Wilfried Martens (1)

“Het koningskind staat in de kou” (Knack nr. 8) illustreert zeer goed dat ondank ’s werelds loon is. De Martensstory legde weer heel wat politiek gesjoemel bloot. De uitleg van CVP-voorzitter Marc Van Peel, waterdrager van premier Dehaene & Co, over vervrouwelijking is maar een flauwe smoes. Het is een zuivere politieke afrekening.

De kiezer heeft recht op informatie en duidelijkheid. Wie geeft ze?

“Omdat mensen belangrijk zijn.” Wie zei dat ook alweer?

Als Martens dan zo belangrijk is voor Van Peel, dan moet de CVP hem de kans geven om Kamervoorzitter te worden. Het is nog niet te laat.

Wilfried Martens (2)

Kranten en tijdschriften zijn bedoeld om de lezers zo goed mogelijk in te lichten omtrent de gebeurtenissen. Dat doen ze ook, behalve als het over politici gaat.

Waarom krijgt de lezer niet de wàre toedracht over de zaak-Martens? Ik volg het politieke gebeuren, ik vind het ergerlijk dat journalisten maanden na datum schrijven: “Het was een publiek geheim”, en “in de Wetstraat was al lang bekend”.

De zogenaamde verhouding tussen prins Laurent en Wendy van Wanten wordt uitvoerig beschreven. U zult zeggen: dat is geen politiek. En dat is het juist wat mij ergert.

Als een Bekend Vlaming, die niet in de politiek staat, een verhouding heeft – zoals over Martens wordt gesuggereerd -, hertrouwt en kinderen krijgt – zoals Martens – dan wordt dat breeduit in de kranten uitgesmeerd. Niet zo voor politici. Behalve als het hen uitkomt: dan staan opa Jean-Luc Dehaene en oma Celie mét de kleinkinderen breeduit op de cover van allerlei blaadjes.

Ik heb als lezer het recht te weten wat de waarheid is in verband met de CVP, Martens, Smet en Van Hecke. Het gaat om publieke figuren die publiciteit zoeken als het hen past en dankbaar gebruikmaken van al hun privileges. Maar moedwillig wordt de lezer nieuws en commentaar onthouden over wat bij de redactie is bekend. Als het – alweer – over hooggeplaatsten gaat. Over slachtoffers en daders wordt uitvoerig geschreven, hen wordt niet gevraagd of hen dat stoort. Journalisten dienen het nieuws te commentariëren, ook als ze daarbij op tenen trappen van hoge heren of partijen.

De lezer heeft recht op de waarheid.

Wilfried Martens (3)

Wie is Martens eigenlijk? Tijdens zijn jarenlange periode als regeringsleider bracht hij de Belgische staatsfinanciën tot een chaotisch peil. Ooit verklaarde deze man dat het gezin de hoeksteen is van de samenleving. Ook hier is hij geen voorbeeld geweest. Kan men ontkennen dat iemands privé-leven invloed heeft op zijn professionele bestaan?

Verdient zo iemand een eerste plaats op een Europese lijst? Bij een partij die een christelijke signatuur draagt?

Wilfried Martens (4)

Ik miste in “Vroeger waren ze vrienden” (Knack nr. 7) het weinig stichtelijke verhaal van de manier waarop Martens vader Eyskens ten val bracht. Het definitieve uitrangeren van Gaston Eyskens maakte voor Martens – na een kort intermezzo van de socialist Leburton – de weg vrij voor een zeer langdurig premierschap.

PNPb (1)

De manier waarop de PNPb en Paul Marchal worden afgebroken, vertelt veel over de politieke strekking van de aanvallers (“De wereld zit vol leugens”, Knack nr. 7). Ze zijn bang voor de schade die de partij van hun voorkeur kan oplopen door de oprichting van de naïeve witte partij.

Paul Marchal is de grote boeman. Waarom niets over de bij de VLD uitgerangeerde advocaat Similon die het drama van Ann Marchal en haar vader in de politiek sleurde om zijn eigen politieke droom waar te maken? Wat te denken van een eerbiedwaardig advocaat die het vertrouwen van radeloze ouders politiek misbruikt?

Uit ervaring weet ik dat iemand die het tegen corruptie opneemt, tegenwind krijgt van heel het politieke establishment.

Voorzitter Similon en zijn entourage van politieke daklozen en would-be-parlementairen zijn geen slachtoffers. Zij opereerden tot eigen profijt en zetten zich af tegen het boegbeeld. Dat misbruik drong eindelijk tot Paul Marchal door. Eindelijk had hij de moed zich van de schare politieke avonturiers te ontdoen. Wat vele werkers van het eerste uur al lang wisten, was eindelijk tot de lichtgelovige idealist Marchal doorgedrongen.

PNPb (2)

We vergeten maar al te vlug dat denaïeve gedrevenheid van Paul Marchal ook het gevolg is van het uitmelken van zijn mediageilheid door de sensatiepers.

Hopelijk beseft de man, zeker na 13 juni 1999, de dimensies van zijn “klassieke Griekse tragedie”: zijn zelfoverschatting en zijn schrijnend beroep op een deus ex machina om te redden wat hem rest.

Lily Dujourie

Wat hebben we aan de warrige teksten van ene Amsterdamse professor Bal (“Spreken met Caravaggio”, Knack nr. 8)? Lily Dujourie verdient beter dan dit pak pseudo-wetenschappelijk gemeier over “meta-barok”, door uw verslaggever zo uitvoerig geciteerd dat men er horendol van wordt.

Jef Sleeckx

In “Tegenwoordig zeggen ze dat ik een pastoor ben” (Knack nr. 8) zegt Jef Sleeckx: “Onze sociale zekerheid kon er alleen komen dankzij de combativiteit van de Waalse arbeiders. Terwijl zij in hun fabrieken actie voerden, waren wij de geiten nog aan het melken.” Misschien in het geboortedorp van Sleeckx, maar niet in de Vlaamse industriesteden. Hij lijkt nooit van priester Daens en zijn ziekenkas gehoord te hebben.

En wat die fameuze solidariteit betreft, mag ik hem herinneren aan het Plan-Sauvy? Dat werd in de jaren vijftig besteld en gepromoot door de Conseil Economique Wallon, dat de veroudering van de Waalse bevolking via immigratie wou ombuigen. Professor Alfred Sauvy van de Parijse Sorbonne wond er geen doekjes om. Hij betreurde dat de “taalkwestie niet toelaat een beroep te doen op Nederlanders en nog minder op Vlamingen”, maar wees op “Fransen, inbegrepen Maghrebijnen, die zonder werk zitten”. “Italianen, waarbij dient geprofiteerd van de enkele jaren dat ze nog met werkloosheid kampen” en “Grieken, Spanjaarden en Portugezen”. En dat terwijl Vlamingen na de sluiting van hun textielfabrieken en het stilvallen van de bouw met duizenden dagelijks voor de stempellokalen aanschoven. Van solidariteit gesproken. Nationale solidariteit.

Democratie (1)

Lezer Broes stelt de vraag of iemand uiterst rechts is als hij/zij het beu is als Vlaming op alle mogelijke manieren gepest te worden, vooral in Brussel (“Het laatste woord”, Knack nr. 8). Ik zal stemmen voor het Vlaams Blok, omdat er geen andere keuze is. En dat dankzij de slappe, bijwijlen laffe houding van de Vlaamse partijen die uiteindelijk met zijn allen capituleren voor de combinatie PS-FdF-PRL. Ik zou graag over vijf jaar nog Nederlands kunnen praten in Vlaams-Brabant.

Democratie (2)

Lezer Broes geeft niet de volledige verklaring van racisme. Als ik op van Dale afga, betekent racisme ook dat een groep mensen, die zich volgens andere dan strikt biologische criteria onderscheiden van andere exemplaren van hun soort, meent superieur te zijn.

Als dat klopt, dan is elk staatshoofd van dit koninkrijk racist. Koning geworden omdat ze lid zijn van een geprivilegieerde familie. Hun kinderen kunnen enkel trouwen met leden van andere geprivilegieerde families, anders kunnen ze geen aanspraak maken op de troon. Moeten we nog eens duizend jaar wachten voor hieraan wordt verholpen of kan dat nog in de twintigste eeuw?

Dennis Heylen, Olen.,Gilbert Vanden Bussche, Brugge.,B. Huyberechts, Heverlee.,Jos Gemmeke, Brussel.,Louis Verhaert, Kontich.,Raf Van Cauwenberghe, Deurne.,K. Moerman,Jef Herreman, Erembodegem.,Bruno Floré, Holsbeek.,Louis D’Haeseleer, Ninove.