‘Als kind had ik angst voor de buitenwereld. Ik had een enorm goede band met mijn broer, en ook met de rest van mijn familie. Maar buiten die familiale cocon kwam ik niet: daarover twijfelde ik niet’, vertelt kunstenaar Marie Peeters.
Alles wat vreemd was, stootte mij enorm af. Zelfs naar school gaan deed ik helemaal niet graag. De lessen op zich interesseerden me wel en ik had best een goede verhouding met de leerkrachten. Maar spelen met mijn klasgenoten was er te veel aan. Ik had er ook helemaal geen behoefte aan. Tijdens de speeltijd zonderde ik me af. Dan wandelde ik steeds heen en weer over de speelplaats. Anderen vonden dat extreem eigenaardig gedrag. (lacht) Natuurlijk werd ik ook gepest. Dat is wel vaker het lot van de enkeling die zich afzondert van de grote groep, en het was ook het mijne: niet alleen om mijn gedrag trouwens, maar ook om mijn haarkleur en andere dingen. “Ben jij nu een meisje of een jongen?” riepen ze. De eerste keer dat ze zoiets zeggen valt het nog mee, maar gaandeweg kreeg het iets dreigends.’
Wanneer is dan alles veranderd?
Marie Peeters: In het laatste jaar middelbaar. We hadden een enorm enthousiaste leerkracht Nederlands, die heel gepassioneerd over literatuur kon praten. Stiekem begon ik ook boeken te lezen die niet op de verplichte literatuurlijst stonden, zoals Kaas van Willem Elsschot. Daar kon ik over praten met sommige van mijn medeleerlingen: plots hadden we iets dat we deelden. Toen vroeg ik me af: waarom zou ik de voldoening die ik in mijn persoonlijke kring vind, ook niet in de buitenwereld kunnen vinden? Ik begon mensen toe te laten in mijn leven: zo werd ik verliefd op een vrouw en leerde ik beeldende kunst kennen. Openbaringen waren dat. Dat uitte zich zelfs in mijn kleding: ik begon me te kleden in kleurrijke kostuums, terwijl ik daarvoor vooral onzichtbaar wilde zijn.
‘Ik begon me plots te kleden in kleurrijke kostuums, terwijl ik daarvoor vooral onzichtbaar wilde zijn.’
Twijfelt u vaak?
Peeters: Ik ben meer een achteraftwijfelaar. Ik ben voortdurend op zoek naar schoonheid en ervaringen die ik nog niet ken. Maar ook naar mensen met wie ik me verwant voel. Ik laat me daarbij leiden door het toeval. Onderweg denk ik niet te veel na en twijfel ik amper. Maar achteraf analyseer ik mijn gedrag wel, waarom ik iets deed of juist niet. Meestal schaaf ik mijn gedrag bij of anders laat ik het vliegen. Voor mij gaat twijfel dus over het niet altijd moeten weten, het zoeken, proberen, ervaren en reflecteren. Over het leven zelf, dus.
Het boek van schoonheid en toeval van Marie Peeters is uitgegeven bij Hopper & Fuchs, 287 pagina’s, 27 euro. Op 26 september om 19.00 uur gaat Marie Peeters op zoek naar andere Maries die haar een vraag over schoonheid willen stellen. Alles vindt plaats op de vernissage van INZICHT van haar broer Victor Peeters bij A Living Gallery, Amerikalei 90 in Antwerpen.
