Hiphopartieste Miss Angel: ‘Ik blijf het zeggen, Vlaanderen is preuts’

Ze stal de show in de VTM-reeks Dancing with the Stars en maakt binnenkort haar acteerdebuut in een reeks op Streamz. Dat leverde Miss Angel, al zeven jaar aan het front van de Belgische hiphop, een pak nieuwe fans op. ‘Zelfs via Instagram krijg ik berichten van schattige bommaatjes die mij geweldig vinden.’

Vrijdag, 4 juli. Zware bassen knallen door het Openluchttheater Rivierenhof in Antwerpen. Geflankeerd door een dj en twee dansers neemt Miss Angel het publiek in. Haar raps zijn in het Engels, maar tussen haar nummers door kan ze haar afkomst niet verbergen. ‘We gon er een fiesje van moake’, roept ze, als was ze een van De Strangers.

Ze had het zich makkelijk kunnen maken door uitsluitend te rappen, maar Miss Angel – voluit Angela Agyei – houdt zich aan een strakke choreografie. Tegelijk is ze gewoon grappig. Het gebeurt niet elke dag dat je een hiphopartieste een halve minuut ziet gabberen – ze noemt het haar guilty pleasure.

Drie dagen later. Aan een salontafel in haar appartement in Borgerhout lijkt het optreden gewoon voort te gaan. Als dochter van Engelstalige ouders – haar moeder Keniaans, haar vader Ghanees – gooit ze de ene Engelse uitdrukking na de andere op tafel. Wanneer ze saaie rappers imiteert, veert ze recht om hun moves uit te beelden. Een geschreven interview doet oneer aan haar gezichtsuitdrukkingen en eyerolls. Miss Angel heeft geen podium nodig om te entertainen.

Anderhalf uur lang bewijst ze dat haar – naar Vlaamse normen – ongewoon zelfzekere houding in het VTM-programma Dancing with the Stars geen pose was. Dit voorjaar maakten honderdduizenden Vlamingen daar voor de eerste keer kennis met Agyei, al zeven jaar een van de vrouwelijke boegbeelden van de Belgische hiphopscene. Binnenkort maakt ze haar acteerdebuut op Streamz. In BOHO, een reeks over drie vriendinnen in Borgerhout, speelt ze een hoofrol.

Door haar televisiebekendheid merkt ze een influx van nieuwe fans. En die zijn niet allemaal jong. ‘De mama’s en de papa’s houden van me’, zegt ze bij een kop thee. ‘Zelfs via Instagram krijg ik berichten van schattige bommaatjes die mij geweldig vinden. Op weg naar het Rivierenhof reden we met open ramen naast een vader die zijn dochter achter op de fiets had zitten. Die vroeg aan haar papa waar ze naartoe gingen. “Naar Miss Angel”, antwoordde hij. Wij gierden het uit. Echt de omgekeerde wereld.’

Stoort het dat zo veel mensen u nu vooral kennen van uw quickstep en jive op televisie in plaats van uw muziek?

Miss Angel: Ik vind dat normaal. Een groot deel van Vlaanderen luistert nu eenmaal niet naar hiphop – laat staan naar grime (typisch Britse elektronische muziek van begin jaren 2000, nvdr). Het leuke is dat de mensen die me van tv kennen meteen een uitgebreide catalogus krijgen als ze mijn pagina op Spotify openen.

Met Zwangere Guy of Brihang zijn er best wel bekende Vlaamse hiphoppers. Alleen rappen zij in het Nederlands. Is dat een ideetje?

Miss Angel: Nee. Ik spreek deftig Nederlands, maar ik vind mezelf niet mooi klinken. Nederlands blijft een abstracte taal om in te rappen. Het is een kunst apart die ik graag aan de pro’s overlaat. Ik ben nu eenmaal Engels opgevoed, ik heb heel wat familie in het Verenigd Koninkrijk, Engels komt er natuurlijk uit.

Mannen als Zwangere Guy of Brihang zien we niet snel uw danspassen uitvoeren.

Miss Angel: Ik maak het mezelf niet makkelijk, maar I love it. Als ik naar een show ga, wil ik een performance zien. (staat op en imiteert) Ik word zo moe van die rapconcerten waar ze drie kwartier lang enkel met hun hoofd en één arm staan te bewegen. Na drie songs ben ik weg. Ik steek echt moeite in mijn shows. Al staat er vijf man in het publiek, ik treed op alsof het er 20.000 zijn. Dat is ook waarom ik snel Rock Werchter en Dour heb mogen doen: ik behandel elke kleine show als een groot festival.

Kunt u leven van uw werk?

Miss Angel: Momenteel heb ik geen extra job. Ik heb ook geen manager, dus ik doe alles alleen: van het creatieve gedeelte tot mailen, factureren en contracten lezen. Het wordt tijd dat iemand dat overneemt. Ik ben op zoek naar een manager, maar dat is niet makkelijk. Je moet elkaar kunnen vertrouwen. Iedereen kent wel de verhalen van managers of platenlabels die ervandoor gaan met het geld.

U maakte zelfs een nummer over die keer dat u niet betaald werd na een optreden.

Miss Angel: (lacht) In FU Pay Me toon ik inderdaad dat je soms echt wel achter je geld moet zitten. Omdat ik geen manager heb – maar waarschijnlijk ook omdat ik een vrouw ben – moet ik meer dan anderen voor mezelf opkomen. Ik heb heel mijn leven ook moeten werken. Als ik dat vandaag opnieuw moet doen, ben ik daar niet vies van.

Terug naar Kruidvat, een van uw vorige werkgevers?

Miss Angel: (blaast) Dat misschien niet. Dan liever terug naar de kinderopvang.

Met dat werk in een crèche in Hoboken hebt u uw album Miss’Understood gefinancierd. Hoe was dat?

Miss Angel: Ik ben opgegroeid in een gezin met vijf meisjes en twee jongens. Ik hou van kinderen, ik ben obsessed door baby’s. Er was altijd een connectie tussen mij en de kinderen. Ik moest soms random wenen door de schattigheid van die baby’s. Dat was een van de weinige jobs waarvan ik dacht: het zou niet erg zijn als ik hier wat langer moet werken.

Met acht tot negen kinderen per begeleider lijkt de kinderopvang toch geen aantrekkelijke werkgever?

Miss Angel: Ik ben veel liever met kindjes bezig dan met kleren plooien of rekken vullen. En je werkt met vrouwen, dat zorgt meteen voor een safespace. Maar de overheid mag echt wel veel meer investeren. Het was er soms een gekkenhuis, met zoveel kinderen, die bovendien vaak ziek zijn. De vrouwen die er al dertig of veertig jaar werken, zijn kapot. En ook jonge collega’s hadden blessures die je pas bij oudere vrouwen zou verwachten. These women need help.

U noemt de kinderopvang een safespace. Ook op uw podium was er geen man te bekennen. Is dat bewust?

Miss Angel: Daar sta ik op, ja. Ik discrimineer niet – mijn choreograaf is een man – maar we proberen altijd in de eerste plaats vrouwen aan te trekken. Het is een krachtig beeld, en het is ook wat ik gewoon ben als iemand die opgroeide met haar moeder en veel zussen. Ik maak mannen trouwens altijd duidelijk waar ik sta. Kom dus niet vertellen over hoe hard uw vriendin aan het zagen was gisteren, zonder rekening te houden met hoe zij zich voelt. Ook al zijn we aan het chillen, als ik ook maar de minste misogyne bullshit hoor: buiten.

Laten we naar Linkeroever gaan, waar u opgroeide. Is dat echt een getto, zoals u uw buurt omschrijft in een van uw eerste nummers, Ghetto Supahstar?

Miss Angel: Door Amerikaanse films associeert iedereen de ghetto met geweld en drugs, maar voor mij is die negatieve connotatie er niet. Mij zul je nooit geweld horen verheerlijken. Voor mij betekent de ghetto: community, kinderen die samenspelen, de nageltjes, het haar, de juwelen. Op straat in Linkeroever ontdekte ik dat ik van dansen hou. De buren hadden ook veel broertjes en zusjes, dus wij waren een grote groep kinderen. Met zoveel parken en basketbalpleintjes in de buurt kón je gewoon niet binnenblijven. Ook vandaag, hier in de Offerandestraat in Borgerhout, voel ik vergelijkbare vibes als in Kenia. De winkeltjes, de tantes die toekijken, allerlei mensen aan het roepen… Ik wil het woord ghetto weer claimen.

Je kunt uit de ghetto komen zonder een moeilijke jeugd te hebben gehad?

Miss Angel: Maar natuurlijk. (fel) ‘Kansarme jongeren’: ik háát die woorden. Wat betekent dat, kansarm? Die mama heeft zeven kinderen, ze moet gewoon iets harder werken (lacht). Maar die kinderen gaan allemaal naar school, hebben ’s middags eten, dragen kleren aan hun lijf. Wat is daar kansarm aan?

Als een rechtse politicus dat zegt, zou links die stevig van antwoord bieden.

Miss Angel: Ik heb dat nooit begrepen. Ze willen ons pushen in de categorie ‘armen’, maar mijn mama was niet arm, mijn papa was niet arm. Zij waren middenklasse. Op school en in de jeugdhuizen werd dat zó hard gepusht, dat wij kansarm zouden zijn dat ik er para (gek, nvdr) van werd. Van die instanties die ons alleen als zielige kindjes zagen. (overdreven enthousiast) ‘Kom, we gaan naar een pretpark samen, want anders ga je dat nooit doen!’ Terwijl ik genoeg kennissen had die me al hadden meegenomen. Park Spoor Noord, het Kiel, Linkeroever: it’s not that bad.

Uw exit in Dancing with the Stars kwam onverwacht. U werd getipt als favoriet, maar toch kon u te weinig kijkers overtuigen via de televoting. ‘De Vlaming is het niet gewoon om een jonge, zelfzekere vrouw van kleur te zien’, zei u tegen Het Nieuwsblad.

Miss Angel: Ik las de comments op sociale media ook wel. Vaak ging het over mijn zelfvertrouwen. Ik vond het vooral grappig. Die mensen hadden gehoopt dat ik onzeker zou zijn. Een onbekend zwart meisje op een groot platform van VTM? Die moet vooral heel dankbaar zijn. En dat wás ik ook. Alleen betekent dankbaarheid voor veel mensen vooral buigen en plooien.

Shania Gooris (die tweede eindigde, nvdr) is óók wie zij is door niet de hele tijd het lieve meisje te spelen dat schuchter in de camera staat te lachen. Bij mij ging het voortdurend over mijn haar, mijn lange nagels, dat korte rokje. Ik blijf het zeggen: Vlaanderen is preuts. Een vrouw die zich goed voelt in haar vel, is arrogant. Een vrouw die voor zichzelf opkomt, is een bitch. En als die vrouw dan ook nog zwart is? Dat kan niet. Weet je, racisten zijn niet echt slim. Ze zijn jaloers, wat onzeker, en vaak ook lelijk (lacht).

Tegelijk moet je het VTM wel nageven: de groep BV’s was haast ongedwongen divers. Er waren verschillende deelnemers met buitenlandse roots en iemand met een visuele beperking.

Miss Angel: Dat klopt, maar elke deelnemer kreeg wel een narratief opgespeld. Bij Francisco (Desir Schuster, bekend van de Ketnetreeks #LikeMe, nvdr) was het zijn adoptieverhaal, Ward (Lemmelijn, eindwinnaar en indoorroeier, nvdr) was de leraar met zijn buikspieren en zijn aanstekelijke lach. Ik kreeg vrij snel door dat hij de fan favourite zou worden, hij werd wat meer uitgespeeld. Het blijft tv-maken.

Ik ben heel blij met de ervaring, maar op een bepaald moment kreeg ik door waar het naartoe ging. Bij mij wilden ze heel hard het gettoverhaal pushen. Daar ging ik niet zomaar in mee. Dat leverde wat gekibbel op, waardoor ik al snel ‘de diva’ werd. Tegen het einde voelde ik aan dat de productie niet veel moeite meer in me wilde steken.

Enkele jaren geleden zei u dat u in Brussel wilde wonen. Een van de redenen was politiek: Antwerpen was jaren hét bolwerk van het Vlaams Blok/Belang.

Miss Angel: Vroeger dachten wij: zodra Filip Dewinterke wint, zet hij ons allemaal op de boot of het vliegtuig, terug naar Afrika – ook al zijn we hier geboren en getogen. Wij hoorden de gesprekken op de tram en op de bus, en wij zagen hoe witte kinderen omgingen met andere kinderen of zelfs volwassenen met buitenlandse roots. Het succes van het Vlaams Belang was dus eng, maar wie van Antwerpen was, zag het wel aankomen.

Ik ga braaf stemmen en politiek interesseert me wel, maar ik word er ook snel moe van. Je hebt altijd die ene figuur, vandaag bijvoorbeeld een Jos D’Haese (PVDA), van wie iedereen hoopt dat die alles anders zal doen. Maar binnen dit en vijf jaar is Jos grijs (lacht). Hij roept tot zijn aders in zijn voorhoofd poppen – geweldig hoor. Maar ik denk vooral: ocharme, ze zullen hem nooit een kans geven. Ik denk dat wij vooral onze persoonlijke leefwereld in orde moeten krijgen, want hogerop zit het toch allemaal vast.

Ook muziek kan politiek zijn. Op Rock Werchter volgde de ene steunbetuiging aan Gaza na de andere. Hoe kijkt u daarnaar?

Miss Angel: Gevoelig onderwerp. Als je er ruimte voor hebt: doe vooral. In het Rivierenhof kwam het toevallig niet bij me op. Ik ga het ook niet forceren. Je moet mensen echt kunnen raken, want anders kan het fake overkomen, alsof je er gewoon bij wilt horen zodat je achteraf niet wordt aangepakt. I don’t give a fuck about that. Als ik erover wil praten, dan zul je dat gehoord hebben.

Mensen zijn wel érg hard bezig met elkaar op de vingers te kijken. Laat de activisten doen, maar wie niets zegt, moet ook met rust gelaten worden. Niemand hoeft zich een slecht mens te voelen als hij een keertje niet over Gaza post. Want zo kunnen we bezig blijven, hè. De crisissen in Congo en Soedan zijn ook bezig, waarom post daar niemand over? Enzovoort.

Werd u al zelf op de vingers getikt?

Miss Angel: Vaak. Ik post iets op Instagram en dan een of andere wijsneus: ‘Kun jij iets posten over Gaza misschien?’ Euh, kun jij uw bakkes houden misschien? Ik heb vorige week al gepost over Gaza. En misschien had ik zelfs een hele post klaargezet voor morgen.

Nog even over uw verhuizing naar Brussel, we zijn jaren later en nu zitten we hier toch nabij de Antwerpse Seefhoek.

Miss Angel: Verhuizen naar Brussel was inderdaad het plan, maar dat zie ik me niet meer doen. Antwerpen kan soms hectisch zijn, maar dat is nog meer het geval voor Brussel. Op dit moment weet ik niet wat mijn eindbestemming is. Ik weet wél dat ik niet in deze buurt wil blijven wonen. We zijn hier opgeschrikt door enkele incidenten (waaronder een dodelijke steekpartij in mei, nvdr). Vier jaar geleden vond ik het hier geweldig. Nu beleef ik dingen die ik nog nooit heb meegemaakt in ’t stad. De dealers verpesten het. Iedereen speelt hier Pablo Escobar. Het is hier niet meer zo gezellig, tijd om te verhuizen.

Mensen die er vertrouwd mee zijn, klagen steen en been over het Antwerpse uitgaansleven. U ook?

Miss Angel: Wij zijn echt aan het afzien. We kunnen niks meer organiseren. Zijn het niet de regels rond geluidsoverlast, dan worden de subsidies afgenomen. Niks leeft hier nog.

U trekt niet naar Brussel, blijft misschien niet in Antwerpen. Gent dan maar?

Miss Angel: I love Gent! Maar alleen… dat accentje (lacht).

Uw album opent met een gebed van uw vader, die een eigen kerk binnen de Pinkstergemeenschap heeft in Brussel. U gaat ook elke zondag naar de mis.

Miss Angel: In deze tijd zouden de kerken voller moeten lopen. Veel jongeren zijn een beetje verdwaald. Iedereen kampt met eenzaamheid, en het is makkelijker dan ooit om aan drugs te raken. If you don’t believe in anything, you can fall for everything: dat geloof ik heel fel. Je kunt gek worden door drugs en alcohol, ik ben daar echt bang van. Ik drink ook af en toe een glaasje wijn, maar ik weet hoe snel het kan gaan, zeker in mijn sector. Voor je het weet zit je met je haar half afgeschoren in een psychose en dan is het van: ocharme, die getalenteerde Miss Angel, zij had het nochtans echt in zich om het te maken.

Was uw vader al priester toen u klein was?

Miss Angel: Integendeel. Hij had een café, de Fugees, op het Antwerpse De Coninckplein. Daarna heeft hij zijn leven aan Jezus gewijd. Hij heeft nu een beter, kalmer en gezonder leven.

Hoe helpt het geloof u?

Miss Angel: (zwaait met een denkbeeldige toverstok) Al te veel mensen zien de verhalen als sprookjes en poëzie. Maar dat vind ik zo fascinerend aan de bijbel: het is geen sprookjesboek met simsalabim, het zijn lessen die je kunt toepassen in het dagelijkse leven. Een ding weet ik zeker: wie een stevige grondslag heeft via het geloof, kiest minder snel voor het verkeerde pad.