Het grootste gevaar voor de regering -Dehaene zit niet in de zaak- Di Rupo. Het grootste gevaar zit in de Senaat en heet Astrid van Saksen-Coburg. Luister.
Op een dag zat de koning onze directeur weer eens van zijn werk te houden met zijn geklaag dat hij zich zo onmachtig voelde. Net zoals zijn broer bij Manu Ruys. Neem nu de verdwenen kinderen, wat vermag een staatshoofd in zo een zaak ? Niets. Was het daarom geen goed idee om vader Marchal in dienst te nemen op het paleis ? Onze directeur begreep dat de tijd van handelen gekomen was, stapte naar de boekenplank, plukte er een mooi ingebonden exemplaar van de nieuwe grondwet af, en schoof het de koning toe met de woorden : ?Neemt en leest, dit is de grondwet. Die voor u en voor alle mensen gewijzigd is door die sukkelaars van hierover. Gij wilt meer macht ? Gij hebt al meer macht. Ge moet alleen weten hoe ze te gebruiken.?
Dit laatste wist de koning duidelijk niet. Onze directeur schroefde zuchtend het dopje op zijn vulpen, en schoof de ordonnantie terzijde waarin hij net Dries Van den Abeele zijn baronstitel had afgenomen wegens lidmaatschap van een vrijmetselaarsloge. Hij kwam achter zijn bureau vandaan, zette zich op een vertrouwelijke stoel naast de koning, en gebood hem door te bladeren naar artikel 72, dat hij zelf uit het blote hoofd memoreerde : ?De kinderen van de Koning of, indien er geen zijn, de Belgische nakomelingen van de tot regeren gerechtigde tak van het koninklijk stamhuis, zijn van rechtswege Senator op de leeftijd van achttien jaar. Zij zijn eerst stemgerechtigd op de leeftijd van eenentwintig jaar. Zij worden niet meegerekend bij het bepalen van het aanwezigheidsquorum.? Het klopte tot op de letter met de tekst die de koning onder ogen had.
?Dit artikel,? vervolgde onze directeur, ?is puur vergif. Een tijdbom onder elke regering en onder al onze instellingen.? De vorst begreep het niet al te best, maar herinnerde zich dat artikel 72 vroeger gewoon artikel 58 heette, en toen alleen sprak over de zonen van de koning. Ze hadden dat veranderd voor prinses Astrid, net zoals de opvolgingskwestie die vroeger in artikel 60 van man op man werd geregeld, en nu in artikel 85 ook een vrouwelijk staatshoofd mogelijk maakt.
?Al uw kinderen zijn van rechtswege Senator,? doceerde onze directeur terwijl een kamenier een klontje suiker door zijn koffie kwam roeren. ?Een formaliteit, hebben de losbollen van het parlement gedacht. En zonder verdere bedenkingen hebben zij dit goedgekeurd. Welnu, na de inkrimping van de Senaat biedt dit ons onverwachte perspectieven. Voorlopig heeft alleen Filip de eed afgelegd, ik stel voor dat ge Astrid en Laurent opdraagt stante pede hetzelfde te doen. Zeg tegen Laurent dat hij zijn eigen wet ter bescherming van de honden kan doen stemmen, en dat hij zijn dotatie kwijt speelt als hij weigert. Uw drie kinderen hebben stemrecht Sire, weet ge wat dat betekent ? Met hun drieën zijn ze even sterk als de Volksunie. En minstens even slim. En er is nog meer mogelijk.?
Hier trok onze directeur zijn stoel heel dicht bij, nam een slok koffie, en ging op fluistertoon verder. ?Niets belet u om in de gauwte nog een paar kinderen te adopteren. Ik wil de rechter zien die stelt dat zij niet mogen beschouwd worden als uw afstammelingen. Die sturen we Luc Willems op zijn dak. Of Pierre Mertens. Bon, wat betekent dit nu ??
De koning had geen idee en viel bijna achterover toen onze directeur het voorrekende : ?Dat betekent dat gij zeer eenvoudig een absolute meerderheid in de Senaat kunt KOPEN ! Met Filip, Astrid en Laurent op post hebt ge aan negenenzestig nieuwe kinderen genoeg. Dat zijn 72 stemmen voor u, 71 voor de rest. Voilà. Gij adopteert u ergens een klas misdeelde jongeren van eenentwintig jaar, ge sluit ze op in Opgrimbie, en als er gestemd moet worden, volstaat één bus van Pam Vermeulen om het hele zootje naar Brussel te voeren. Via de wet-Dhoore recupereert ge niet alleen de prijs van de bus, maar ook ruimschoots die van de adoptie. Astrid wordt fractieleider. Zij appelleert, hoe zal ik het zeggen, evenzeer aan de meer als aan de minder traditionelen onder ons.?
PREMIER DEHAENE, GETEISTERD door alle schandalen waarin zijn beleid verdronk, wist niet wat hij hoorde toen Astrid op 20 november haar maiden-speech afstak. ?Wat het volk niet langer neemt,? begon de prinses aan de tekst die ze in een lacherige sfeer samen met onze directeur had uitgeschreven, ?is de kennelijke onkunde van deze bewindsploeg om wat dan ook fatsoenlijk op te lossen. De administratie zit vol luieriken en drankorgels, corruptie tiert welig op alle kabinetten, smeergeld is belangrijker dan wetten, benoemingen en bevorderingen gaan bij voorkeur naar de minst bekwamen, politie en rijkswacht jagen meer op elkaar dan op misdadigers, en wat het gerecht betreft… och Here, zwijg er me van. Wat heeft deze premier in vijf jaar eigenlijk gerealiseerd ? Ge gaat me zeggen : Maastricht. Neen, want als de criteria ernstig worden toegepast, zijn we er niet bij. Onze schuld is niet zestig procent van het BBP, maar meer dan het dubbele. Het zou me verbazen als onze pa de toetreding tot de EMU zou tekenen. Ik zie trouwens niet in welke verdienste er schuilt in het voor één tiende dempen van een put die ge eerst zelf voor tien tienden hebt gemaakt. Want hij daar,? en hier wees de prinses naar de premier, ?is de man die achter de schermen het beleid van de laatste zes regeringen-Martens heeft bepaald. Laten we mekaar in dat verband geen Elisabeth noemen. En voor de rest ? Veiligheid : nul. Milieu : nul. Mobiliteit : nul. Openbare werken : nul. Er ligt in heel het land geen baan of er is een put in. En het openbaar vervoer… mannekes toch, dat functioneert vlotter in Kinshasa. Sportinfrastructuur ? Minder dan nul. Op het nieuwe veld van nonkel Boudewijn moeten ze het dak al terug afbreken of we kunnen de openingsmatch van Euro 2000 ook in Amsterdam gaan spelen. Kent ge in de wereld één ander land waar driehonderdduizend mensen spontaan betogen omdat ze het geknoei niet meer kunnen aanzien ? Ik niet.?
EN ZO GING dat maar door. Een uur aan een stuk. Toen de prinses op het einde enkele cynische bedenkingen begon te formuleren over politici in de Raad van Bestuur van grote bankinstellingen, kreeg de Senaatsvoorzitter er genoeg van. Met een bijtend : ?Madam, uw gedrag is schandelijk en zal door het hele land veroordeeld worden,? ontnam hij de prinses het woord. Op de regeringsstoelen beseften ze dat een snelle wijziging van artikel 72 voorrang had op alles.
Koen Meulenaere
