Jente Pironet is zanger. Met Portland bracht hij net een nieuwe plaat uit, Champain.
Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?
De wereldpolitiek: die lijkt wel een doodlopende straat zonder eind, een slechte soap.
Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?
Met Portland was ik onlangs in Japan voor enkele concerten. Nergens zie je daar vuil op straat, zelfs geen sigarettenpeuk. Ook geen lawaai van auto’s, die rijden allemaal elektrisch. En iedereen loopt in rijtjes en buigt voortdurend, uit respect. Het kan dus.
Wat is uw grootste prestatie?
Twee jaar geleden kreeg ik een hersentumor: men dacht dat ik misschien nog acht maanden te leven had. Helemaal ‘genezen’ ben je nooit, maar nu is het heel stabiel. Ik geloof dat mijn mindset, waarbij ik mezelf weigerde te zien als patiënt, zeker heeft geholpen.
Wat is uw grootste mislukking?
Als jonge twintiger beleefde ik een postpuberale uitspatting: verkeerde vrienden, pijnlijke relatiebreuk en heel hard uitgaan. Mijn grote helden waren Jim Morrison, Jimi Hendrix en Janis Joplin. Gelukkig besefte ik op tijd dat ik toch niet bij die ‘27 club’ wilde horen.
Hebt u al eens overwogen om te emigreren?
Mijn grote droom is een B&B in de Provence, waar lokale bands komen spelen.
Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?
Door de scheiding van mijn ouders en twee complexe samengestelde gezinnen was mijn jeugd niet zo simpel. Maar ik had de allerliefste opa aller tijden, die een heel jaar spaarde om elke kerstvakantie met de familie naar Center Parcs te gaan: die ene week was voor mij de hemel.
Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?
Iemand schreef dat ik die kanker misbruikte om bekend te worden. Daar was ik niet goed van.
Praat u weleens tegen uw huisdier?
Ik heb er geen. Maar op dit moment verzorg ik de vissen en 200 miljoen planten van mijn vader, die op vakantie is. Nadien beloon ik mezelf met een glaasje amaretto uit zijn kast, al babbelend tegen de visjes.
Van welke beslissing hebt u het meest spijt?
Als rock-’n-roll-twintiger maakte ik niet altijd de juiste keuzes. Zo heb ik heel wat koten versleten, met bijbehorende kotfeestjes: nooit kreeg ik ergens de waarborg terug.
Hebt u ooit al eens een zelfhulpboek gelezen?
The Subtle Art of Not Giving a Fuck van Mark Manson. Daaruit leerde ik vooral dat het leven gewoon loopt. Overanalyseren is niet nodig.
Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?
De film Call Me By Your Name, met fantastische muziek van Sufjan Stevens, rake stiltes en authentieke dialogen.
‘Ik heb heel wat koten versleten, met bijbehorende kotfeestjes: nooit kreeg ik ergens de waarborg terug.’
Waarover zou u meer willen weten?
Over de hele tijdsgeest van The Catcher in the Rye. Hoe kan het dat iedereen toen zo veel tijd en passie had voor experimentele jazz, met zo’n fantastisch nachtleven, gedans en geflirt? En vooral: hoe krijgen we dat grote plezier terug?
Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?
Om het in muziektermen te zeggen: compressie. Zodat de relatie constant en veilig wordt.
Vindt u seks overschat?
Wel hoe er soms over gepraat wordt, als een soort statussymbool. Voor mij blijft het iets hyperromantisch. Zonder oprechte liefde hoeft het niet.
Wat hebt u geleerd in het leven?
Dat ik me niet moet laten opjagen door de tijd: het komt wel goed.
