Molengeek, de Brusselse organisatie die jongeren leert coderen of helpt om een onderneming op te starten, lanceert deze maand ook een vestiging in Borgerhout. Drie Brusselse participanten getuigen.
Molengeek-oprichters Julie Foulon en Ibrahim Ouassari zagen hun initiatief de voorbije vijf jaar boomen: het ging van 65 vierkante meter en vier tafels met enthousiastelingen naar een hypermoderne vestiging van 1000 vierkante meter waar ondertussen twaalf coderings- en twee digitale marketingsopleidingen van zes maanden hebben plaatsgevonden, naast tal van kortere sessies.
Molengeek werkt samen met Proximus, kreeg steun en bezoek van Google, exporteerde zijn knowhow naar Italië en binnenkort ook naar Antwerpen en Laken. Is de missie in Molenbeek, die in januari nog een cheque van 200.000 euro ontving van Google-ceo Sundar Pichai, dan volbracht? Volstrekt niet, klinkt het, maar Antwerpse partners drongen aan op samenwerking.
‘Op elke infosessie komen meer dan 100 mensen af, van wie we in de loop van een week de meest gemotiveerden selecteren voor de gratis opleiding’, zegt woordvoerder Ricardo Martinez. ‘In september 2018 becijferde de technologiefederatie Agoria dat er tegen 2030 600.000 niet-ingevulde jobs in de technologiesector zullen zijn. Als je bedenkt dat de jeugdwerkloosheid in Brussel 20 procent bedraagt, dan weet je snel waar de kansen liggen. Wij willen ook mensen zonder diploma aan zo’n baan helpen. Je verleden telt bij ons niet. We gaan af op motivatie en toekomstplannen. Dat werkt: 93 procent van onze ‘afgestudeerden’ is binnen de zes maanden aan het werk.’
Fatima (19)
is halverwege haar coderingsopleiding en wil een grafisch-technologisch bedrijf oprichten.
‘Mijn stage als medisch secretaresse in een ziekenhuis wees uit dat zo’n job niets voor mij was. Het werk was hopeloos saai en repetitief. Ik ploos alle alternatieven uit en Molengeek sprong eruit: dit is écht iets anders. Geen vrijblijvende opleiding maar samen begeleid naar een baan. In het begin was ik zenuwachtig: slechts 30 procent van de codeurs zijn vrouwen en de selectieprocedure is heel erg strikt. Maar ik moest en ik zou.
‘De grootste uitdaging is het dagelijkse werken, na schooltijd en in het weekend. Ik heb me nog nooit in mijn leven zo ingespannen. Voor het eerst heb ik het gevoel dat ik het niet voor resultaten doe maar voor mezelf, voor mijn toekomst. Het coderen lukt aardig, maar met Engels heb ik het moeilijk. Dat kreeg ik in het middelbaar niet onder de knie, en nu blijkt dat cruciaal.
‘Deze opleiding maakte het professionele leven concreet. Binnen de vijf jaar wil ik een bedrijf runnen met een paar werknemers. Mijn vader, die in Laken een gsm-reparatiewinkel runt, is bereid met het startkapitaal over de brug te komen. Ik weet dat de concurrentie bikkelhard zal zijn, maar waarom zouden anderen slagen en ik niet? Je hebt het zelf in de hand.’
Cinzia (29)
werkte met Molengeek samen voor de digitale toepassingen van haar vzw Ladder’op.
‘Ik had een baan als milieuconsulent, maar die viel dik tegen. Veel te administratief en commercieel. Ik wilde vooral verder met de vzw Ladder’op, die ik met een paar vrienden had opgericht. We staan kwetsbare kinderen bij in het lager onderwijs. In 2016 namen we deel aan ID City, een jongerenwedstrijd van het Prins Filipsfonds, en werden een van de drie laureaten. Behalve 5000 euro kregen we professionele hulp van Molengeek om onze werking te digitaliseren. Zo bouwden we met studenten lerarenopleiding een Eerste Hulp bij Onderwijs Ondersteuning (‘EHBOOteek’), een onlinedatabank van oefeningen en spelletjes die iedereen gratis kan downloaden. Ook installeerden we een interface voor meer dan 100 kinderen uit zo’n 40 Brusselse Nederlandstalige scholen die wekelijks worden bijgestaan, én voor hun vrijwillige begeleiders en hun onderwijzers, zodat hun situatie vlot kan worden opgevolgd. We hebben een structurele subsidie van het OCMW van Anderlecht, en er is een ontmoeting met Brussels onderwijsminister Sven Gatz (Open VLD) gepland. Alleen staan er nog 175 leerlingen op de wachtlijst. Als we meer stagiairs en begeleiders konden vinden, zouden we graag uitbreiden.’
Zakaria (27)
verhuisde in 2012 van Sicilië naar Molenbeek. Hij volgde de coderingsopleiding en is nu coach.
‘Als voortijdige schoolverlater ken ik het verschil tussen een klassieke opleiding en Molengeek maar al te goed. Ons gaat het niet om uren theorie, maar om wat jij concreet gaat doen. Niet louter van negen tot vijf, maar van negen tot negen. Absolute inzet is cruciaal.
‘Ik kon al coderen, maar ik had niet het niveau of de motivatie om in een bedrijf aan de slag te gaan. De zes maanden Molengeek hebben me getransformeerd. Je leert aan het stuur te zitten, je leven in eigen handen te nemen. Mijn coach, Yassine, was mijn voorbeeld. Zelfs met een diploma vond hij geen werk, over die ervaringen vertelde hij. En vooral ook over zijn antwoord daarop: ondernemen. Ik heb, een paar uitzonderingen daargelaten, met al mijn medecursisten nog contact. Ze zijn bijna allemaal aan het werk.’
‘Coaches zijn hier geen hiërarchisch te benaderen leraren maar vrienden die respect verdienen. Kom je geregeld te laat, daag je vaak niet op, dan eindigt het. Na anderhalve en na vierenhalve maand evalueren we je vooruitgang. Fair, met wederwoord. Daarbij hebben we ook oog voor de omgeving: wordt een student zijn huis uitgezet, dan helpen we een oplossing zoeken. Niemand leert op straat.’
