Zo. Dat was het dan. Uw politieke loopbaan zit erop. Uw jongensdroom werd zondag door de Vlaamse kiezer aan diggelen geslagen. U krijgt dit land dan toch niet op de knieën. U zult het Belgische Feit, zoals dat in uw kringen heet, tot het einde van uw dagen moeten dulden. Er staan ons de komende weken behoorlijk wat vermoeiende toneelstukjes te wachten, maar de uitkomst ligt vast: de regering- Di Rupo werd beloond, heeft nu een Vlaamse meerderheid en zal dus nog vijf jaar voortkachelen.

Voor u is dat een geluk bij een ongeluk. Wie ooit écht heeft geloofd dat u federaal premier wil worden, moet zich – met het oog op gepaste medicatie – toch eens bij de huisarts melden. Marc Van de Looverbosch, bijvoorbeeld, die ik voor het overige wel mag: omdat hij soms een kwinkslag in zijn Wetstraatpraatje verstopt, noem ik hem graag de Armand Pien van de politieke verslaggeving. Maar toen u vorige week zei dat u het premierschap niet uitsluit en dat er geen vijf, maar tien jaar werk op de plank ligt, meldde hij via Twitter: ‘BDW blijft tien jaar in de 16.’ Terwijl elke journalist weet dat je moet schrijven: ‘BDW zégt dat hij tien jaar in de 16 blijft.’

Natuurlijk hebt u dat nooit gewild, dat premierschap. Van alle emoties die u zondag door de keel gierden, was opluchting vast niet de minste. U kunt bijna beschikken. Ben Weyts wordt de nieuwe N-VA-voorzitter en als CD&V u dat gunt, wordt Liesbeth Homans minister-president van Vlaanderen. Sven De Ridder wordt zo allicht intendant van de Vlaamse Opera en de VRT krijgt een vierde kanaal geheel gewijd aan volksdans en kaatstoernooien. U trekt zich definitief terug op het Schoon Verdiep, waar uw ster gaandeweg zal verbleken. Uw partij zal weer krimpen en spoedig zal iedereen ontwaken uit de collectieve zinsverbijstering waarin dit graafschap zich jarenlang heeft laten onderdompelen. En dan is het wachten op de nieuwe goeroe ter rechterzijde die fluitend de tocht naar Hamelen aanvat. Hé, misschien zit daar wel een tv-format in: Wie wordt de opvolger van Dewinter, Dedecker en De Wever?

Begrijp mij niet verkeerd: uw vertrek zal een groot verlies zijn. Ik herinner mij nog uw eerste verschijning op het politieke toneel. U zat bij Bracke & Crabbé en blies iedereen omver. Velen lachten u weg, maar kenners wisten: met deze man wordt het anders. U was een verademing, een spookrijder op de snelweg van het infotainment. Ondertussen weten we dat u later de kampioen van het infotainment werd. Geen enkele politicus is ooit zo grondig van koers veranderd om stemmen te halen. De spookrijder werd een volksmenner. De Vlaams-nationalist werd een confederalist. De gemeenschapsdenker werd een harde liberaal. De tegenpool van Bert Anciaux werd een emo-politicus, die haast elke week in Dag Allemaal stond. Ik heb het al vaker geschreven en ik blijf erbij: de Bart De Wever van tien jaar geleden zou genadeloos zijn voor de Bart De Wever van nu. U zou uzelf aan spaanders hakken.

Maar wie u daarop wees, viel in ongenade. Recht evenredig met uw machtspositie groeide uw gevoeligheid voor kritiek. Journalisten van wie u vond dat ze te lastig waren, kwamen op een zwarte lijst terecht. Zo kweekte u een gewillig persbataljon van talloze Marc Van de Looverboschjes, die soepel naar uw pijpen dansten. Dat procedé kenden we trouwens al. Ook het Vlaams Blok slaagde er rond de eeuwwisseling in om lastigaards de mond te snoeren: wie te kritisch was, zo luidde de consensus, was een basher – en bashen was contraproductief.

Als historicus weet u dat het later uw grote verdienste zal blijken dat u dat VB hebt drooggelegd. Ik doe daar mijn hoed voor af. Helaas zit het gedachtegoed van die partij vandaag in elke vezel van de samenleving. Toen Knack onlangs aan Liesbeth Homans vroeg hoe het zou komen dat hoogopgeleide allochtonen moeilijker een job vinden, antwoordde zij: ‘Dat weet ik niet. Dat moet u aan de betrokkenen vragen.’ Ik ben daar nog altijd stil van.

Nog één tip, om het zwarte gat na de politiek te voorkomen: voltooi nu eens eindelijk uw doctoraat. U hebt jarenlang onderzoek mogen doen aan de universiteit, waar u aan het infuus van de belastingbetaler hing. Die klus moet u nog afwerken. Voor wat, hoort wat.

Met beleefde groet

Joël De Ceulaer

Geen enkele politicus is ooit zo grondig van koers veranderd om stemmen te halen.