Wat geldt voor de SP.A, geldt evenzeer voor Story. Steve Stevaert placht te zeggen: ‘Vlaanderen zit vol socia- listen, alleen beseffen ze het allemaal nog niet.’ Onder bladenmakers hoort men weleens: ‘Er schuilt een Story-lezer in elk van ons, alleen geven we het niet allemaal toe.’ Tevens luidt een oud Vlaams gezegde: ‘ Story zal gezellig zijn of zal niet zijn.’
Het mag derhalve niet verbazen dat u vorig jaar zo vlot de overstap hebt kunnen maken van de socialistische communicatieafdeling naar het hoofdredacteurschap van Vlaanderens oudste societyblad. In feite betreft het hier geen carrièrewending, maar een logische ontwikkeling die getuigt van uw consequente aandacht voor de leefwereld van de doorsnee-Vlaming.
Alsof u de treurige verkiezingsnederlaag van de SP.A wilde goedmaken, gooide u er bij Story meteen de beuk in. Uw eerste wapenfeit was een ophefmakende serie waarin de heer Ignace Crombé keihard tegen de muur werd gespijkerd. Uit vertrouwelijke e-mails bleek dat de organisator van Miss Belgian Beauty met sommige deelneemsters aan zijn schoonheidsconcours net een tikje vrijpostiger omging dan men van een man in zijn positie mag verwachten. Dat dossier maakte meteen duidelijk met welke missie uw uitgever u heeft belast: u moet dat nogal brave en koningsgezinde blaadje de 21e eeuw binnenloodsen. Het moet journalistieker, pittiger, jónger vooral: het zwaartepunt van uw doelgroep moet worden verlegd van het landelijke rusthuis naar de stedelijke eengezinswoning.
Ten bewijze van die ambitie verscheen vorige week het eerste nummer van de compleet vernieuwde Story, een gebeurtenis waar ik als trouwe lezer geweldig naar had uitgekeken. Maar ik moet eerlijk zeggen: dat viel tegen. De gezelligheid is weg, de ziel is eruit. Story lijdt aan het SP.A-syndroom: wie voor elk wat wils beoogt, houdt op den duur niemand meer over.
Jazeker, uw blad stond boordevol Bekende Vlamingen: Soetkin Baptist, Francesca Vanthielen, Veerle Baetens, Stany Crets… Maar daarmee alleen redt u het nog niet, want die lui staan tegenwoordig zowat elke week in elke krant en elk tijdschrift. Zelfs de vragen zijn inwisselbaar geworden. Wat is uw favoriete restaurant? Favoriete huisdier? Favoriete onenightstand? Sinds de marketeers het in de media voor het zeggen hebben, is de concurrentie qua oervervelende interviews met zangers, acteurs en presentatoren ronduit genadeloos geworden.
Slechts twee magazines durven in dat gestroomlijnde landschap nog echt uit de band te springen: Knack en Dag Allemaal. Om uiteenlopende redenen, welteverstaan. Knack omdat het zo rationeel is – wie niets te zeggen heeft, komt er niet in. Dag Allemaal omdat het zo emotioneel is – wie niets heeft meegemaakt, komt er niet in.
Uw nieuwe Story, daarentegen, blijft hangen in de mainstream. Alles kabbelt. Niets blijft aan de ribben kleven. Behalve een interview met Jacky Lafon en de wensouders van Baby D. bevat het eerste nummer geen enkele rauwe emotie. En ik denk dat ik weet hoe dat komt: u bent een beetje geremd. Zoals de SP.A zich jarenlang te goed heeft gevoeld om het op te nemen voor de gewone man, zo voelt u zich stiekem toch wat te hip om Story te maken.
Dat is nergens voor nodig. Beschouw deze brief als een gratis consultatie bij de bladendokter en laat die remmingen maar los. U mag op het gaspedaal gaan staan en Story voortaan ongegeneerd volpompen met emoties. Story is de vriend van de sterren, dus de sterren storten bij Story hun hart uit. Neem een voorbeeld aan Dag Allemaal: in elke kop en elk bijschrift vechten de gevoelens om voorrang. Intens geluk. Verzwegen verdriet. Immense vreugde. Bittere tranen. Gebroken hart. Eeuwige liefde. Romantische reis. Dramatische breuk. Enzovoort. Tegen een BV die graag in uw blad wil, zegt u voortaan maar: ‘Voor minder dan een baby, een echtscheiding én een sterfgeval in de familie doe ik het niet.’
O ja, en doe ook eens iets aan die onbeleefde toon in uw Woord Vooraf. ‘Wij zijn benieuwd of jullie de nieuwe Story leuk vinden’, schreef u vorige week. Jullie? Hoezo, jullie? Het is niet omdat zelfs Radio 1 tegenwoordig de luisteraar tutoyeert, dat u dat ook moet doen. In dezen mag u alweer een voorbeeld nemen aan Ilse Beyers van Dag Allemaal, die de lezer altijd met u aanspreekt. Jij is voor bekenden, jullie is voor kleuters.
Strenge maar behulpzame groet.
door Joël De Ceulaer
