Het is wellicht te veel eer om de nieuwe, ‘donkerblauwe’ initiatieven rond Ward Beysen en Leo Goovaerts de geuzennaam ‘dissidenties’ mee te geven. Daarvoor trekken deze scheurlijsten al te veel losers en derderangsfiguren aan. De VLD betaalt ermee de tol voor haar steile ambities. Ze wilde snel alle richtingen uitgroeien om toch maar de grootste te zijn en haar claim op de macht te bestendigen. Als volkspartij in spe haalde ze allerlei ongeregelds binnen uit de ex-CVP en de ex-VU, al valt nog af te wachten of ook de kiezers zullen volgen. Die druk zorgde voor barsten. De zogeheten donkerblauwen schrokken op uit hun knusse conservatisme, verloren de zekerheid van een postje hier of daar, waarna ze maar de scheuring waagden.

Met de ‘verruiming’ van de VLD waren ze de nestwarmte gaan missen. De partij stoomde op richting vormloosheid. Een volks- of centrumpartij wil tenslotte bij iedereen goed staan. Voor de ‘verruimde’ VLD dreigt dezelfde inhoudelijke vaagheid als die van de voormalige CVP, de ‘kwal’ die Louis Tobback zozeer op de zenuwen werkte.

De VLD-top heeft de les begrepen. De partij hoopt nu aan profiel te winnen door steeds openlijker lucht te geven aan haar aversie voor Agalev. En dus wil voorzitter Karel De Gucht dat de groenen maar eens wat ‘realistischer’ worden, terwijl premier Guy Verhofstadt hoopt het in een volgende regering zonder hen te kunnen doen. De boodschap moet zijn dat de VLD alles is wat Agalev níét is, en omgekeerd. Gezapig, middle of the road en met principes waar altijd wat op af te dingen valt, wil de partij appelleren aan een conservatieve grondstroom in de politieke opinie, die zich naar verluidt politiek onvoldoende vertegenwoordigd voelt.

Het moet zijn dat de groenen, nochtans de kleinste partners in de coalitie, hinderlijk zijn. Ze bevinden zich dan ook aan de snijkant van de meerderheid, daar waar het wel eens zeer kan doen. Ze hebben tenslotte geen leuke dingen voor de mensen zoals lagere belastingen of gratis bussen. Ze hebben alleen iets te bieden waarvan die mensen later misschien beter zullen worden, maar waarvoor ze nu alvast anders moeten gaan leven. En dat laatste doet niemand graag uit zichzelf.

De groenen kennen dus geen pardon voor wat de Vlaming zichzelf (maar meestal ook alleen zichzelf) graag vergeeft: een tuinhuisje bouwen in het bos, een leeg blikje in de verkeerde afvalzak stoppen als die toevallig wat dichterbij staat, het gaspedaal wat te diep indrukken, Tanja Dexters leuker om te zien vinden dan hun volslanke schoonmoeder, de fles-met-statiegeld toch maar een gedoe vinden, denken dat het zonder vreemdelingen best ’n stuk makkelijker zou zijn of dat jeanetten niet te hoog van de toren moeten blazen, iets voor de fiscus wegmoffelen, wat afval in de tuin opstoken etc.

Pekelzonden, alles wat des mensen is. Een aspirant-volkspartij geeft daar graag gehoor aan. Daar komt nog de aparte politieke cultuur van de groenen bij. In het slechtste geval willen sommige Agalev’ers mensen tegen hun zin gelukkig maken of steken ze het onsympathieke belerende vingertje op. Door hun wereldvreemdheid en gebrek aan politieke ervaring gaan ze de bedaagde heren van de Wetstraat al snel irriteren.

Verhofstadt zou beter moeten weten. Zo is het hem, ‘da joenk’, indertijd ook vergaan. Ook hem is verweten te radicaal en te voortvarend te zijn. En dan van de groenen vragen om een beetje realistisch te zijn, ach, men kan hen dan net zo goed meteen een lidkaart van de VLD aanbieden.

Marc Reynebeau

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content