Toni Coppers is misdaadauteur. Hij is nu ook te zien in De verraders op VTM.
Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?
Dat is een no-brainer: Gaza. Hoe wij gewoon toekijken op die ontmenselijking. En het feit dat zo veel mensen het woord ‘genocide’ toch niet in de mond willen nemen.
Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?
Elke dag blijven vechten voor gelijkwaardigheid.
Wat is uw grootste prestatie?
Dat ik veel flexibeler ben geworden dan ik ooit had gehoopt. Ik heb vijf kinderen tussen de 22 en 32 jaar en vroeger durfde ik hen geregeld de les te lezen, alsof ik – met mijn drie kranten per dag – alle wijsheid in pacht had. Maar ik heb geleerd om te luisteren: in hun discours hoor ik veel meer luciditeit en pragmatisme dan bij onze generatie vroeger.
Wat is uw grootste mislukking?
Dat ik mijn anders-zijn zo lang heb gecamoufleerd. Ik ben neurodivers en heb al mijn hele leven moeite om verbinding te maken met anderen. Het heeft te veel jaren geduurd voor ik mezelf – en anderen – oprecht interessant probeerde te vinden.
Hebt u al eens overwogen om te emigreren?
Als student in Leuven werd ik elke dag verbaal gebombardeerd met nieuws over Russische en Amerikaanse kernwapens. Toen heb ik de papieren aangevraagd om naar Australië te verhuizen. Het is er gelukkig nooit van gekomen, gezien mijn gigantische slangenangst.
‘Ik praat veel meer tegen dieren, bomen en dode mensen dan tegen levende mensen.’
Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?
Aan de vakanties uit mijn jeugd: ergens boven de horizon in de Alpen, of in een natte wei aan de Ourthe, met het gekras van kraaien. Ultieme vrijheid.
Praat u weleens tegen uw huisdier?
Ik praat veel meer tegen dieren, bomen en dode mensen dan tegen levende mensen.
Hebt u ooit al eens een zelfhulpboek gelezen?
Zeker, en ik heb twee aanraders: Zelfzorg van Nina Mouton en The courage to be disliked van Ichiro Kishimi. Maar eigenlijk is elk goed boek een vorm van zelfhulp: ze balsemen mijn ziel.
Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?
Nachttrein naar Lissabon van Pascal Mercier. De polyfone gezangen van Josquin des Prez, in een klein kerkje in Canterbury. Het licht in de schilderijen van William Turner. En The perfect spy van John le Carré.
Waarover zou u meer willen weten?
Tot enkele jaren geleden was ik heel gefrustreerd omdat ik nooit alles zou weten over geschiedenis, nooit alle mooie plekken ter wereld zou zien. Maar met ouder worden, besef ik hoeveel schoonheid er ligt in keuzes maken.
Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?
We steunen al vele jaren verschillende goede doelen. En we helpen onder de radar ook een kwetsbare familie, die we onder meer onze maaltijdcheques geven.
Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?
Niets. Liefde is een geschenk dat je moet leren aanvaarden.
Vindt u seks overschat?
Je kunt het alleen maar onderschatten. Maar intimiteit, humor en goede afspraken zijn cruciaal.
Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?
Mijn vader is eind december overleden en rouwen blijkt voor mij een heel traag proces. Maar mijn moeder bezoek ik regelmatig in het allerbeste woonzorgcentrum ter wereld. En als ik haar zie, zie ik ook mijn vader.
Wat hebt u geleerd in het leven?
Dat je met vriendelijkheid en mededogen heel ver raakt.
