Israël verklaarde vorige week nogmaals de oorlog aan de Palestijnse Autoriteit. Officieel dit keer.
Zoals Nabil Shaath, minister van Handel en Samenwerking van de Palestijnse Autoriteit (PA) en eigenlijk hoofd van de Palestijnse diplomatie, die van Sharons kabinet geen toestemming kreeg om als vip het bezette land te verlaten. Dus reisde hij maar als gewone burger met een taxi naar Egypte en vloog hij dan naar de ministervergadering van de Europese Unie in Brussel. Daar waren hij en de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Shimon Peres uitgenodigd om hun standpunten te komen uitleggen. Welke nieuwe dingen daar gezegd konden worden, was niet duidelijk.
Maanden geleden heeft de EU-ministerraad al beslist dat er een mechanisme van buitenaf moet komen om de Mitchell-akkoorden voor vrede in het Midden-Oosten in werking te kunnen zetten. Zelfs de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Colin Powell, heeft dat ondertekend. Alleen heeft Washington het nooit willen toepassen, en de Unie mist nu eenmaal de moed en de samenhorigheid om iets zonder de VS te doen als het tegen de Israëlische regering ingaat. Het Belgische proces tegen Ariel Sharon over Sabra en Shatila bezorgt de Unie al genoeg hoofdpijn.
DOEN WAT NODIG IS
Shaath en Peres kwamen. Admiraal Anthony Zinni, de gezant van president George W. Bush in Jeruzalem, had gedreigd weer naar huis te gaan als de twee partijen niet wat ernstiger werden, en ‘binnen de 48 uur’ met constructievere dingen op de proppen kwamen. Alle ogen waren dus op Europa en het moedige Belgische voorzitterschap gericht.
Nochtans vraagt de situatie in Palestina net nu Europese aandacht en actie. Als de Unie haar controle over de Middellandse Zee tenminste niet wil verliezen, want dát is waar de logica van Sharon onverkort naar leidt. Na de Hamas-bomaanslagen in Jeruzalem en Haifa liet Sharon zijn regering immers op 3 december de Palestijnse Autoriteit een ’terreurondersteunende entiteit’ noemen, die als dusdanig moest worden behandeld. Het onmiddellijke gevolg daarvan was nog meer Israëlische terreur in de Bezette Gebieden _ maar dat was niet nieuw, vijf Palestijnse doden door Israëlisch geweld per dag is daar de norm voor rustige dagen. Er volgden ook luchtbombardementen met helikopters, F-16’s en andere gevechtsvliegtuigen, die in de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever gebouwen en installaties van de Palestijnse Autoriteit vernielden. De lokalen van Arafats elitewacht, Force 17, in Gaza werden bestookt, zijn twee helikopters werden vernield, bulldozers kwamen de landingsbaan van het Palestijnse vliegveld in Gaza omploegen en politiecommissariaten werden beschoten. Volgens waarnemers had Sharon in Washington toestemming gekregen om te doen wat hij nodig vond, zonder aan Arafat zelf te raken. De Amerikanen, druk bezig met hun ‘prioritaire’ oorlog tegen Osama Bin Laden en zijn terreur, konden Israëlisch gezeur missen als kiespijn. Dus geen egards voor Arafat en geen remmen op Sharon. Zinni moest de klus maar klaren.
Alleen staat nog niet vast om welke klus het precies gaat. Terwijl iedereen de mond vol heeft van vrede _ behalve Hamas en Islamitische Jihad en de uiterste rechterzijde in de regering van Sharon _ heeft Sharon nog nooit voor een vredesakkoord gestemd, en bombardeert zijn bezettingsleger de infrastructuur van de partij die aan de overkant voor vrede werkt. Als vergelding voor aanvallen en terreur, zegt Israël. En díé aanvallen waren dan weer een vergelding voor aanslagen, dode kinderen, ‘gerichte moorden’, en hun ‘collaterale schade’. Er wordt gezegd dat Sharon de Mitchell-akkoorden en het rapport van George Tenet _ de CIA-chef die de weg naar een wapenstilstand in elkaar heeft geknutseld _ goedkeurde, maar niet dat die hem opgedrongen werden, dat hij zo lang mogelijk zal blijven weigeren ze uit te voeren en dat de VS hem dáárom onder druk moeten zetten. Want de dag dat hij zonder het excuus van Amerikaanse druk écht aan de uitvoering van die akkoorden begint _ wapenstilstand, stopzetten van de legerincursies en de kolonisatie, opheffen van de belegering van de Palestijnse gebieden _, valt zijn regering omdat de uiterst-rechtse partijen het niet zullen aanvaarden.
ZIJN BIN LADEN
Volgens bittere Palestijnen is het misschien geen toeval dat de dag voor de VS-missie van Anthony Zinni aankwam, Mahmoed Aboe Hanoed, de Hamas-leider op de Westelijke Jordaanoever, door de Israëli’s werd vermoord. Daardoor werd het stilzwijgende akkoord tussen Hamas en de PA dat Hamas geen zelfmoordenaars meer zou uitsturen, opgeblazen. De zelfmoordenaars gingen weer op pad. Zodat Sharon George W. Bush _ die denkt dat Irak aan Afghanistan grenst _ er eindelijk van kon overtuigen dat Arafat zijn Bin Laden is, en groen licht kreeg voor de vernietiging van de Palestijnse Autoriteit. En dus van de Oslo-akkoorden: als de Autoriteit, waarmee die akkoorden gesloten zijn, niet meer bestaat, kunnen ze ook vergeten worden. Dan is de partij die vrede wou op basis van twee staten uitgeschakeld en kan de oorlog doorgaan.
Ariel Sharon en zijn generaals denken dat ze die oorlog kunnen winnen omdat ze een sterk leger hebben. Sharon, een oude man, denkt nog altijd zoals in 1948, de school van Ben Goerion: een territoriaal zo groot mogelijk Israël met zo weinig mogelijk Arabieren erin. In die termen is elke hectare Westelijke Jordaanoever of zelfs Gazastrook, die hij kan koloniseren, een gewonnen hectare. Dat is een illusie uit de tijd van de Europese kolonisatieoorlogen, die hem ertoe brengt quitte of dubbel te spelen voor de Bezette Gebieden van Palestina, met de toekomst van zijn eigen Israël als inzet.
Lucide Israëli’s beginnen dat in te zien: met blind geweld en ‘gerichte’ moorden is Israël zich uit het Midden-Oosten aan het wegschieten. Door de vrede met de Palestijnen te weigeren, kan Sharon alleen een nog veel grotere oorlog bereiken. Die oorlog zal niet meer over twee staten gaan, aangezien hij met de islamisten van heel de moslimwereld gevoerd zal worden. Hamas en de Islamitische Jihad, die zondag een eenzijdig wapenbestand afkondigden dat onmiddellijk door Israël verworpen werd, zouden dan net als nu de PA van Yasser Arafat als te gematigd opzijgeschoven kunnen worden. De regimes van de ’tamme’ Arabische staten zouden opnieuw bedreigd worden, en er zouden bommen ontploffen in Brussel, in Londen en Parijs. De Verenigde Staten hoeven zich dat niet eens aan te trekken, want die liggen een oceaan verder weg. De Europese Unie zou het daarentegen beter wél aan haar hart laten komen. Net als Israël: wat dat land nog aan ‘positief’ karakter overhoudt na jaren van militarisering en bezetting van een met geweld veroverd gebied, zou in zo’n oorlog als eerste sneuvelen.
Daarom moeten ze Arafat misschien nog niet met het badwater weggooien omdat hij niet in staat blijkt de bommen van Hamas op te vangen voor ze ontploffen. Niet dat Arafat op zich zo belangrijk zou zijn, maar wel zijn opvolger _ niemand weet wie dat wordt _ zal het niet meer over twee staten en een politieke oplossing hebben. Want díé optie hebben we dan al gehad.
Sus van Elzen
‘Met blind geweld en gerichte moorden is Israël zich uit het Midden-Oosten aan het wegschieten.’
