Als we artsen vragen om mensen te helpen sterven, moeten we ervoor zorgen dat ze daarvoor steun en zelfs dankbaarheid krijgen in plaats van te worden verguisd.
Postuum haalden ze de internationale pers. Marc en Eddy Verbessem, twee dove tweelingbroers uit Putte, hadden samen euthanasie gevraagd én gekregen. Iets waar ze in het buitenland totaal niet bij konden. En in België eigenlijk ook niet. ‘We moeten de mens eraan herinneren dat het leven geen koopwaar is die je zomaar van de hand kunt doen’, reageerde René Stockman, de overste van de Broeders van Liefde.
Nochtans was er wettelijk niets mis met de euthanasie van de broers. Ze waren niet alleen doof maar verloren ook nog eens hun gezichtsvermogen en leden onder allerlei andere kwalen. Er was dus duidelijk sprake van onomkeerbaar lijden, zowel fysiek als psychisch. Geen enkele reden waarom de euthanasiecommissie er moeilijk over zou doen.
Publieke opinie
Alleen blijkt een groot deel van de publieke opinie na tien jaar euthanasiewet nog altijd niet helemaal mee te zijn. Wel als het over kankerpatiënten gaat, of over andere terminaal zieken die overduidelijk veel pijn hebben. De tijden dat een stevige dosis fysiek lijden gunstig werd geacht voor de ziel, ligt nu wel achter ons. Maar gaat het om ziektes die niet meteen dodelijk zijn, dan hebben sommigen daar al veel meer moeite mee. Zeker als de betrokkene vooral psychisch afziet. Zoals die chronisch depressieve vrouw van middelbare leeftijd die in april vorig jaar zonder medeweten van haar familie werd geëuthanaseerd. Tot op vandaag kan haar zoon dat niet aanvaarden en blijft hij het verwerpelijk vinden dat artsen op haar verzoek zijn ingegaan. ‘Hoever zal men het nog drijven?’ klonk het na zijn getuigenis in de lezersrubrieken. Net zover als de wet toelaat, wellicht. En straks misschien nog verder, want de uitbreiding van de huidige wet zit er nu al een hele tijd aan te komen.
Steeds meer mensen zijn er ondertussen van overtuigd dat ook minderjarigen euthanasie moeten kunnen krijgen. Maar een regeling voor mensen met dementie ligt een pak moeilijker. Er mag dan grote nood aan zijn, het heeft weinig zin om euthanasie in meer gevallen mogelijk te maken als het gros van de artsen zich daar in de praktijk toch niet aan waagt uit angst voor negatieve reacties.
Als we hen vragen om mensen te helpen sterven, moeten we ervoor zorgen dat artsen daarvoor steun en zelfs dankbaarheid krijgen in plaats van te worden verguisd. En dat kunnen we alleen bereiken door de mensen veel meer te informeren over wat euthanasie precies is en hoe de wet in elkaar zit. Niet door keer op keer sensationele zaken, zoals de simultane dood van twee broers, op te kloppen. (AP)