Lieven Annemans is hoogleraar in de gezondheids- en welzijnseconomie aan de Universiteit Gent. Voor Bodytalk evalueert hij het ‘model-De Ridder’.
“Wat Ri De Ridder voorstelt, is niet nieuw”, begint Annemans. “Toch is het goed dat hij dit model nog eens bepleit. In de zorg voor mensen met (meerdere) chronische aandoeningen moeten we dringend beter gaan samenwerken. Beleidsteksten verwijzen al meer dan 10 jaar naar die nood. Dat we dat het best organiseren via geïntegreerde zorg, is ook al lang geweten.”
“Het kloppende hart van geïntegreerde zorg zijn buurtnetwerken. Dat zijn netwerken van praktijken waarin meerdere gezondheids- en welzijnswerkers met diverse achtergronden actief zijn. Samen delen ze een missie en visie rond zorg. Ze maken daarbij afspraken over taakverdeling en werkwijze. Een geïntegreerd zorgmodel kan maar goed functioneren als je als burger bent ingeschreven bij een netwerk én als we gezondheidswerkers op een andere manier vergoeden. Vandaag vergoeden we hen per prestatie. Een voordeel daarvan is dat het een prikkel geeft voor een snelle dienstverlening. Maar de keerzijde – naast het risico op overconsumptie – is dat men te veel gefocust raakt op het leveren van een welomlijnde prestatie, ten nadele van samenwerking. Om meer samenwerking te stimuleren, ontwikkelden we aan de UGent een nieuw model van gemengde vergoeding voor gezondheidswerkers, met een vaste vergoeding – ter ondersteuning van het buurtnetwerk en de samenwerking tussen gezondheidswerkers – en een deel betaling per episode van zorg (bijvoorbeeld per maand) voor de opvolging van mensen met (meerdere) chronische ziekten. Voor acute problemen kun je de vergoeding per prestatie behouden.”
“We moeten dringend anders gaan denken over gezondheid”, concludeert Annemans. “Ons gezondheidssysteem, en bij uitbreiding de hele samenleving, moet proberen om fysieke, mentale en sociale problemen te vermijden in plaats van te wachten tot ze zich voordoen, om pas dan in te grijpen.”
