U hebt daar allicht nog niet bij stilgestaan, maar u mag dezer dagen blij zijn dat u niet Jos Ghysen heet. Herinner u hoe de bejaarde radiolegende nog niet zo lang geleden zonder wederwoord in de media werd afgeschilderd als vrouwenbeul. Hoe hij als een brok rauw vlees in de leeuwenkuil van de publieke opinie werd gesmeten. Het waren hoogdagen voor de Vlaamse pers, waar het hinderlijke vermoeden van onschuld een lekker verhaal nooit in de weg mag staan. Als het om weerloze mensen en sterren op hun retour gaat, tenminste. De Vlaamse pers opereert in de omgekeerde wereld: hard voor de sukkelaar, zacht voor de macht.

Dat ondervindt u de laatste dagen. U dénkt weliswaar dat u het hard te verduren kreeg omdat uw hoofd – figuurlijk althans – boven het maaiveld uitsteekt, maar het tegendeel is waar. U komt er, na uw bochtenwerk van de voorbije week en het verlossende nieuws van maandag, tot dusver goed af. Net zoals Johan Vande Lanotte, onlangs. De pers zal pas met u afrekenen als de zogenaamde smoking gun wordt gevonden. Zolang dat niet het geval is, en zolang u iets te zeggen hebt, zit u gebeiteld.

Ik vind dat, voor de goede orde, volkomen terecht. Ik sta in dezen als één man achter u. U bent per slot van rekening ook een mens, met rechten en zelfs gevoelens. Toch zou ik van de gelegenheid gebruik willen maken om een paar minuscule puntjes van kritiek te formuleren. Noem het maar bescheiden vraagtekentjes bij de levenswandel van een man wiens persoonlijkheid voor het overige louter ontzag afdwingt.

Er is om te beginnen de ietwat hooghartige manier waarop u de medemens bejegent. Als u geïnterviewd wordt, bijvoorbeeld. Gelukkig was Annelies Beck vorige week in Terzake niet van haar stuk te brengen, maar uw mimiek wekt soms de indruk dat de ondervrager een lijfgeur heeft of intellectueel niet bij machte is om uw redenering te volgen. Ik denk dat u te vaak naar films met Al Pacino hebt gekeken, want de toon die u na een kritische vraag aanslaat doet denken aan die van een bepaald type Italiaanse ondernemers die horecazaken geheel vrijblijvend bescherming aanbieden.

Over fanatieke familieclans gesproken: ook de erfopvolging ten huize De Gucht vind ik gênant. Uw zoon Jean-Jacques was, net zoals u, voorzitter van het Liberaal Vlaams Studentenverbond. Hij is, net zoals u, bezeten door het liberalisme, door de strijd voor de algehele ontvoogding van het vrije individu. Hij wil, net zoals u, dat we op termijn recht hebben op euthanasie als we een muggenbeet oplopen. Zelfbeschikking boven alles! Maar een zoon die hard op weg is om een perfecte kloon van zijn vader te worden, tja, die valt mij qua zelfbeschikking toch een beetje tegen. Mocht u allebei moslims zijn, dan zouden uw logebroeders het vast indoctrinatie noemen.

Er zijn voorts uw interventies in het identiteitsdebat. Net zoals Guy Verhofstadt haalt u graag uit naar het nationalisme. Maar er zit sleet op de kosmopolitische argumenten waarmee u die Vlaamse identiteit afserveert. Om het met Bart De Wever te zeggen: het wereldburgerschap is toch vooral iets voor mensen met een buitenverblijf in Toscane.

Over dat buitenverblijf, ten slotte, kan een mens zich ook vragen stellen. Op zich heb ik er geen probleem mee dat u op een heuvel in Italië een lustoord hebt opgetrokken, een Casa Nostra voor de clan-De Gucht. Moet kunnen. Voor mijn part organiseert u elk jaar ware orgieën van zelfbeschikking waarbij Fientje Moerman naakt baantjes komt trekken in uw zwembad. Ach. Vrijheid, blijheid.

Toch heb ik ook hier een puntje van kritiek. Los van die discussie over de geldstromen waarmee u het hebt opgetrokken, schuilt in dat paleisje van u wat mij betreft immers de smoking gun. Ik weet dat u niet in Hem gelooft, maar God bevindt zich in de details: ik heb begrepen dat u voor uw wijngaard 1500 euro aan Europese landbouwsubsidies hebt geïncasseerd. Ik herhaal dat, omdat velen zoiets pas geloven als ze het twee keer na mekaar lezen: een Europees commissaris die over miljoenen beschikt om zijn levensstijl te smeren, scoort 1500 euro aan Europese subsidies. Met permissie, mijnheer De Gucht, van de ene briefschrijver tot de andere: wie dát durft, is volgens mij tot veel in staat.

Met nederige groet,

@jdceulaer (#lastpost)

Joël De Ceulaer

Ik denk dat u te vaak naar films met Al Pacino hebt gekeken.