‘Een winkel die ” De erotische verbeelding” of zoiets heette, ik heb niet goed durven kijken. Daar heb ik Abanderado-ondergoed moeten kopen. Want dat droeg die Karel ook, en dan viel het volgens haar beter mee.’
Toen Danneels de luxueuze studio’s van Knack-TV verliet om zich richting kathedraal te reppen, kon hij zich niet van de indruk ontdoen dat hij wat te loslippig was geweest. En dat hij een mate van frivoliteit had doen vermoeden, die een bisschop beter niet doet vermoeden. Vooral niet met een scherpslijper als Benny Zestien in het Vaticaan. En dus nam hij zich voor om de balans weer in evenwicht te brengen door in zijn middernachtpreek eens de ultraconservatief uit te hangen. Aan het gevaar Jeannine Leduc had hij op dat moment niet gedacht.
WO 28/12
Als het erop aankomt met de ogen open tegen een paal te lopen, moeten ze van ver komen om Walter Pauli te kloppen. Voor ons ligt De Morgen van 15 december, waarin Walter in de rubriek ‘Bijgedachte’ weer eens het onuitroeibare De Morgenvingertje opsteekt. Het privéleven van bekende mensen! Mag niet over gesproken worden, daarin is De Morgen zeer consequent. Dat alle andere dagbladen de echtscheiding van de echtparen Clijsters en Claes groot hadden gebracht, was eens te meer ver voorbij de grenzen van de deontologie. Noch mevrouw Clijsters, noch mevrouw Claes hadden ooit met zichzelf te koop gelopen, en het was een schandaal dat beiden nu met grote foto’s in de kranten waren beland. Zo peroreerde Walter op bladzijde 2. In diezelfde De Morgen, op bladzijde 31, stond een artikel over echtscheidingen bij vijftigplussers. Daarnaast een enorme foto van Willy Claes en zijn nu ex-echtgenote. Met als onderschrift: ‘Dat een man als Willy Claes na 42 jaar huwelijk gaat scheiden, is helemaal niet zo uitzonderlijk.’
Het is niet altijd gemakkelijk om nog buiten te durven komen, als moralist.
vr 30/12
Het Bal Fatal dat Freya Van den Bossche half december in Gent gaf, was een groot succes. Tot kort na middernacht onze chef-Wetstraat binnenbeende. Dezelfde van de kardinaal. Tot dan had iedereen zich goed geamuseerd. De beau monde van politiek en journalistiek was er, onder wie de streber Ivan De Vadder die enkele weken voordien zelf een groot feest had gegeven ter gelegenheid van zijn huwelijk. Op Ivans fuif waren aanwezig: societyfiguren als Yves Desmet, Peter Vandermeersch en Linda De Win, maar ook de ministers De Gucht, Van Brempt en Van den Bossche. De premier moest jammer genoeg verstek laten gaan, een lelijke streep door ’s bruidegoms rekening. Maak u nu geen zorgen, u lezer die het belastinggeld afdraagt waarmee de VRT-nieuwsdienst wordt betaald: de volgende dag interviewt Ivan die ministers even kritisch en onafhankelijk alsof ze niet op zijn huwelijk zouden zijn geweest.
Het feest van Ivan stak overigens schril af tegen dat van zijn idool Siegfried Bracke een maand voordien. En vooraleer u nu begint te roepen over respect voor privacy: beide heren hebben Luk Alloo en Dag Allemaal op hun intieme plechtigheid geduld, dan hoeft Knack zich ook niet zo terughoudend op te stellen als het doorgaans doet. Belga meldde zelfs gedetailleerd hoe Marina Nuyts, de nieuwe Bracke-bruid, eerst getrouwd was geweest met oogarts en VLD-gemeenteraadslid Peter Raus. Die op een mooie dag zijn familienaam in zijn gezicht geslingerd kreeg.
Waren er bij De Vadder meer dan driehonderd genodigden in het SMAK, dan waren het er bij Bracke dertien, in een achterafzaaltje in Mol. En de stemming was er iets minder uitbundig dan in Gent. Dat was mede de schuld van Paul Beliën, de echtgenoot van Alexandra Colen. Hij komt net als Marina uit Mol, en had de dag voordien op zijn website in geuren en kleuren uit de doeken gedaan hoe hij en Marina in hun jonge jaren een passionele verhouding hadden gehad. Dat kon tellen. Wie trouwt met een afdankertje van Paul Beliën, nietwaar? Een beetje ernstig blijven.
Marina was in alle staten. Want Beliën had, zoals wel vaker, zijn wensen weer voor werkelijkheid gehouden. Híj was namelijk verliefd geweest op haar, het omgekeerde was veel minder, om niet te zeggen helemaal niet het geval geweest. Marina, die dweept met George Bush en de neoconservatieven, vindt de Paul Beliën van 2005 een linkse losbol. Kunt u nagaan wat ze dertig jaar geleden over hem dacht. Een communistisch warhoofd, dát was Paul Beliën. En hij is geen haar veranderd. Met Bracke heeft ze eindelijk iemand gevonden die beter in haar politieke profiel past. Siegfried zet zich zelfs in om van propagandamiddagen van het Vlaams Belang een succes te maken, terwijl Beliën die enkel maar in de war stuurt.
Weinig ambiance op het feest van Bracke dus, heel wat meer op dat van De Vadder, maar dat van Freya Van den Bossche sloeg alles. Vijfduizend man, veel drank, de gastvrouw had haar oude voorraad marihuana nog eens aangesproken, en de stemming was ronduit uitgelaten. En toen stapte Rik Van Cauwelaert binnen, trok de stekker uit Zaki’s discobar, en struinde naar het midden van de dansvloer, waar Freya net in een soort paringsdans met Patrick Janssens verwikkeld was. In de voormalige Eskimofabriek werd het eensklaps akelig stil.
‘Gij’, priemde Van Cauwelaert met een dreigende vinger naar de minister, ‘zijt een onwaardige moeder. Ge staat hier te dansen en te zuipen als een helleveeg, ge zijt weer zo stoned als een kreeft, en waar is Billyke? En die andere kleine van wie ik de naam even kwijt ben? Toch niet bij bompa Van den Bossche hoop ik. Kent gij niet de gevaren van tabak en alcohol voor jonge kinderen? En hebt ge niets fatsoenlijkers om aan te trekken? In ’t Glazen Straatje zijn ze deftiger gekleed dan gij.’
Patrick Janssens, die zelden van moed blijk geeft als zijn vriendinnen in het nauw zitten, was alweer met de staart tussen de benen weggeslopen. En een Albanese portier die aanstalten maakte zich te moeien, werd via een rechtse directe tegen zijn kin op andere ideeën gebracht. Vóór hij in de journalistiek stapte, stond onze chef-Wetstraat als beroepsbokser op de kermissen in het Pajottenland. Hij was in de wijde omtrek bekend als The Lombeek Bonecrusher, de grootste bandiet ging voor hem op de vlucht. Freya probeerde zich te redden door hees iets te piepen over een babyoppas, maar dat maakte weinig indruk op Rik Van Cauwelaert. ‘Babyoppas, babyoppas. ’t Schijnt dat gij uw babyoppas laat betalen door uw kabinet. Klopt dat? Nu snap ik waarom ge geen dienstencheques vandoen hebt. En gij gaat dan grote theorieën verkondigen, over waarom de simpele werkmens zich moet schikken naar het Generatiepact. En over de domheid van de vakbonden. Was ik van u, ik zou zwijgen over domheid. Of zijt ge vergeten hoe ge aan uw diploma zijt geraakt? Moeder op de universiteit, vader op de universiteit, nonkel Baard op de universiteit… dat kan flink wat helpen, niet? En wie heeft er uw licentiaatsthesis over de X-dossiers geleverd? Moet ik dat hier eens hardop zeggen? Niet Freya komt daar grote verdiensten toe, nietwaar? Ik noem dat: fraude plegen bij het verwerven van een academische titel. Het komt me voor dat Anissa Temsamani voor minder de laan is uit gestuurd, of vergis ik me?’
Cheffen-Wetstraat vergissen zich zelden. Freya Van den Bossche wist niet meer waar kruipen. ‘Het feest is gedaan’, bulderde Van Cauwelaert boos naar alle nog aanwezigen, en binnen de vijf minuten was de hele hall leeggelopen. ‘En gij naar huis’, liet hij er donderend op volgen. ‘Naar uw twee kindjes. Of moeten ze dezelfde weg op als gij?’ Hierna sloot hij de deuren van de feestzaal zorgvuldig af, reed naar huis, en zette daar in vijf minuten tijd een vernietigende ‘Van de Redactie’ over de nieuwe minister van Begroting op papier. Met als kop: ‘Onnozel kieken.’
Koen Meulenaere
