Karen Damen: ‘Alsof je dom moet zijn om in een commerciële meidengroep te zingen’

Maar liefst 730.000 mensen kochten het afgelopen jaar een ticket voor de reünietour van de originele K3. Dat fenomenale succes verraste ook zangeres Karen Damen. ‘Het lijkt wel een hype.’

Karen Damen zwaait enthousiast de voordeur open. Ze is kleiner dan je zou denken. Ze draagt ontspannen sportkleding en ze straalt – ze is net terug van een vakantie met haar zus en moeder in Zuid-Afrika. De ‘roodharige’ van K3, met de prettig schurende stem, is vandaag hoogblond. ‘Al die drukte over mijn rosse pruik tijdens onze K3 Originals-concertreeks? Wat maakt het mensen nu uit of ik een pruik draag of niet?’ zegt ze lachend.

De zangeres, actrice en presentatrice heeft een rustpauze ingelast na de grote podiumcomeback met popgroep K3 in de originele formatie uit 1998. Samen met Kristel Verbeke en Kathleen Aerts deed ze Vlaanderen het voorbije jaar stormlopen richting de AFAS Dome, het vroegere Sportpaleis.

In oktober speelde de originele K3 er 14 uitverkochte shows. ‘Telkens voor 18.000 mensen die alles woord voor woord meezongen, en die soms in huilen uitbarstten nog voor er een noot was gezongen’, vertelt Karen Damen.

Bij de concertreeks hoort ook de documentaire K3 Originals: Het verhaal van Karen, Kristel en Kathleen, over de ontstaansgeschiedenis van de populaire popgroep en de intense voorbereidingen achter schermen van de reünietour. Studio 100-oprichter Gert Verhulst, de drijvende kracht achter het succes van K3, vertelt dat hij aanvankelijk eigenlijk niet veel zag in die drie zingende meisjes. ‘Niets bijzonders, dacht ik.’ Maar zelfs iemand met het geniale media-instinct van Verhulst kan zich vergissen. K3 werd een hitmachine.

Ook in 2026 staan er shows gepland. In totaal zal de originele K3 50 zo goed als volgeboekte reünieconcerten geven, 33 in Antwerpen en 17 in de Ahoy in Rotterdam, goed voor circa 730.000 verkochte tickets. In het 100-jarige bestaan van de AFAS Dome deed geen enkele artiest of groep het ooit straffer.

De ticketverkoop van de reünietour verpulvert alle records. Waaraan schrijft u dat succes toe?

Karen Damen: Die vraag hebben we twintig jaar geleden ook vaak gekregen. Hoe verklaren jullie het succes van K3? Alles begint met een goed liedje. Daarnaast was K3, in tegenstelling tot wat veel mensen denken, géén vooraf bedacht concept. Er was geen marketeer die zei: als we nu eens een roodharige, een zwartharige en een blondine kinderliedjes laten zingen? K3 is organisch gegroeid en mensen merkten dat. Ze voelden dat het echt was. Wat vandaag gebeurt, heeft ook veel te maken met nostalgie, een gevoel dat erg aanwezig is. Het publiek van de reünieshows bestaat vooral uit dertigers die met de originele K3 zijn opgegroeid en die de soundtrack van hun jeugd nog eens willen beleven.

De originele K3 lijkt wel een stukje Vlaams erfgoed geworden.

Damen: Gert wilde de ticketverkoop voor de concertreeks starten met vijf data in de AFAS Dome. Ik verklaarde hem voor gek. Het leek mij overmoedig. Stel dat die vijf data niet zouden uitverkopen? Dat zou gênant zijn. Maar die maandag hadden we 5 concerten in een paar uur uitverkocht. Tegen het eind van de week hadden we veertien shows uitverkocht. Ook de concerten in de Ahoy in Rotterdam zaten in een mum van tijd vol. Ik heb in al die K3-jaren nooit zoiets meegemaakt. Het lijkt alsof de originele-K3-concerten een hype zijn geworden. Het is bijna een gat in je cultuur als je er niet eentje hebt gezien.

In de making-of-documentaire zegt u: ik ga er ditmaal bewust van genieten, want ik heb het gedurende die 18 jaar met K3 te druk gehad om dat te doen.

Damen: Klopt, wij waren destijds te moe en te hard bezig – we deden vaak meerdere shows per dag – om te beseffen dat we iets uitzonderlijks meemaakten. Vandaag besef ik wat wij hebben betekend voor veel mensen. Het klinkt misschien onnozel, maar de AFAS Dome is bij elk concert gevuld met liefde. Ik heb mijn andere projecten on hold gezet zodra ik wist dat we die reünie gingen doen. Ik heb me bijvoorbeeld voor onbepaalde duur uit Familie laten schrijven, waar ik Vanessa speel. Ik wil hier nu met volle teugen van kunnen genieten.

K3 is een enorm commercieel succes, maar krijgt nauwelijks artistieke erkenning. Stoort u dat?

Damen: Behalve als iemand als Axl Peleman of wijlen Luc De Vos een van onze nummer coverde. Dan zei iedereen: zo slecht is het eigenlijk niet. Vroeger kon ik me daar heel druk om maken, maar ik heb me erbij neergelegd. Vandaag ben ik gewoon trots op wat we hebben gedaan. Nogal wat K3-hits zijn cultnummers geworden. Het is ook gewoon slim gemaakte popmuziek. Het is zoals bij Rammstein: haal de metal-laag weg en je houdt goede popsongs over. Dat waren ook de reacties op onze muziek als we eens iets akoestisch brachten, zonder de kindvriendelijke productie. Maar kinderen waren nu eenmaal ons publiek, al was dat aanvankelijk nooit de bedoeling. Wij hebben gaandeweg gemerkt dat vooral kinderen onze muziek leuk vonden. Vervolgens hebben wij daar bewust op ingespeeld, want het leek een gat in de markt. Maar wij zingen op zich geen kinderliedjes, wel liedjes die kinderen leuk vinden.

De K3-klassieker Alle kleuren uit 2000, die onlangs nog is gecoverd door 30 Vlaamse artiesten voor een 11.11.11-campagne, pleit voor verdraagzaamheid. Dat is een sterke politieke boodschap, niet?

Damen: In het begin was de tekst anders en begon het refrein met ‘Fatima, Mohammed, Abdullah, Tim, Joke…’ Namen van over de hele wereld. Dat was misschien wat snediger dan ‘van Afrika tot in Amerika’, maar ook moeilijker verkocht te krijgen. Ons richtsnoer was altijd: K3 is Zwitserland, dus politiek neutraal.

Zou u K3 girlpower noemen?

Damen: Dat was het plan. (lacht) Wij wilden de Vlaamse Spice Girls worden. We deden in 1999 met onze eerste single Heyah mama mee aan de voorronde voor Eurosong op de VRT. Marcel Vanthilt, die in de vakjury zat, noemde ons in zijn commentaar ‘fijne vleeswaren’, ‘maar fijne vleeswaren zijn ook charcuterie en dit is char-kut-erie met peren’, en ongeschikt voor het Songfestival. Vandaag zou zo’n opmerking over jonge meiden als vleeswaren misschien niet meer kunnen – de zeden zijn veranderd – maar toen was het een godsgeschenk. Hij noemde het ook een kinderliedje, waarna Kathleen de microfoon uit de handen van presentator Bart Peeters greep en zei: ‘Dan hadden ze maar niet zo’n baby’tje in de jury moeten zetten.’ De volgende dag ging het alleen nog over de girlpower van K3. (lacht)

Miguel Wiels, die naar eigen zeggen 248 liedjes schreef voor K3, vertelt dat hij tijdens dat beruchte optreden steeds dieper in zijn stoel wegzakte en dacht dat het over en uit was voor K3.

Damen: Dat was inderdaad niet ons beste optreden. We stonden voor het eerst op een podium, voor ik-weet-niet-hoeveel mensen, een heel moeilijk nummer live te brengen. We waren bloednerveus en zongen vals. Dus natuurlijk was het niet goed. Maar het nummer zélf was dat wel. Een paar weken later stond het op nummer één in de hitparade. Bovendien gaf Marcel Vanthilt toen ongewild een gouden tip: ‘Jullie zitten hier goed bij Studio 100’, zei hij – de opnames vonden plaats in de Studio 100-studio – ‘samen met Samson en Gert en Kabouter Plop.’

Uw zoon Sky (15) vertelde in een recent interview in Humo dat hij als overtuigd christen elke dag in de Bijbel leest, maar ook dat hij graag in uw voetsporen wil treden.

Damen: (lacht) Misschien niet dagelijks, maar toch zo goed als. Het geloof is een trend bij jonge mensen. In een boekenwinkel vertelden ze me onlangs dat de Bijbels niet aan te slepen zijn. Maar verder staat Sky net als ik graag in de belangstelling. Hij is een echte entertainer, heeft humor en kan zingen en acteren. Maar hij studeert ook goed, dus het kan nog alle kanten uit. Ik heb hem gezegd: je moet wel iets kunnen om in de entertainmentsector carrière te maken. Enfin, vroeger toch. Je kon niet beroemd worden als je niets kon. Nu blader ik soms door de boekskes, en dan zie ik een foto van Erik Van Looy met daaronder ‘presentator’. Bij iemand anders staat er ‘actrice’. Vervolgens zie ik een foto van iemand met als onderschrift ‘mediafiguur’. Dan denk ik toch: maar wat is je beroep of je talent?

U hebt realityprogramma’s gemaakt waarvoor de camera’s alles mochten registreren, ook minder flatteuze momenten zonder make-up en perfect gekapte haren. Vond u dat lastig?

Damen: (lacht) Nee, hoor. Ik word niet wakker met mijn valse wimpers aan, maar met een dood vogeltje in mijn bek, zoals elke normale persoon.

U bent 51 en ziet er fantastisch uit. U maakt er geen geheim van dat u af en toe een esthetische ingreep hebt laten uitvoeren. Die openheid is vrij uitzonderlijk, niet?

Damen: Het is inderdaad nog wat taboe in Vlaanderen. Maar ja, ik heb iets aan mijn ogen laten doen, ik gebruik af en toe botox en vorige zomer heb ik een mini-facelift gehad, omdat ik vond dat mijn nekvel begon te hangen. Moet ik dat allemaal angstvallig verzwijgen? Ik heb gewoon de natuur een handje geholpen, wat is het probleem? Als men wist hoeveel zangers, acteurs en televisiegezichten, vrouwen en mannen, iets aan hun gezicht laten doen en botox of fillers gebruiken – jongens toch. Los daarvan hoeven er voor mij echt niet alleen jong uitziende vrouwen op het scherm. Ik zou het juist heel leuk vinden als een oudere vrouw eens een quiz zoals De slimste mens zou presenteren. Maar het is ook nooit goed. Als je als 51-jarige op tv komt en je hebt niets laten doen, zeggen ze allemaal: amai, die ziet er oud uit. Heb je wel iets laten doen, zeggen ze: amai, daar is aan gewerkt. Gelukkig lees ik al die commentaar allang niet meer.

Hebt u nooit ingezeten met dat imago van kindvrouwtje?

Damen: Helemaal in het begin vond ik dat vervelend. Ik werkte in een discotheek, ging graag uit en was stoer en rebels. Ik wilde in het Engels zingen, met een gitaar of een piano, Alanis Morissette-achtige dingen. Opeens zat ik in een groepje en zong ik in het Nederlands, en na enige tijd specifiek voor kinderen. Mijn vrienden vonden dat raar. Maar ik dacht: ik doe dit gewoon even, als opstapje om te kunnen doen waar ik echt van droom. (lacht) Het is een opstapje van achttien jaar geworden.

Na een paar jaar K3 was het voor iedereen gelukkig duidelijk dat ik een rol speelde, met uitvergrote karaktertrekken. Ik viel in de ogen van andere mensen niet meer samen met mijn personage, en daar werd ik rustig van. Nu ben ik gewoon trots. Het is dankzij K3 dat ik sta waar ik sta en dat ik vandaag de vrijheid heb om te doen waar ik zin in heb. Na een tijdje ging ik naast K3 andere dingen doen, televisieprogramma’s zoals De tabel van Mendelejev en Scheire en de schepping. Maar de vooroordelen bleven.

Kunt u een voorbeeld geven?

Damen: We hebben eens met K3 deelgenomen aan Tien voor Taal, een Vlaams-­Nederlandse quiz over taal. Ik ben enorm veel met taal bezig. Ik vind taal heel interessant én ­belangrijk. Dt-fouten – ik word er gek van. Maar mensen hebben een bepaald beeld van je en verwachten dat niet. We speelden toen tegen drie Hollandse mannen. Degene met de meeste individuele punten moest het finalespel spelen. Daarbij kreeg je tien woorden voorgelegd, met telkens een multiple choice, en moest je de betekenis raden. De bedoeling was om in zo weinig mogelijk tijd zo veel mogelijk juiste antwoorden te geven. Ik had de tien woorden goed in 36 seconden. Alleen een journalist van de VRT had het met 34 seconden ooit beter ­gedaan. Wat stond de dag daarna in de kranten: hoe kan het dat zij hebben gewonnen?! Alsof je dom moet zijn om in een ­commerciële ­meidengroep te zingen.

De entertainmentsector wordt geregeld geplaagd door verhalen over seksueel grensoverschrijdend gedrag richting vrouwen. Hebt u ooit zoiets meegemaakt?

Damen: Een collega is eens op het matje geroepen omdat die blijkbaar grensoverschrijdende dingen had gedaan. Verder kan ik er uiteraard niets over zeggen. Maar in mijn tijd, toen de dieren nog spraken, was het doodnormaal dat, als je wat voorover leunde en iemand voorbij liep, die je een tik op de billen gaf. Ik zie zoiets niet eens als flirten, maar als een compliment. Het betekent gewoon dat je een mooi achterwerk hebt. (lacht) De dag dat ik voorbij een bouwwerf wandel en mannen niet fluiten, zal ik me zorgen beginnen te maken. Dan denk ik: oei, ik heb het niet meer. Het klinkt ongetwijfeld niet woke, maar schrijf het maar toe aan mijn gevorderde leeftijd: ik vind dat het allemaal wat is doorgeschoten. Op de duur lijkt het alsof mannen niets meer mogen.