Brugge voor Pol en Pol voor Brugge

De N-VA had Pol Van Den Driessche nooit mogen opofferen.

De N-VA heeft een nieuwe lijsttrekker in Brugge: Ann Minne-Soete. Kan het nog oud-Vlaamscher? De voorzitter van N-VA Brugge heet Tijl Waelput, als eerbetoon aan het goede oude nomen est omen kan ook dat tellen. Ann Minne-Soete, onafwendbaar doemt het beeld op van volksdansers en vendelzwaaiers. En erger: van Laïs! Klinkt als een gedicht van de gezusters Loveling:

De wind ruischt door den naakten boom; De hemel dreigt met regen; Het lichte zaad der distels waait In pluimkens langs de wegen. De jonge wachtster staat bedrukt: Zij hoedt voor ’t laatst de koeien, Die langzaam opzien van den grond En naar hun stallen loeien. Ze zucht oh soete minne Pol; Bij u was ’t wel van moeten, Maar liever vol van Pol Dan van Anne Minne-Soete.
Ze is van Club Brugge! Ook dat nog. Pol was niet ‘van’ de Cercle, Pol wás de Cercle. Dat het moest gedaan zijn met altijd de underdog te blijven, zo besliste hij de fatale dag waarop hij tot woordvoerder werd aangesteld, en hij beledigde terstond Michel D’Hooghe en het voltallige bestuur van Club. ‘Net nu de relaties met Cercle wat beter waren, komt daar die pipo’, liet D’Hooghe zich enkele weken later boos ontvallen.

Dankzij die pipo begon de echte Bruggeling zich steeds meer met het katholieke Cercle te vereenzelvigen, terwijl het wat protserige Club vooral supporters buiten de stad telt, en bij de agnostische burgerij. Cercle werd zowaar hip. De groen-zwarte sjaals moesten om en rond het Ann Soete-Minnewater niet meer onderdoen voor de blauw-zwarte. Cercle won voor het eerst in dertien jaar de derby en vorig seizoen pakte het tegen Club zelfs zes op zes. Pol dronk zich een delirium, en met hem alle leden van ‘de vereniging’. Hierna bepotelden allen zoveel vrouwen als ze bepotelen konden, en in Brugge zijn er dat niet weinig.

Maar Club heeft meer geld, zeker na de brutale staatgreep van Uplace Bart, en herstelde snel het oude overwicht. En Pol, die dankzij zijn assertiviteit Cercle uit het moeras had getild, zonk daar dankzij diezelfde assertiviteit zelf in weg. Twee zemelenknoopsters mochten in Humo en Reyers Blaat komen janken dat hij vijftien jaar geleden een keer vrijpostig was geweest, zo te zien met een goed stuk in zijn kraag, en exit Pol nog voor de exitpoll kon aantonen dat hij de nieuwe burgemeester van Brugge zou worden. Moest enkel nog bepalen of hij de tricolore sjerp zou vervangen door een bicolore geel-zwarte of groen-zwarte.

De N-VA had Pol Van Den Driessche nooit mogen opofferen. Aan het Minnewater zijn ze met monseigneur Vangheluwe en Pierre Chevalier wel meer gewoon. Daar zeggen ze over die zogenaamde handtastelijkheden: ‘Hoatgoanjoat, me da miern zjihkn? Da moe nekjeeh gedoan zin me die vieze gesgjeete die te dom zin voer ooi t’eetn. Den tring en den tram zin derover gewist. Oet de melk smakt noa stront, is de koe ongezond.’

Een kleine tip aan de afgeslankte: zet de afgedankte opnieuw op de lijst. Achteraan of middenin, maakt niet uit. En laat de Bruggelingen zelf beslissen. Bruggelingen hebben sowieso de neiging om de rangen te sluiten als een van hen van buitenaf wordt aangevallen, zoals bijvoorbeeld Robert d’Artois niet zo lang geleden mocht ondervinden. Vrouwen hebben de voorbije weken genoeg noten op hun zang gehad, holebi’s nog meer, het wordt tijd dat de gezonde mannen eens reageren. Nu de echte DSK het voortouw heeft genomen en een miljoen dollar eist van die leugenachtige kamermeid in New York, moet de Vlaamse DSK hetzelfde maar doen. Wij zullen hem het adres van een bekwame strafpleiter bezorgen.

Hilde Claes heeft Jos Ghysen vorig jaar wel ereburger van Hasselt gemaakt. Dat is tenminste een statement: handen af van onze Jos. Had hij dat zelf maar gezegd tegen Ireen Houben. Daarom: Brugge voor Pol en Pol voor Brugge. Ké gezeit.

Koen Meulenaere