Weinig eten in gezelschap maar schrokken zonder rem zodra je alleen bent, het is een van de alarmsignalen van een nog vrij onbekende eetstoornis.
Een eetbuistoornis lijkt erg op boulimie, maar is niet helemaal hetzelfde. In beide gevallen gaat het om onbedaarlijke eetbuien. Bij boulimie probeert men het voedsel meestal weer kwijt te raken via braken, laxeermiddelen of excessief sporten. Dat doen mensen met een eetbuistoornis niet. Ze kampen dus vaak met overgewicht en vreten zichzelf als het ware de put in.
In de DSM IV, het handboek van erkende mentale ziektebeelden (uitgegeven door de American Psychiatric Association) staan drie categorieën eetstoornissen beschreven: anorexia nervosa, boulimia nervosa en atypische eetstoornissen. Tot deze laatste categorie behoort ook de eetbuistoornis, ook omschreven als binge eating disorder (BED). Van alle eetstoornissen komt ze het vaakst voor. Het risico dat iemand een eetbuistoornis ontwikkelt, bedraagt gemiddeld 2,8%: 2% bij mannen en 3,5% bij vrouwen. De gemiddelde leeftijd waarop de aandoening zich voor het eerst manifesteert, is 25 jaar.
Iedereen overeet zich weleens, maar daarom heb je nog geen eetbuistoornis. Het wordt pas problematisch als je minstens 2 keer per week gedurende minstens een halfjaar onbedwingbare eetbuien krijgt. Een eetbui betekent dat je op minder dan twee uur veel voedsel naar binnen schrokt, veel meer dan iemand in dezelfde tijd op een normale manier kan eten. Vaak ongezonde dingen, meestal calorierijke snacks, ook al heb je geen honger en beleef je aan het eten geen plezier. Je hebt het gevoel dat je niet meer kan stoppen en ook niet meer onder controle krijgt wat of hoeveel je in je mond propt. Je eet tot je je onpasselijk voelt en nadien walg je van jezelf. Je voelt je schuldig en depressief. (MF)
Lees meer in Bodytalk deze maand
