En dan is er Yves Leterme

De boekhouder, de notaris noemen ze hem een beetje smalend, al die diva’s van de binnenlandse politiek, journalisten incluis. Het lijkt Yves Leterme niet echt te deren. Hij blijft fijntjes lachen ook onder de wat pretentieuze vragen van het slimste jongetje van de klas, Rik Torfs, vorige zondag in Nooit Gedacht.

Ik zal waarschijnlijk nooit voor hem stemmen, zijn ideologie is niet de mijne. Hoewel ik zijn twijfelen en vragen zeer kan waarderen. Maar wat ik het meeste op prijs stel aan de Vlaamse minister-president is de West-Vlaamse koppigheid waarmee hij weigert zich te laten opslokken door het establishment.

Hij heeft er geen moeite mee om te bekennen dat hij zich nog altijd wat onwennig voelt in sommige salons, zijn stugge eenvoudige afkomst indachtig. Als dat soms al een faux-pas oplevert, vestimentair of anders, lijkt hem dat niet echt te deren. Binnen zijn waardenstelsel lijkt me dat niet belangrijk.

Soms lijkt hij een vos, zoals hij met een slim lachje de zich superieur voelende interviewer pareert, zonder zich in de val van de ijdelheid te laten lokken. Al gaf hij zichzelf zondagavond door zijn lichaamstaal en precies door wat niet werd uitgesproken, meer bloot dan ooit. Leterme, de dromer, de man die zichzelf in staat acht om van de een op de andere dag macht en roem achter zich te laten. Ik zie het hem wel doen.

Als de emotie in zo’n man losbarst, hij noemt zichzelf passioneel, weet je niet waar je belandt. Hoewel dat soort West-Vlamingen, met een vulkaan in zich, als puntje bij paaltje komt toch altijd terugkeren tot de fatsoensnorm en de redelijkheid die hen van jongsaf werden ingeprent en die het opgelaaide vuur snel doven. Zodat alleen as achterblijft. Grijze as die verstrooid wordt door een flinke windvlaag. Daarna blijft niets over.