‘Ik wilde vroeger over zo veel mogelijk dingen iets weten’, zegt Ivan Pecnik. ‘Ik was bijzonder nieuwsgierig naar alles en iedereen. Ik wilde ook zo veel mogelijk mensen ontmoeten. Naar zo veel mogelijk bestemmingen reizen, zo veel mogelijk boeken lezen… Rust roest, of was toch vooral bijzonder saai.’
Elke week vraagt Knack in de rubriek Durf twijfelen naar de twijfels van bekende mensen.
https://www.knack.be/dossier/durf-twijfelen/
‘Op het einde van mijn regentaatsstudie Frans-geschiedenis-moraal maakte ik mijn scriptie over filosoof en schrijver Jean-Paul Sartre. Daar valt natuurlijk bijzonder veel over te schrijven. Die man heeft over zowat alles en iedereen een mening gehad, hij was de vader van het existentialisme, en dan was er ook nog eens zijn verhouding met Simone de Beauvoir.
Toen al waarschuwden mijn docenten me: “Ivan, je kunt beter een paar dingen uitspitten over Sartre dan hem helemaal te willen vatten.” Ik sloeg die raad in de wind: bij alles wat ik over die man las, had ik een aha-erlebnis en dat wilde ik ook laten blijken. “Kijk wat ik allemaal gelezen en gedaan heb. 27 hoofdstukken over Sartre!” Later besef je dat dat niet de essentie is. Mijn docenten van toen hadden gelijk. Je kunt beter over weinig dingen heel veel weten in het leven.’
Dat leer je dus door ouder te worden?
Ivan Pecnik: Pas op, ik ben blij dat ik die levensfase meegemaakt heb. Die overdaad, dat nieuwsgierig zijn naar alles en iedereen, hoort bij de jeugd. Je moet misschien zelfs zo zijn als je jong bent. Maar ik ben ook blij dat ik nu in een andere levensfase zit. Ik hoef niet meer zo nodig iedereen te leren kennen. Oppervlakkige gesprekken? Laat maar zitten, dat is tijdverlies. Ik heb twee bijzonder goede vrienden en dat vind ik al heel veel.
Oppervlakkige gesprekken, dat is tijdverlies. Ik heb twee bijzonder goede vrienden en dat vind ik al heel veel.
Geldt dat ook voor uw professionele werk?
Pecnik: Paradoxaal genoeg maak ik daar de omgekeerde evolutie door. Toen ik nog op Studio Herman Teirlinck zat, moesten we kiezen tussen twee richtingen: kleinkunst of podiumkunsten. Ik koos voor het laatste. Een keuze waar ik destijds nachten van wakker heb gelegen.
Maar hoe ouder ik word, hoe meer dingen ik wil proberen: zingen, acteren, tv-werk, maar ook podcasts of stemmenwerk. Ik omarm die verscheidenheid en put er ook innerlijke rust uit. Al heeft het wellicht ook wat te maken met fomo: ik ben bang om iets te missen.
Twijfelt u vaak?
Pecnik: Ik twijfel wat ik hierop ga antwoorden. (lacht) Ik overweeg altijd de pro en contra’s van een beslissing, dat wel. Maar uiteindelijk kom ik er altijd wel uit, ik sleep geen verleden van onopgeloste twijfels met me mee. Ik twijfel nooit zo erg dat het me helemaal verlamt.
Ivan Pecnik speelt de Laatste Citatenrevue der Lage Landen. Samen met Jo Lemaire trekt hij ook door het land om crooners en chansons te zingen. Info: www.muziektheater.be
