Beste Staf De Clercq

Vrees niet, ik zal de laatste zijn om u postuum te bezwadderen. De feiten die u ten laste worden gelegd, dateren per slot van rekening van meer dan tachtig jaar geleden. In het gezegende jaar onzes Heren 1933 stichtte u het roemrijke Vlaamsch Nationaal Verbond, dat onder uw leiderschap vastberaden in de collaboratie stapte. Den Duits had in 1940 nog maar net zijn teen over de grens gestoken of u stelde het VNV al ‘volledig en met raad en daad ter beschikking’ van het nationaal-socialistische project. U was een van die fiere, hardwerkende Vlamingen voor wie de bezetter een bevrijder was.

Dat u in 1942 onverhoeds door een fatale hartaanval werd geveld, was een geluk bij een ongeluk. Uw leven was veel te kort, maar zo hoefde u tenminste niet mee te maken dat Duitsland de oorlog verloor. Tevens bleef u de schande bepaard die uw geestesgenoten te beurt viel: zij ondervonden na de oorlog maar weinig begrip voor hun daden. Terwijl zij, net zoals u, wel degelijk hun redenen hadden. De Vlaamse grondstroom was rechts, anti-belgicistisch en zeer gehecht aan de lotsverbondenheid van het Germaanse volk. De Duitser was een bondgenoot bij de sloop van de twee democratieën waaruit dit ellendige land toen al bestond.

Nee, men hoort dat niet graag meer, dat van die redenen. Maar het is toch waar, zeker. We kunnen toch niet blijven herhalen dat de collaboratie een zwarte bladzijde was in de geschiedenis van het Vlaams-nationalisme? We moeten toch begrip tonen voor de sociale context, de familiale omstandigheden – de genetische aanleg, ook. Na de oorlog is het gemakkelijk om de verzetsheld uit te hangen. Ik wil weleens weten hoeveel van die betweters de roep van het nationaal-socialisme hadden kunnen weerstaan. Wist u, mijnheer De Clercq, dat de vorige burgemeester van Antwerpen zich een paar jaar geleden nog heeft verontschuldigd omdat de politie van zijn stad destijds hielp bij de razzia’s op Joden? Van gratuite excuses gesproken.

Mensen vergeten ook graag dat de Führer charisma had. Vandaag verlangt iedereen naar bevlogen politici, naar sterke figuren die vanuit een verontwaardiging de wereld willen veranderen, en die – het devies van de sixties indachtig – hun verbeelding aan de macht willen brengen. Welnu, wie heeft ooit beter aan al deze omschrijvingen beantwoord dan Adolf Hitler?

U deed dat zelf ook niet slecht, trouwens. In de bevoegde naslagwerken lees ik dat men u soms maar ‘een potsierlijke epigoon’ van Hitler en Mussolini vond, maar dat was vooral uit jaloezie. U was tenslotte een eenvoudige onderwijzer die het tot Leider had geschopt – iets wat de pedagogen onder ons vandaag nog altijd inspireert.

Dat VNV was ook een goede vondst. Het is een autoritaire, breedgeschouderde afkorting die lekker bekt en veel toepassingsmogelijkheden kent. Als ik vandaag een politicus van de Vlaams-nationalistische obediëntie zou zijn, dan zou ik een clubje in het leven roepen waarmee ik af en toe de remmen volledig kon losgooien: de Vlaams-Nationale Vrienden. Wij zouden in het diepste geheim samenkomen, sloten Irish coffee drinken en met een dikke sigaar in ons hoofd de gortigste praat verkopen. En dan allemaal: snaveltjes toe, zodat niemand ooit te weten komt wat er is gebeurd en gezegd, en wie er nog met een stuk in zijn kraag achter het stuur is gekropen – voor je het weet, staat dat tegenwoordig allemaal in de krant. Niets kunnen journalisten nog verdragen. De homo’s!

Ja, mijnheer De Clercq, het is ver gekomen. En wie het aandurft om kritiek te hebben op de multiculturele puinhoop die vijftig jaar socialistisch wanbeleid heeft opgeleverd, die krijgt meteen het verwijt dat hij terug wil naar de jaren dertig – naar uw jaren dertig. Ik kan mij voorstellen dat u zich al vaak met geheven kin en gestrekte arm in uw graf hebt omgedraaid. Een mens vraagt zich af wanneer we ons eens gaan bezighouden met de problemen van déze eeuw. Met al die vreemdelingen zonder economische meerwaarde, ohne wirtschaftlichen Wert. Met al die negers die de aanval op onze folklore hebben ingezet. En met al die islamieten en kut-Marokkanen die onze straten onveilig maken. Ik denk dat vandaag nog verrassend veel mensen daarover graag uw gedachten zouden kennen.

Houzee!

Joël De Ceulaer

‘Uw geestesgenoten ondervonden maar weinig begrip, terwijl zij toch hun redenen hadden.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content