“Ik ben diëtiste en zaakvoerder: ik run een groepspraktijk waarin ook een beweegcoach en een mental coach werken. Toen ik begin 2019 de diagnose borstkanker kreeg, heb ik meteen open kaart gespeeld met mijn medewerkers.
Voor hen veranderde er niets. Of en hoe ik mijn eigen activiteiten kon voortzetten, zou de tijd uitwijzen. Ik kon alleen maar hopen dat ik niet te lang uit de running zou zijn.
Ik heb eerst een borstsparende operatie gehad, waarna ik een week ben thuisgebleven. Daarna volgde chemotherapie: 6 keer, om de 3 weken. Ik koos ervoor om op vrijdag naar het ziekenhuis te gaan voor mijn chemo. Zo had ik telkens het weekend om te recupereren. Op maandag was ik weer op post, al was het maar voor een paar uur. Ik ben tijdens mijn hele behandeling niet in arbeidsongeschiktheid gegaan. Wel nam ik minder klanten aan, waardoor mijn werkdagen minder lang waren. En de administratie van de zaak, die ik altijd zelf had gedaan, gaf ik voor een stuk uit handen aan een externe medewerker. Verder ben ik blijven werken. Dat was soms zwaar, maar het bood ook afleiding en voldoening. Ik droeg kleurrijke sjaaltjes en verdoezelde mijn grauwe teint met wat extra foundation en blush. Tegen mijn klanten ben ik altijd eerlijk geweest: ze wisten dat ik borstkanker had. Op die manier kon ik ook op begrip rekenen als ik eens een afspraak moest afzeggen of plotseling onwel werd. Want ja, met al dat praten over eten ben ik een paar keer flink misselijk geworden. (lacht)
Op de helling
In juli was de chemo afgelopen en ben ik met mijn gezin op vakantie gegaan. Tijdens die vakantie heb ik ontzettend veel geslapen. Alsof ik toen pas voelde hoe moe ik was en hoe mijn lichaam al die maanden op zijn reserves had geteerd. Ook geestelijk was ik op; ik kreeg nog geen sudoku ingevuld. Daarna volgden nog 7 weken bestralingen. Elke werkdag om 8 uur stipt stapte ik het ziekenhuis binnen, om als eerste aan de beurt te zijn. Rond halftien was ik in de zaak. Mijn man was soms bezorgd omdat ik almaar doorging, en ook vrienden en familieleden maanden me aan om aan mijn gezondheid te denken. Maar als zelfstandige is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ik had al die jaren zo veel geïnvesteerd in mijn zaak, moest leningen afbetalen, had zo veel moeite gedaan om te staan waar ik stond. Dat wilde ik niet op de helling zetten. Ik heb soms wel gedacht: als werknemer zou ik een tijdje ziekteverlof nemen, nu niet. Of ik dat betreurde? Ja en nee. Natuurlijk zou het heerlijk zijn geweest om soms meer rust te kunnen nemen. Maar ik vond het ook wel fijn om van dag tot dag in alle vrijheid zelf mijn werkritme te kunnen bepalen, zonder aan iemand verantwoording te moeten afleggen.”
