De twijfels van Aznavour-vertolker Frank Cools: ‘Het geeft zo veel ruimte en rust als een beslissing genomen is’

Aznavour-vertolker Frank Cools vertelt over de twijfels, die hij vaak niet heeft: ‘Het niet typisch Frank Cools om lang te twijfelen. Behalve als het om de aankoop van een nieuwe broek of een jasje gaat, al kan dat ook gierigheid zijn.’

‘In 1977 werd voor het eerst de zomertijd in ons land ingevoerd’, vertelt Frank Cools. ‘Ik was dertien toen. Niet bepaald het gelukkigste jaar uit mijn leven, met dank aan het college waar ik in die tijd les volgde. Veel dingen gingen toen aan me voorbij, maar ik had wel horen waaien dat de klok een uur vooruit moest, en dat we alles een uur vroeger zouden moeten doen.

Dat leek me bijzonder ingewikkeld: ik zou dus niet om halfnegen op school moeten zijn, maar al om halfacht. De eerste speeltijd zou niet om tien over tien beginnen, maar al om tien over negen. Ik vond het allemaal heel complex. Ik zou overal te laat komen, en dus nog vaker strafstudie krijgen.

Dat ik op mijn dertiende zo redeneerde, vind ik nu onvoorstelbaar. (lacht) Maar eenmaal het zover was, ging het allemaal vanzelf. Ik had me zorgen gemaakt om niets. Later in mijn leven heb ik natuurlijk nog periodes gekend waarin zich lastige dingen aankondigden.

Maar ik dacht vaak: het zal allemaal wel meevallen. Ik besef dat het voor sommigen niet zo gemakkelijk is om te relativeren. Dat ik dat vermogen wel heb, komt misschien door dat zomertijd-ding van toen ik dertien was. Die noodgedwongen verandering van idee bleek achteraf een cadeau.’

Bent u nog altijd blij met het zomeruur?

Frank Cools: Ja, zeker. Ik weet dat er allerlei bezwaren zijn en dat Europa de zomertijd wil laten verdwijnen, maar ik zou dat jammer vinden. Die lange zomeravonden zijn heerlijk.

Twijfelt u vaak?

Cools: Het treft dat je mij die vraag uitgerekend nú stelt. Ik ben op dit moment volop aan het toeren met de voorstelling Aznavour. Ook volgend seizoen ga ik daar nog mee door. Er liggen nu twee – vind ik zelf – héle goede ideeën op tafel voor een opvolger.

En ik moet toegeven: ik twijfel heel erg. Er is een kleine kring van mensen met wie ik mijn afwegingen en twijfels graag deel, maar die mensen ‘begrijpen’ mijn twijfels ook. Dus ik ben er nog niet uit.

Nochtans is het niet typisch Frank Cools om lang te twijfelen. Behalve als het om de aankoop van een nieuwe broek of een jasje gaat, al kan dat ook gierigheid zijn. (lacht) Ik kan moeilijk veel geld geven aan een kledingstuk in de wetenschap dat het korte tijd daarna maar half zo duur zal zijn.

Maar doorgaans, ook bij zeer persoonlijke dingen, twijfel ik dus niet lang en kan ik heel voortvarend zijn. Het geeft ook zo veel ruimte en rust als een beslissing genomen is. En of die beslissing dan de goede was, ja, daar kan ik achteraf nog wel eens over twijfelen. Dus ik twijfel nu ineens: ben ik toch een twijfelaar?

‘Het zomeruur is een beetje zoals alcohol. We weten intussen dat er geen goede kant aan is, maar het is wel lekker’