Hoe lang houdt het huwelijk van Marijke Schaepelinck en den Baard nog stand? Zal hij binnenkort daadwerkelijk Hendrik de Achtste voorbijsteken, zoals wij herhaaldelijk hebben voorspeld? Die twee vragen overvielen ons toen wij drie weken geleden in een kolkende Spiroudôme basketbalclub Oostende van de vloer zagen vegen door een ontketend Charleroi. Meer dan honderd punten in hun bak. ‘Schande over Oostende’, schreef Rik Lamoral in Het Laatste Nieuws, en Rik zal dat niet schrijven als het niet waar is.
Bergen valt misschien nog bij te halen, maar Charleroi is weg naar de pole position voor de play-offs. Het haalde Europees ook de achtste finale, terwijl Oostende in zijn poule allerlaatste eindigde, met één povere overwinning en negen nederlagen. En dan ontstaan er natuurlijk wrijvingen. De coach vliegt eruit, wat bij Oostende een beetje moeilijk ligt omdat den Baard Eddy Casteels persoonlijk heeft aangetrokken nadat hij eerst op schandelijke wijze zowel basketmonument Lucien Van Kersschaever als diens opvolger Aaron McCarthy had afgedankt. Of er komt herrie tussen de voorzitter en de manager, in Oostende mijnheer en madam Baard.
Officieel is den Baard slechts bestuurslid, de voorzitter is Robert Volckaert, en Marijke is hulpje op het secretariaat. Waar ze door haar wederhelft werd ingesluisd omdat ze goed kon telefoneren. En om hem alle interne-keukengeheimen over te brieven. Maar in werkelijkheid is, na het handig georchestreerde vertrek van Rudolf Vanmoerkerke, den Baard den Baas. Schaduwvoorzitter, scout, technisch directeur en fluistercoach.
Zo trekt hij elk jaar op prospectie naar Litouwen, sluit daar een paar geheime samenwerkingsakkoorden namens de Belgische staat, van het genre hotelakkoord Sabena, en mag dan van de Litouwse basketfederatie uitkiezen wie hij mee wil hebben: ‘Die, die en die.’ Als gewezen voorzitter van de Commissie Mensenhandel weet Vande Lanotte hoe dat systeem functioneert.
Op deze socialistisch geïnspireerde wijze laat Oostende zich al een paar jaar tot de beste van het land kronen. Den Baard dwong ook alle bedrijven die in zijn NV Plassendale Industriepark een vestiging wilden openen om een gulle sponsorbijdrage te storten voor de bouw van een nieuwe zaal, die Searena zal heten, maar in de volksmond Minister V Arena is gedoopt. Een kwinkslag naar de huidige Mister V Arena, genoemd naar Rudolf Vanmoerkerke. In juli volgend jaar moet ze af zijn, met plaats voor vijfduizend toeschouwers. Ze zal vijf miljoen euro kosten, en als den Baard de prijzen van beton en hout even adequaat inschat als die van de economische groei tien miljoen euro.
Je moet het toch kunnen om, zoals Vande Lanotte vorige week, bij de eerste controle van de begroting al meteen 438 miljoen euro te moeten besparen. In feite kwam hij meer dan een miljard euro te kort. 200 miljoen door een misrekening van de overdrachten aan gewesten en gemeenschappen, en liefst 843 miljoen voor een verkeerde prognose van de groei, die hij op 2,1 % had geraamd terwijl hij in werkelijkheid nauwelijks 1,4 % bedraagt. Minder dan een half jaar geleden toeterde het joenk nog rond dat we 3 % gingen groeien. Dat miljard kon den Baard halveren dankzij Rik Daems, de rente, en het overschot op de vorige begroting die hierdoor geen overschot meer vertoont. En voor dat gekonkelfoezel krijgt hij in de pers nog een pluim ook.
Maar terug naar het basket, waar Marijke Schaepelinck zichzelf in geen tijd van telefoniste naar general manager had opgewerkt, en stilaan begon te denken dat zij de baas is van de club. Na de pijnlijke afstraffing in Charleroi zat het er thuis dan ook bovenarms op. ‘Wie is die Hawkins gaan kopen?’, brieste een ziedende general manager tegen een beteuterde schaduwvoorzitter. ‘Noemt gij dat een playmaker? De volgende match stellen we ons ma op.’
Michael Hawkins, moet u weten, is het paradepaardje van den Baard. Een gewezen NBA-speler die in Europa zowel voor Barcelona als voor Real Madrid uitkwam. In feite huurt Oostende hem van Real Madrid, dat nog altijd zestig procent van zijn loon betaalt. Dus dacht den Baard een gouden zaak te hebben gedaan, maar Marijke stelt andere normen. En haar kritiek bleef niet beperkt tot Hawkins.
‘Wat doet die Hollander in onze ploeg? En voor uw Roemeen zal ik een ladderke kopen, dan kan hij misschien ook eens een rebound pakken. Het was toch daarvoor dat ge hem had gekocht of ben ik abuis?’ Marijke was niet abuis, en besloot den Baard op zijn zwakste plek te raken: ‘Als ge uit Litouwen niets beters kunt meebrengen dan die Kaukenas, dan blijft ge dit jaar maar thuis. Ik heb sterk de indruk dat ge daar iemand hebt zitten, in Litouwen. En als ge per se ook in Frankrijk wilt rekruteren, waarom hebben die van Charleroi dan Riddick gevonden terwijl gij u een verwaande kwast en een luiaard als Tony Dorsey laat aansmeren? Soort zoekt soort zal ik maar zeggen.’ Als Marijke kwaad wordt, kent ze de grenzen niet meer.
Anderhalf uur na de match tegen Oostende werd in Charleroi de VIP-bar overvallen door vier gemaskerde en gewapende gangsters. In een van hen meenden geschrokken aanwezigen de federale minister van Begroting te hebben herkend. De week nadien verloor Oostende thuis van Bergen, het vroegere Quaregnon waar de Socialistische Beweging is gesticht. Eerste thuisverlies in 45 wedstrijden. Diezelfde avond liet den Baard door deurwaarders beslag leggen op de inkomsten van de wedstrijd Leuven-Vilvoorde. Bij Louis Tobback! Die naast Jean-Luc Dehaene op de tribune had zitten pronken. Aanleiding was een niet-betaalde transfer.
Om kort te gaan: dat duurt geen jaar meer, Marijke en den Baard. Naar het schijnt heeft hij al een ideetje voor zijn vijfde. En zij zou het best eens nalezen hoe het is afgelopen met Anna Boleyn. ‘Zonder schuld schijnt ze niet geweest te zijn’, meldt de Encyclopedia Britannica fijntjes. ‘En zeker is dat zij geen hoogstaand karakter had en zich niet altijd waardig gedroeg.’ Herkent u het plaat-je?
Koen Meulenaere
