Wij hebben het hier in het begin van de competitie geschreven: de waarde van een basketploeg blijkt pas buitenshuis. En wij lieten niet na erop te wijzen dat daar het grote probleem zou liggen voor BC Oostende. Velen, onder wie den Baard, vonden dat toen een belachelijke voorspelling.

Bekijken wij thans de feiten. Bij het Bree van Jaak Gabriëls: met 24 punten verschil verloren. Bij het Leuven van Louis Tobback: met 17 punten verloren. Bij Pepinster, de ploeg van coach Eddy Casteels, vorig seizoen in Oostende ondanks uitstekend werk door den Baard buiten gegooid: met 26 punten verschil verloren. Zesentwintig! En dan had Pepinster een week voordien nog zijn beste speler, Axel Hervelle, naar Real Madrid laten vertrekken.

De laatste simpele meeuw, zijnde den Baard zelf, was daarna wel wakker geschud: een vierde keer zou het niet gebeuren. Op bezoek bij Antwerpen, de ploeg van Marcel Colla, op dat moment rode lantaarn. Lees nu goed: weer met 26 punten verschil verloren. Bij de laatste in de stand! Vorige vrijdag op Luik: nóg maar eens op hun kas. Vijfde nederlaag in zeven uitwedstrijden!

En eigenlijk zijn het er zes, want bij het Bergen van Elio Di Rupo werd pas na een verlenging onverdiend gewonnen, in een week waarin Bergen al drie wedstrijden in vier dagen had afgewerkt. In de Belgische beker pakte Oostende slechts met de hakken over de sloot de zege bij Wevelgem, een modale tweedeklasser.

De eerlijkheid, zo kenschetsend voor deze rubriek, gebiedt ons te vermelden dat er ook een paar fraaie resultaten werden geboekt. Zoals thuis tegen Charleroi, en voor de Europabeker uit bij het Griekse Maroussi Athene. Dezelfde eerlijkheid evenwel, noopt ons dan weer om daar twee kanttekeningen bij te maken.

Toen de ploeg van Charleroi de Mister V Arena binnenkwam, had den Baard in een donker hoekje onder de tribune een verdacht lang onderhoud met hun coach Savo Vucevic. Beeld u een keer in dat zoiets in het voetbal gebeurt: het team van Club Brugge komt het Vanden Stockstadion binnen gemarcheerd, en Anderlecht-voorzitter Roger Vanden Stock neemt de Brugse coach Trond Sollied apart, om vervolgens vijf minuten lang met hem te staan konkelfoezen. De kranten zouden toch te klein zijn?

Vucevic is een Serviër. Was er iets met zijn papieren niet in orde, of met die van zijn dierbaren? De lichaamstaal van den Baard was alvast intimiderend. Heeft hij met een uitwijzing gedreigd? Of op een andere manier chantage gepleegd? Feit is dat de Charleroi-coach zijn mannen even later met onbegrijpelijke instructies het terrein op stuurde, en zo de overwinning in geschenkverpakking weggaf.

Ook bij de andere uitschieter, de winst in Athene, past een kleine nuance. In een bui van hoogmoed hadden de Grieken namelijk hun topspeler, de Amerikaan Rod Blakney, een dag vrij gegeven. Zat in de tribune popcorn te eten, terwijl zijn al even ongeïnteresseerde maats zich op het terrein compleet lieten verrassen.

Den Baard, opnieuw wat bescheidener vis-à-vis uw dienaar, wiens haarscherpe prognose ronduit opzienbarend mag worden genoemd, wist zich geen raad meer. Hoe kun je buitenshuis zo abominabel slecht zijn, terwijl je ploeg toch bulkt van de dure en op papier, of beter gezegd op het internetscherm, kwaliteitsvolle spelers?

Met het geld dat Vande Lanotte bijeenharkt, sommigen zouden hier de term ‘afperst’ durven gebruiken, had de weggejaagde founding father Rudolf Vanmoerkerke al lang een team gemaakt dat in eigen land onaantastbaar zou zijn, en in Europa zijn voet naast de top zou kunnen zetten. Dat weet heel Oostende. En wie het zeker weet, is general coordinator Marijke Schaepelinck, tevens de vierde echtgenote Vande Lanotte.

‘Een zo dure general coordinator als ik, verdient eigenlijk een betere club’, laat Marijke zich, koffie slurpend in de vip-bar, graag ontvallen. En liefst zo luid dat den Baard het kan horen. Volgens insiders is ze de laatste tijd nogal vaak te vinden in Nieuwpoort, waar Vanmoerkerke woont. De eerste sms die Mister V onlangs op zijn tachtigste verjaardag kreeg, was van haar. En geloof ons als we u zeggen dat de inhoud er niet om loog.

Als klap op de vuurpijl kreeg den Baard het aan de stok met Els Dejonghe, de bloedmooie leading lady van de Oostendse cheergirls. Els heeft een opleiding klassiek ballet gevolgd, en blinkt ook uit in moderne dansen. Haar zijdezacht over het parket zien zweven, is een esthetisch genot dat uiteraard in niets te vergelijken valt met de plompe manieren van Vande Lanotte. Toen hij tijdens de winterstop de choreografie van de Oostendse meisjes wou veranderen, zat het er dan ook bovenarms op.

‘Ik zal u ne keer tonen hoe het moet’, brieste den Baard. Hij grabbelde een tegenspartelende Marijke vast, plantte een van zijn klauwen in haar schouder en een andere in haar rug, en sleepte haar in een kustvariant op de passo doble over de vloer. Zoals men in het slachthuis van Anderlecht de ‘ cachers‘ wel eens een onwillige koe ziet binnen sleuren.

Was het een demonstratie Grieks-Romeins geweest, men had hem enkele punten kunnen toekennen voor inzet. Maar vermits het een poging tot Latijns-Amerikaans betrof, was van punten geen sprake. Wie iets van dansen afwist, wendde geschokt het hoofd af. Het afgrijselijke tafereel eindigde even plots als het begonnen was, toen Marijke den Baard met een welgemikt knietje van haar op dat van hem dwong.

‘Kon ik hem maar even gemakkelijk van het samenstellen van de ploeg afhouden’, zuchtte de general coordinator, ‘want daarvan heeft hij nóg minder verstand dan van jazzdansen.’

Koen Meulenaere