In de gezondheidszorg gaat bij benadering jaarlijks duizend miljard frank om. En dat is meer dan nodig is, zo blijkt.

De verplichte ziekteverzekering, het algemene stelsel plus dat voor de zelfstandigen, geeft dit jaar 676.754.500.000 frank uit. Met dat enorme bedrag is de prijs van de gezondheid verre van betaald. De zieken betalen een remgeld op medische prestaties en bij de aankoop van geneesmiddelen, toeslagen voor een eenpersoonskamer in het ziekenhuis en niet weinig artsen rekenen hogere bedragen aan dan de ziekenfondstarieven (de ereloontoeslagen staan voor drie tot vijf procent van de inkomsten van de ziekenhuizen). Bovendien kopen de mensen voor zo’n 90 miljard frank niet-terugbetaalbare geneesmiddelen. Ziekenfondsspecialisten becijferden dat de bevolking op die manier 130 tot 150 miljard frank extra betaalt, bovenop de uitgaven van de ziekteverzekering.

De aanvullende ziekenhuisverzekering, die veel ondernemingen hun werknemers aanbieden, staat voor een premie-incasso van zo’n 20 miljard frank. De uitgaven liggen hoger, want op een enkele uitzondering na draaien alle verzekeraars met verlies. Ze blijven de polis aanbieden in de hoop op een betere toekomst, en om de bedrijven te lijmen voor beter renderende verzekeringsproducten zoals de aanvullende pensioenen.

Behalve die directe gezondheidsuitgaven kosten ook de andere medische dienstverlening en het administratieve apparaat veel geld. Zodat de totale kosten al snel naar het even eenvoudige als hoge bedrag van 1000 miljard frank klimmen.

De drie belangrijkste uitgavenposten (in miljard fr.) in de ziekteverzekering, voor 2001, op een totaal van 676 miljard.

* Geneeskundige verzorging 500

– Honoraria artsen 170

– Verpleegdagprijs 117

(ziekenhuis)

– Geneesmiddelen 100

* Uitkeringen 112

(inkomensvervanging)

– Ziekteverlof 27

(max. 1 jaar)

– Invaliditeit 72

(na 1 jaar)

– Moederschapsrust 13

* Kosten ziekenfondsen 30

GELD IN DE ENVELOPPE

Een aanvullende ziekenhuisverzekering vergemakkelijkt de ziekenhuisopname. Ziekenhuisdirecties houden van klanten met zo’n verzekering. Dan kunnen de kosten fijn opgedreven worden zonder dat de patiënt protesteert: de verzekeraar betaalt toch. De privé-verzekeringsmaatschappijen kunnen klagen wat ze willen, ze staan machteloos: ze spelen niet mee in de machtsorganen van de ziekteverzekering.

Het valt trouwens op dat de ziekenfondsen moeilijk beginnen te doen over de toeslagen die artsen en zorgverleners aanrekenen in één- en tweepersoonskamers. Zij bieden hun leden nu namelijk zelf ook aanvullende verzekeringen voor ziekenhuiskosten aan.

In de ziekenhuizen woekert een andere, nog minder oorbare praktijk. Chirurgen met naam en faam beklagen zich bij hun te opereren patiënten over problemen met lange wachtlijsten, gebrek aan motivatie van hun medewerkers of organisatorische moeilijkheden met de ziekenhuisdirectie. Een en ander valt wel te regelen als de patiënt zo vriendelijk wil zijn discreet een enveloppe met inhoud op het bureau achter te laten. Sommige artsen camoufleren hun zwarte tarief in een vaag personeelsclubje of een geheimzinnig sociaal fonds. De inhoud van de enveloppe varieert naargelang de draagkracht van de cliënt. Patiënten melden bedragen van 15.000 tot 40.000 frank.

De ziekenfondsen zijn van die praktijken op de hoogte. Zij antwoorden dat zij er niet veel aan kunnen doen, omdat slechts weinigen van hun leden na een geslaagde operatie zich over hun chirurg komen beklagen. En bovendien bestaat voor zwart geld in dit land de beste waardering.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content