Di 02/06

Het ACW, de koepel van de diverse christelijke arbeidersverenigingen, heeft de voorbije dertig jaar drie grote voormannen gekend. Slechts drie, moeten we helaas preciseren: Jef Houthuys, Rik Van Cauwelaert en Fons Verplaetse. Alle drie voorvechters van de sociale beweging, de ene al wat meer dan de andere. Alle drie aanhangers van de christelijke leer, hoewel de ene bij de toepassing ervan al een grotere flexibiliteit aan de dag legde dan de andere. Wat de drie voormannen echter het meest van al gemeen hadden, zonder enige flexibiliteit, was hun diepe, grondige, radicale en bijna viscerale afkeer van ex-premier Guy Verhofstadt.

Jef Houthuys kreeg het zodanig op zijn heupen van dat arrogante en koppige joenk, dat hij voor alle zekerheid ineens alle liberalen uit de regering zwierde en twaalf jaar rooms-rode coalities op de sporen zette. ‘Als het moet met de Volksunie’, aldus een vertoornde Jef, en zo geschiedde. Dat was de tijd dat de christelijke arbeidersbeweging nog iets in de melk te brokken had in de Wetstraat, dus vóór de Rat de hele CVP naar de knoppen zou helpen met zijn catastrofale ontzuiling van de partij.

Vandaag de dag staan koorknapen als Jan Renders en Luc Cortebeeck aan de kant toe te kijken hoe de volledige delegatie van het ACV uit de regering wordt gekieperd. Mannen met dunne ringbaardjes hebben zelden veel nut gehad, dat zie je ook bij de socialisten. Jef Houthuys had géén ringbaardje. Jef had wel handen als kolenschoppen, en als het hem niet beviel, sloeg hij daarmee.

Ook onze chef-Wetstraat, iets fijner in de hand, heeft van in het prille begin van Paars gewezen op de vele gevaren van het onverantwoordelijke beleid van de tandem Verhofstadt-Vande Lanotte. En op de algehele leugenachtigheid van deze beide politieke oplichters.

Van de grote principes in de Burgermanifesten heeft Verhofstadt er geen enkel in de praktijk gebracht: geen rechtstreekse verkiezing van burgemeester of premier, niet één enkel referendum, geen afschaffing van de kabinetten, geen punt achter het perverse systeem van opvolgers, en aan het einde van zijn bewind had België officieel de hoogste belastingdruk ter wereld.

Het bedrog van den Baard met zijn begrotingen en zijn Zilverfonds werd op de eerste bladzijde van Knack telkens met bewijzen erbij aan de kaak gesteld. Dat zo iemand er niet voor terugdeinst om drie basketbalspelers om te kopen de dag vóór ze tegen zijn Oostende moeten uitkomen, leidt alleen in een apenland als België met zijn slaafse regimepers niet tot een groot schandaal.

In Knack, we mogen het gerust eens luid zeggen, heeft onze chef-Wetstraat het beste van zichzelf gegeven, en dat is voorwaar niet weinig, om de paarse flessentrekkerij week na week te ontmaskeren. Maar Jef en Chef waren Verhofstadt nog gunstig gezind in vergelijking met Fons Verplaetse. Fons is met ruime voorsprong de állergrootste vijand die Verhofstadt zich ooit heeft gemaakt. De aversie is overigens wederzijds, want het was bij Fons in het roemruchte Poupehan dat Houthuys Wilfried Martens beval om het joenk te dumpen. Twaalf jaar lang heeft de ex-premier op wraak lopen broeden, en in de aanloop naar de verkiezingen van 1999 liet hij er in interviews geen twijfel over bestaan: als hij de kans kreeg, zou hij Fons stante pede buiten de deur van de Nationale Bank zetten. En niet eens als portier.

Toen hij dankzij de overtrokken dioxinecrisis onverwacht in de Zestien belandde, was zijn eerste beslissing effectief de aanstelling van een nieuwe gouverneur. Een Waalse socialist – Verhofstadt heeft acht jaar lang alle grillen van de PS ingewilligd. Dat, en dat alleen, verklaart waarom hij al die tijd is kunnen blijven knoeien, met alle gevolgen van dien voor dit land en zijn bevolking. Zijn tweede beslissing was om zowel de nationale als internationale carrière van Marcia De Wachter te fnuiken.

Marcia is de Hilde Goudmans van Fons. Maar dan met meer manieren. Marcia rijdt ook niet met een Renault van Garage Valckenier, en haar knol heet niet Pol. Tussen twee haakjes: tijdens de voorbije campagne poseerde Hilde Goudmans op verkiezingsborden zowel met Pol als met de ex-premier, waardoor ze meteen openbaar maakte welke de belangrijkste twee mannen in haar leven zijn.

Net zoals de ex-premier weet wat Hilde kan en niet kan, weet Fons wat Marcia kan en niet kan. En in bepaalde domeinen is dat heel wat meer. In andere weer iets minder. Vandaar dat Fons Marcia tegen alle regels in liet opnemen in de raad van bestuur van de Nationale Bank, en eigenhandig haar benoeming tot directeur niet alleen ondertekende maar ook schreef. Eén pennentrek van Verhofstadt, en het was daarmee afgelopen.

Fons was woedend. Moest zich van lieverlee gaan bezighouden met de Nationale Bank van wat hij zelf ‘Belgisch Congo’ noemde. De VRT heeft ooit een schitterende documentaire uitgezonden waarin wij Fons in Kinshasa treurig in een immens groot bureau zagen zitten, fronsend gebogen over honderden bladzijden vol kleine en alarmerende cijfertjes. Fons zat in zichzelf maar duidelijk hoorbaar te zuchten: ‘De maniok marcheert niet meer. De bananen: achteruit. De cacao: op zijn gat.’ Kortom: het ging niet te best met de Congolese economie, en met de Congolese staatsfinanciën.

Maar toch nog altijd beter dan met de Belgische, zo moest Fons tot zijn ergernis vaststellen toen trouw gebleven medewerkers van de Bank hem op tijd en stond de rapporten toeschoven waaruit ook onze chef-Wetstraat geregeld, met grote bezorgdheid en niet minder grote gretigheid, citeerde. Door het wanbeleid van Verhofstadt liet België alle kansen liggen die de kortstondige economische voorspoed bood, en werden we met zijn allen recht naar de rand van de afgrond geleid. Onder Yves Leterme zouden we nog een flinke stap vooruit zetten.

De haat van Fons tegen Verhofstadt werd nog groter dan hij al was, en zo kwam hij bijna als een natuurlijk verloop der dingen op de redactie van Knack terecht. En kregen wij er een jonge maar niet te onderschatten kracht bij in onze strijd tegen de ex-premier. Fons kende namelijk alle getallen en statistieken, waardoor onze aanvallen op Paars plotseling ook nog onderbouwd leken. Om de maand schreef hij samen met onze chef-economie Ewald Pironet een onthutsend artikel dat bol stond van zwartgalligheid en doemdenken. Wie het las, kon de slaap niet meer vatten, daar waar het bij de lectuur van Knack toch vaak omgekeerd is.

Fons goochelde met percentages hier en percentages daar, vergeleek het primaire met het secundaire saldo, daarna met het tertiaire, en zette de onheilspellendste prognoses van het Plan- bureau extra in de verf. Hij citeerde uit vernietigende rapporten van het IMF en de OESO, en vergat niet om de striemende verwijten van de Wereldbank en de Europese Commissie onder de aandacht te brengen en te onderschrijven. Hij deed 5 procent af van het bruto binnenlands product, voegde 5 procent toe aan de openbare schuld, en woog de werkloosheidsgraad van de komende jaren af tegen het schrijnende gebrek aan investeringen in Onderzoek en Ontwikkeling. Hij extrapoleerde groeiverwachtingen en lardeerde die met winstwaarschuwingen, be- cijferde handelsbalansen en marktaandelen, schetste een ontnuchterend beeld van de stijgende armoede en de onbetaalbare pensioenlast, en kwam telkens weer hoofdschuddend tot de fatale conclusie: door de schuld van Guy Verhofstadt is dit land in een ravijn getuimeld waar het nooit meer uitraakt.

Tenzij… tenzij… men zeer snel Marcia De Wachter benoemt tot directeur van om het even wat. ‘Desnoods van Knack‘, schreef Fons in zijn laatste artikel, maar dat kon onze chef-Wetstraat, bij een ultieme controle aan de poort van de drukkerij, nog net op tijd uit de tekst schrappen. Die Fons is soms wat drastisch met zijn oplossingen.

Vr 05/06

Het hoogtepunt van de tsunami aan verkiezingsprogramma’s viel te noteren op pinksteravond op Canvas. Op Eén was net Het Groot Debat uitgezonden, en dat moest voor de meerwaardezoeker van Canvas nog geëvalueerd worden door een panel van vooraanstaanden onder leiding van onze chef-Wetstraat. Een goede keuze. Om onduidelijke redenen was ook meneer de marketeer van De Standaard in dat selecte gezelschap opgenomen.

U kent de voorgeschiedenis: de marketeer schreef in een open tribune dat Knack enkel nog in naam een eerbiedwaardig blad was, en publiceerde een petitie tegen Knack. Hierna maakte onze chef-Wetstraat in een vlammende repliek filet américain van de marketeer, een beunhaas die kruipt voor elke politieke druk.

Vorige week heeft hij nog zijn voorpagina laten veranderen op bevel van Bart Somers! Dat je dat doet op verzoek van wat voor politicus ook is al verschrikkelijk, maar op bevel van Bart Somers… Daarvoor zijn echt geen woorden meer. Dezelfde Somers over wie dezelfde marketeer een maand eerder bij Phara had gezegd dat hij hem in zijn krant elke dag zou achtervolgen met de omkoping van Dirk Vijnck. Hij, de marketeer, zou dagelijks uitschreeuwen wat een schande voor de democratie die affaire was geweest.

Niet één dag uiteraard, niet één simpele dag heeft hij die belofte gestand gedaan. En vorige woensdag volstond één telefoontje van alweer dezelfde Somers om de voorpagina van donderdag te veranderen. Daarop stond een interview met Somers, waarin ondanks de grootspraak van de marketeer overigens niet meer werd gerept over de zaak-Vijnck. De grote kop luidde: ‘Open VLD heeft genoeg van Peeters.’ Zo werd het ook aangekondigd in het krantenkoppenrubriekje van Het Journaal Laat, waarna Somers in paniek zijn telefoon moet hebben genomen en de voorpagina deed veranderen! De helft van de edities van De Standaard is op donderdag uitgekomen met: ‘Open VLD heeft genoeg van Peeters.’ De andere helft met: ‘Vlaanderen heeft andere leider nodig.’

Ze hebben daarvoor de persen stilgelegd, wat een fortuin kost. Op bevel van de grootste pias van de Belgische politiek, die dus elke dag zou worden aangevallen over de zaak-Vijnck. Typisch marketeer. Verplichtte ooit een van zijn topredacteurs, die naar waarheid had geschreven dat Yves Leterme slecht voorbereid was tijdens een trip naar China, om publiekelijk zijn excuses te maken aan de minister-president. Dat is bijna zo erg als een commanditaire loftsocialist die de andere kant opkijkt wanneer vijftien van zijn beste mensen worden ontslagen. Niet toevallig worden de marketeer en de loftsocialist voortdurend als orakel uitgenodigd door de openbare omroep. Kwaliteitsjournalisten onder elkaar.

Maar goed, in die afterparty op Canvas zaten de marketeer en onze chef-Wetstraat dus samen. Mensen toch. ‘Zoals Rik zegt’, ‘Rik heeft gelijk als hij stelt’, ‘Ik ben van dezelfde mening als Rik’, ‘Rik heeft het al aangehaald’, ‘Rik hier en Rik daar en Rik overal’… Ongemakkelijk werd je ervan. Wat een deerniswekkende onderkruiper. Onze chef-Wetstraat liet zich deze voze vleierij welgevallen, maar zijn minachtende blik sprak boekdelen.

Maar hét hoogtepunt was de aankondiging van de gasten door Linda De Win, Wetstraatmadelief en ooit hartsvriendin van de marketeer. Dat laatste is blijkbaar voorbij. Wij hebben vorige week gemeld hoe Vandermeersch in zijn eigen krant met zijn eigen foto een commerciële advertentie voor het communicatiebureau LDV United opfleurde. Dat mag niet, het wordt expliciet verboden bij de erkenning als beroepsjournalist. En het is tamelijk onbescheiden.

Maar nog niet onbescheiden genoeg. In het pinksterweekend stond de marketeer alweer met een paginagrote foto in zijn eigen blad, deze keer in De Standaard Magazine. Met zes kilo pensen, geen compote. Dat gewicht was hij kwijtgeraakt dankzij een dieet waarover hij ons in geuren en kleuren vertelde in het bijbehorende artikel, waarin hij vooral om de twee regels probeerde om zijn diëtiste, een zekere Katty, te versieren. Gênant, er is geen andere omschrijving.

Ondanks haar strenge richtlijnen, mochten we vernemen, was hij de voorbije weken wel gaan eten in De Karmeliet, de Sea Grill, Couvert Couvert, de Schone van Boskoop, de Notos (met de ex-premier), en de onvermijdelijke San Daniele op de Charles-Quint. Wat een aanstellerij! Nog erger dan die advertentie voor LDV, waarin nota bene letterlijk stond dat de marketeer zijn favoriete restaurants toch ook niet te grabbel gooide.

De pijnlijke pogingen om die Katty tot meer te bewegen, moeten slecht gevallen zijn bij Linda De Win. Kondigde hem aan als: ‘Peter Vandermeersch, hoofdredacteur van Het Nieuwsblad.’ Om er pas na een lange pauze aan toe te voegen: ‘… en De Standaard.’

De verbijsterde blik in de ogen van de marketeer toen hij hoofdredacteur van Het Nieuwsblad werd genoemd… dat is hét beeld van het jaar. Geef toe: zo gemeen kan alleen een verlaten vrouw zijn.

door Koen Meulenaere