MA 2909
door Koen Meulenaere
Het is afgelopen met het mooie leven. Tot voor kort deed uw dienaar een hele dag niets. Wij sliepen lang. Namen een uitgebreid ontbijt: gebakken spek, geroosterde worstjes, roerei op knapperige toast, vers geperst fruitsap. Het geheel gecompleteerd met een fris glaasje Veuve Clicquot, dat ’s morgens bijzonder goed kan smaken.
Daarna wat rommelen in huis. Een verkwikkende wandeling naar het dorp. Krantje kopen en rustig lezen in een taverne bij het nuttigen van een aperitiefje. Dan een lichte lunch, gevolgd door een deugddoend middagslaapje. Een uurtje lezen of bij mooi weer wat onkruid wieden in de tuin. Diner opgediend om zes uur, besproeid met fruitig wijntje met pittige afdronk.
En dan, om zeven uur, transformeerde die luilak zich plotseling in één brok energie: het VRT-Journaal! Waarvoor sinds de vroege ochtend honderden medewerkers zich het vuur uit de sloffen hadden gelopen. Uw dienaar noteerde als een razende: hier een fout, daar iets verkeerd, ginder iets mis en tussenin iets niet juist. Om twintig voor acht zaten wij achter onze computer, en om kwart voor acht stond het erop. Lezers stuurden nadien mails dat ze het ook hadden gezien, en dat dat geknoei zich niet zou voordoen indien ze op de VRT even hard zouden werken als wij. Zeer aangenaam.
Helaas komt aan alle mooie liedjes een eind: sinds de dokter ons heeft verboden nog naar VRT-nieuwsprogramma’s te kijken, zijn wij opnieuw moeten gaan werken. Voor dag en dauw zitten wij al aan ons bureau op het Brussels Media Centre, vergeefs zoekend naar onderwerpen om mee te lachen. Valt niet mee, we moeten het zeggen zoals het is. En dus toch maar besloten om de nieuwsdienst nog wat te stalken, dokter of geen dokter. Tot wanhoop van wee wee wee punt de vijf en binnenkort de zes idioten punt bee ee, die nog maar pas een paar flessen hadden gekraakt om te vieren dat wij ermee opgehouden waren.
Iedereen klaar? Dan zijn we weer weg: vrijdag 26 september. Het Journaal hebben we om medische redenen laten passeren, maar aan TerZake kunnen wij niet weerstaan. Dat dateert nog van de tijd dat Phara daar schitterde.
Bon, let op: twaalf minuten ver, Lisbeth Imbo meldt ons de verwonding van twee Belgische militairen in Afghanistan. Maar vergeet dat daar ook beelden van zijn. Of het staat niet op haar autocue, dat is ook mogelijk. In elk geval gaat ze over op de inleiding van het daarna volgende onderwerp, terwijl in de regiekamer het filmpje wordt gestart met als bijschrift ‘Belgische militairen gewond bij raketaanval’. Geheel volgens de opgelegde procedure vergeten ze daarbij de klank van de reportage open te draaien en die van Lisbeth dicht te zetten. Wat volgt, is alweer een stukje hilarische televisie waarop de trouwe kijker van de VRT-nieuwsdienst stilaan recht mag laten gelden.
Lisbeth Imbo: ‘En het blijft slecht nieuws regenen uit de textielsector. ( In beeld een brandweerwagen op de luchthaven van Kandahar. ) Na Picanol en Domo ( in beeld militairen in een kamp onder de blakende zon) herstructureren nu ook Bekaert Textiles en Prado ( in beeld rijdt een jeep voorbij). Beide komen uit West-Vlaanderen ( in beeld spreekt een of andere militair op een persconferentie, nog altijd zonder geluid). Bijna 500 jobs staan op de tocht.’
Plots wordt de klank bij het beeldverslag dan toch open gedraaid en horen we de militair zeggen: ‘Ze zijn beiden…’ Hierna gaat het scherm een tijdje op zwart. Dan verschijnt George W. Bush! Echt waar: George W. Bush. Aan een tafel waaraan ook Barack Obama en John McCain zitten. Hierna wordt het scherm opnieuw volledig zwart. En dan begint het filmpje over Afghanistan van voren af aan: de brandweerwagen op de luchthaven van Kandahar, de militairen in een kamp onder de blakende zon, de jeep die voorbijrijdt, de militair op de persconferentie… 47 seconden duurt deze bijdrage, een slechts kleine vergetelheid dus van de anchorvrouw.
Nu denkt u ongetwijfeld: die Lisbeth zal wel duizend keer haar excuses hebben aangeboden. Zo gebeurde dat vroeger, toen Rik Onkelinckx of Julien Peeters nog presenteerden. Maar u dommerik toch. Excuses? Mon oeil. Als ze daarmee beginnen, loopt het hele programmaschema een kwartier vertraging op. Niks excuses, na de tweede visie van de gewonde militairen pikt Lisbeth gewoon in alsof er niets abnormaals is gebeurd: ‘En het blijft slecht nieuws regenen uit de textielsector. Na Picanol en Domo herstructureren nu ook Bekaert Textiles en Prado. Beide komen uit West-Vlaanderen…’
Dat durf je toch gewoon niet meer te vertellen, zoiets? Tegen uitdrukkelijk medisch advies in, op gevaar van zijn eigen gezondheid (!), offert uw dienaar zich op: nóg een steekproef. Lukraak: dinsdag 30 september, weer TerZake. Als u ook hebt gekeken: de aflevering met Axel Miller van Dexia en Geert Noels van Petercam in de studio.
Alles loopt van een leien dakje. Al zetten ze natuurlijk wel één keer de microfoon van Lieven Verstraete te laat open, hoewel die al volop bezig was met een gesprek met correspondent Willem Lust in New York. Wij herhalen: Willem Lust in New York. Nomen moet ook hier omen zijn: een karaokevirtuoos die zijn lippen bijna perfect gelijktijdig met het geluid beweegt. Het eerste deel van de vraag van Lieven Verstraete is dus niet te horen, maar toevallig schaadt dat de grammaticale opbouw van de rest niet, veel kijkers zullen het niet eens gemerkt hebben.
We zijn acht uur dertig voorbij, en u thuis hebt waarschijnlijk gebromd: ‘Wat zit die zeveraar van de laatste bladzijden toch elke week te beweren? In deze aflevering zit geen enkele fout.’ Maak u geen zorgen, het is ons ook al overkomen. Dat wij dachten: nu is het zover. Maar telkens weer slaan ze toch nog toe. Nooit wanhopen. Acht uur drieëndertig. We hebben een reportage gezien over Marc Moulin, en daarna vult studiogast Jan Hautekiet het scherm. Die is al twee volle seconden in beeld, vooraleer Annelies Beck haar eerste vraag stelt. En dan nóg, dan nóg, hoe is het mogelijk, gaat haar microfoon wéér te laat open.
Uw waarnemer zakt in elkaar. De dokter gebeld, maar die is al uit eigen beweging onderweg, heeft ook gekeken. En daarmee is het nu werkelijk afgelopen. Fini. Schluss. Basta. Dit is écht niet meer gezond. Wij kijken alleen nog naar Kanaal Z.
WO 0110
Van de financiële crisis zijn twee linkadoors beter geworden: Paul D’Hoore en Yves Leterme. Drie eigenlijk: P. Potager niet vergeten, die plots uit de spots verdween met al zijn leugens over ‘niets geweten en niets gezien’. Gaat de dans weer ontspringen.
Ook één eerzame burger deed zijn voordeel: Piet Piryns. Als laatste overlevende soixante-huitard jarenlang beschimpt, beledigd, belachelijk gemaakt, en beschuldigd van al wat misliep in de samenleving. Door onze chef-Wetstraat. En nu plots, in één dag tijd, bleek dat de generatie van mei 68 het tóch bij het rechte eind had. Collectivisering van de productiemiddelen en van het grootkapitaal. Piet barstte in tranen uit toen het woord ‘nationalisering’ de eerste keer viel. Marx, Merckx, Marcuse… zelfs grote liberale denkers moesten toegeven dat die gelijk hadden gehad.
Maar zoals gezegd: de grootste twee farceurs die baat hebben gehad bij deze crisis waren Dikke D’Hoore en Yves Leterme. Die laatste, net weken aan een stuk afgebrand vanwege zijn inertie, werd ineens geprezen voor zijn daadkracht. Val nu om. De dag dat er een strafwet komt tegen inconsequentie, zit de hele persbond in de cel. Op de VRT stond Ivan De Vadder zonder meer te juichen. Sprong bijna uit zijn schoenen van enthousiasme over het goed bestuur van de premier. Hou mee in de gaten welke wederdienst Yves Leterme binnenkort zal bewijzen aan Ivan De Vadder. Ging Ivan geen boek schrijven over de regeringsformatie van vorig jaar, of hebben wij dat verkeerd begrepen?
De allergrootste beneficiant echter, was Dikke D’Hoore. Van ’s morgens tot ’s avonds aan het woord op alle netten van de VRT-televisie én de VRT-radio. Eén, Canvas, Radio 1, Radio 2, zelfs Radio Donna in zijn sterfdagen… Je kon geen VRT-kanaal inschakelen op wat voor uur van welke dag ook, of daar was DD’H. Nooit zo actief geweest toen hij nog vast in dienst was. Zijn inkomsten verviervoudigd in minder dan twee weken.
Heeft ook, nog maar eens, een boek in elkaar geflanst, want de Boekenbeurs is in aantocht: In 100 dagen rijk. DD’H onthult aan de koper het geheim: veel sparen, en niet te veel uitgeven! Vooral niet aan onnozele boeken. Waarom acht pistolets kopen als u er maar zes opeet? Het is met dat soort eenvoudige ingrepen dat u rijk kunt worden.
Wat ook helpt, is het uitgeven van een beleggersbrief. Zoals BEUR$$UCCeuro $, toevallig van de hand van DD’H zelf. Ondergetekende, goedgelovig geboren, was een van de eerste lezers die de daarin gegeven tips effectief heeft gevolgd en die zijn zuurverdiende spaarcenten in aandelen heeft omgezet. Kort daarna in rook. Fortis en Dexia, volgens DD’H mochten wij die allebei aankopen tot 18 euro. Dat staat zwart op wit in zijn derde beleggersbrief, deo dato 13 november 2007. Minder dan een jaar geleden dus.
Dan valt een mens toch ongeveer dood als hij in Metro van 29 september jongstleden het volgende leest. DD’H: ‘ Toen bekend werd dat er een grote kapitaalverhoging zat aan te komen, heb ik mijn aandelen verkocht aan 33 euro.‘
Wat voor een bedrieger is dat? Drie dagen later in De Standaard. DD’H: ‘ Ik heb inderdaad in het begin van het jaar Fortis gekocht aan 13,4 euro. Toen heb ik mijn lezers ook hetzelfde geadviseerd, omdat ik dacht dat die een mooi dividend zouden opbrengen. Pas later bleek dat niet zo te zijn.’
Die vent kletst maar raak. Hoewel hij in verband met Fortis zou moeten weten waarover hij praat. Het is niet langer dan van eind augustus geleden dat DD’H in Bozar een promotieavond van Fortis presenteerde. Onder zijn professionele leiding mochten Maurice Lippens en Herman Verwilst een zaal vol verontruste beleggers een berg zand in de ogen strooien. Wij lezen over deze avond het verslag in NRC Handelsblad: ‘ Een van televisie bekend moderator hield een ingestudeerd interview met de topmannen. Daarbij werd heel wat gras voor de voeten van het publiek weggemaaid, maar serieus doorvragen over de plotselinge kapitaalsmaatregelen van eind juni, het opstappen van topman Jean-Paul Votron, en de overnameprijs van ABN Amro was er niet bij. Over het voor sommige aandeelhouders onbegrijpelijke vertrek van financieel bestuurder Gilbert Mittler stelde de voormalige VRT-journalist D’Hoore geen vragen.‘
Nu is dé vraag natuurlijk of DD’H zich voor deze propagandashow heeft laten betalen door Fortis. Want áls dat zo is, wat denkt ú dan wanneer zo iemand via de openbare omroep komt roepen dat er geen enkel probleem is met Fortis en dat de kleine spaarder zijn geld vooral niet moet weghalen, terwijl op hetzelfde moment alle financiële en politieke kopstukken in paniek een uitweg zoeken om een faillissement af te wenden? Wat denkt u dan wanneer zo iemand in De zevende dag beweert dat een nationalisering van de bank een onmogelijk scenario is? Geef maar toe, u denkt dan hetzelfde als wij.
Wij hebben nog een citaat van DD’H, uit Humo van 9 oktober 2007: ‘ Er is wat mij betreft maar één deontologie: juiste en eerlijke informatie geven. Als ik aangeef dat een koers allicht zal stijgen, meen ik dat ook. Trouwens, de kans is groot dat ik de aandelen die ik aanbeveel ook zelf heb. Qua advies kan dat tellen.‘
Met andere woorden: die charlatan geeft openlijk toe dat hij eerst zelf aandelen koopt en ze dan aan zijn lezers aanbeveelt om zo de koers te doen stijgen. Er is geen enkel beschaafd land waar zo iemand ongestoord zijn gang mag gaan op een openbare omroep. In 100 dagen rijk. Hij wel, ja.
ZA 0410
Kent iemand van u een nóg grotere kiek dan Miet Smet? Dat vind je toch zelfs niet in de legbatterij van Peter D’Hondt? Eerst weggemoffeld in een studiootje in Jette, dan gedumpt voor een jongere rivale, afgesnauwd na de Europese lijstvorming, en nu mag ze zijn babysit spelen.
We lezen dat Wilfried Martens niet eens zijn kinderen, toch 12 en 8 jaar, had verteld dat hij ging trouwen. Die hebben dat via de radio moeten vernemen! Martens wordt hiermee een te duchten concurrent voor koning Albert en mijnheerke Louis in de strijd voor de Vader van het Jaar.
In Het Laatste Nieuws verscheen de volgende bekentenis van de bruidegom: ‘ Laat me heel duidelijk zijn, ik ben in mijn tweede huwelijk een trouwe echtgenoot geweest.’ In zijn eerste dus niet. Zoiets in de krant vertellen is echt chic ten opzichte van zijn eerste vrouw, niet? En nog bedankt voor de staatsschuld hé, mijnheer Martens. We betalen wel verder hoor, we hebben nooit anders gekend.
