Zeker, Omega Pharma was ook verdienstelijk tijdens de voorbije maanden op de beurs van Brussel. Maar de echte uitblinker was Roularta Media. In november 44 euro, rond 20 januari stond het bedrijf dat uw geliefde blad uitgeeft droog en wel tegen 82 euro op het bord. Een sprongetje van 86% in twee maanden tijd. Wie begin januari het advies van deze rubriek ter harte nam, heeft nog een slag van 30% in drie weken geslagen. Geen dank.
Roularta haalde zelfs een paar keer het laatavondjournaal van de VRT, dat wij graag bekijken als Paul D’Hoore presenteert. Paul is zelf een verwoed speculant. Kent alle noteringen van de jongste twintig jaar vanbuiten. Kan de dertig aandelen van de Dow-Jones in volgorde opsommen, en berekent aan de hand van de koersen uit het blote hoofd de stand van de Nikei.
In het late nieuws geeft de VRT elke dag een beursoverzichtje. Dat zou uiteraard in het bulletin van zeven uur moeten zitten, en is bovendien veel te kort, maar waar wij de aandacht op willen vestigen, is de selectie van telkens drie opmerkelijke stijgers en dalers. Een naïeve ziel zou kunnen denken dat die worden uitgekozen op basis van koersverschil en verhandeld volume. Haha. Wij zullen u vertellen hoe iets zo onnozels een bijzonder geraffineerde vorm van bedrog kan verbergen.
Paul D’Hoore is de enige van de hele VRT-nieuwsredactie die zich met groot enthousiasme telkens weer kandidaat stelt voor de late dienst. Desnoods twintig avonden na elkaar. Ten eerste kan hij dan meteen daarna rechtstreeks Tokio volgen. Maar de belangrijkste reden is minder onschuldig. Want via de subtiele keuze van die drie stijgers en dalers, is het mogelijk een zeer reële invloed op de koersen uit te oefenen.
Wij hebben lang geleden samen met D’Hoore en de betreurde Rudy Dhaenens eens een driekamp uitgevochten in Cash, het beursblad bij Trends. Zelf hadden wij aan het eind een bescheiden opbrengst van 0,3%. Rudy Dhaenens, die na zijn wielercarrière een tijdje op een beleggingskantoor had gewerkt – weze het dat van de nadien op verdenking van fraude opgepakte Eendracht-Aalstvoorzitter Eric Goethals – kwam rond de 11% uit. Paul D’Hoore, hou u nu vast, sloot af met 46% winst! Klopte om het even welk professioneel aandelenfonds.
Wij moesten alledrie een – helaas fictieve – som van twee miljoen frank beleggen, in aandelen waarvan de noteringen in de Belgische pers te vinden waren. Per titel niet meer dan een kwart van de totale portefeuillewaarde. Twee van de drie kampers hielden zich aan deze afspraak. D’Hoore was de derde. Kocht kisten vol deelbewijzen van plantages uit Sumatra, van een rubberproducent uit Burkina Faso, een kobaltgieterij uit Madras, een tractorverhuurder uit Honduras, en een houtzagerij uit Litouwen.
Nooit een notering van teruggevonden, ook niet in de FET. Een week later lazen wij dan in Cash hoe die houtzagerij 14% gestegen was, en hoe D’Hoore de kobaltgieterij al verkocht had met 23% in zijn zak. Vervangen door een glasverwerkend bedrijf uit Hongarije.
De twee eerlijke beleggers wikten en wogen hun aankopen, namen inlichtingen, aarzelden, peinsden, rekenden, en kochten vervolgens drie of vier aandelen van betrouwbare ondernemingen als Bekaert of de Société Générale. In een overmoedige bui eentje van Agfa-Gevaert.
Op datzelfde moment zat D’Hoore op de Reyerslaan alle persagentschappen en on-line-stockservices uit te pluizen. En profiteerde vooral van berichten die pas na beurstijd mochten worden gepubliceerd. Berginvest, Brederode, Schlumberger… namen die wij wel kenden vanuit de tabellen, maar waarvan wij in de verste verte niet wisten waarmee ze de kost verdienden, werden door D’Hoore net vóór de slotbel aangekocht. Na het verstrijken van het embargo werd dan in het nieuws gemeld dat hun omzet spectaculair gestegen was. Of dat een buitenlandse overnemer het dubbele van de prijs bood. De volgende ochtend schoten die aandelen naar de sterren, en aan de verkoperszijde stond D’Hoore hebzuchtig te grijnzen.
Om de factor toeval helemaal uit te schakelen, ging hij voor zijn eigen journaal bedrijfsreportages maken. Trok bijvoorbeeld naar Deinze voor een interview met Johan Musse. Om vier uur belde hij de redactie van Cash dat hij voor een miljoen Spectors kocht. ’s Avonds vernamen de verbaasde journaalkijkers dat er in de Vlaanders een industrieel genie huisde, de heer Musse.
“Spector-fotofinishing wordt in de hele wereld beschouwd als het voorbeeld van goed bedrijfsmanagement”, meldde D’Hoore dan met een uitgestreken gezicht van voor de ingang van het bedrijf, dat dankzij het kikvorsperspectief tien keer groter leek dan het in werkelijkheid was. “Niet alleen is de kwaliteit van de service en de geleverde producten ongeëvenaard, maar tevens zijn de groeiperspectieven in deze branche onbegrensd. Beursanalisten verwachten dat de aandelen van Spector over enkele maanden in waarde verdrievoudigen.” De volgende dag verkocht D’Hoore de zijne met 74% winst. En spoedde zich naar Oostende voor een bijdrage over de zonnige toekomst van Sun International.
Wie dat doet voor een simpele wedstrijd in Cash, doet het ook in het echt. Aan de drie stijgers en dalers, en aan de begeleidende stemintonatie annex grijns van Paul D’Hoore, lezen wij feilloos af welke aandelen hij net ge– of net verkocht heeft. Wordt er eentje in één week tijd vier keer als veelbelovend bij de stijgers vermeld, verkoop dan snel want anders is D’Hoore u voor. Enfin, waren wij in zijn plaats, wij zouden het in elk geval zo aan boord leggen.
Daarom een kleine tip voor wie in januari dacht dat het om te lachen was. Deze maand worden de jaarcijfers van Roularta bekendgemaakt. Onze chef-Wetstraat heeft vorige week berekend wat alleen al de bijdrage van Knack daarin is. Vijf minuten nadien zagen verraste chauffeurs in Evere een voltallige magazineredactie de Leopold III-laan oversprinten. Recht de bank binnen. Helaas stond er bij geen van hen geld op de rekening.
Koen Meulenaere
