Israëlische betogers, Trump, Macron, Starmer, de VN: van niemand trekt Netanyahu zich iets aan. Een Nederlandse handels- of Songefestivalboycot is dan ook totaal zinloos om het leed in Gaza nu te stoppen, schrijft Robbert de Witt (EW).
Nou, dat was niet meer zo indrukwekkend, wat Israël dinsdag 9 september uithaalde in Qatar. Brutaal was het wel, om met vijftien gevechtsvliegtuigen over grondgebied van Saudi-Arabië te vliegen om een gebouw in het ministaatje Qatar te bombarderen.
Daar zouden Hamas-leiders verblijven. Volgens de regering van premier Benjamin Netanyahu een uitgelezen kans om de aanstichters van de pogrom op 7 oktober 2023 om te leggen. De Palestijnse terreurbeweging Hamas beweert dat er weliswaar zes doden vielen, maar dat de leiders ontkwamen.
Israëlische aanval op Hezbollah: geraffineerd, dodelijk en angstwekkend
Dodelijker en beter gepland was de Israëlische massa-aanval op terreurbeweging Hezbollah in september vorig jaar. De piepers waarmee Hezbollah-leden communiceerden, bleken gesaboteerd en Israël liet ze ontploffen, met honderden tegelijk. Geraffineerd, dodelijk én angstwekkend voor de vijanden van de Joodse staat: kennelijk ben je nergens meer veilig.
Zelfs niet in Teheran, de hoofdstad van de Islamitische Republiek die al veertig jaar teert op Jodenhaat. Daar werd op 31 juli vorig jaar Hamas-leider Ismail Haniyeh geliquideerd. Een huzarenstukje in het hol van de leeuw, dat zelfs door geharnaste tegenstanders van Israël stiekem is bewonderd.
Doha-aanval wekt afkeuring, Netanyahu blijft doorzetten
De liquidatiepoging in Doha, Qatar, riep alleen afkeuring op. Zelfs bij Israël trouwste bondgenoot de Verenigde Staten. President Donald Trump was ‘heel ongelukkig’ met de aanval.
Maar Netanyahu trekt zich daar niets van aan, zoals hij zich van niemand nog iets aantrekt. De Israëlische premier wil koste wat kost Hamas vernietigen.
Steun in de regering, tegenzin bij de meerderheid
In zijn regering zijn nog wel (radicaal-religieuze) ministers die hem steunen — of opstoken. Net als Joodse kolonisten op de Westelijke Jordaanoever en religieus-extremisten elders in Israël.
Maar het merendeel van de Israëliërs wil al heel lang dat die oorlog gewoon stopt. Dat er een deal met Hamas komt om de nog levende gijzelaars vrij te krijgen.
Maar met wie kun je eigenlijk onderhandelen als je iedere mogelijke gesprekspartner naar het hiernamaals bombardeert?
Netanyahu negeert protesten en internationale druk
Benjamin Netanyahu maakt zich er kennelijk niet druk om. Zoals het hem koud laat dat hij met de raketten op Doha de broze toenadering tot de Arabische wereld op het spel zet. Evenmin laat hij zich beïnvloeden door alle demonstraties tegen hem en zijn oorlog, van soms honderdduizenden burgers.
Netanyahu is ook ongevoelig voor druk van andere landen. Sinds zijn wraakoefening in Gaza begon, regent het veroordelingen. Naarmate het geweld langer duurt en het dodental onder Palestijnen oploopt, werden die scherper en feller. Maar Netanyahu’s antwoorden werden dat ook.
Europa erkent Palestina en neemt afstand van Israël
Tot het moment kwam dat het ook voor Israëls westerse vrienden genoeg was en zij het land lieten vallen. Zo althans werd het in Israël opgevat toen Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk aankondigden dat zij Palestina als VN-lidstaat zullen erkennen.
Netanyahu bond natuurlijk niet in, maar reageerde woedend: zo wordt Hamas nog beloond voor de moordpartij van 7 oktober 2023, met een eigen staat!
Ook in nog andere Europese landen gaat het zo. Inmiddels lijkt Nederland om, en is alles wat met Israël te maken heeft fout en besmet. Dat komt ongetwijfeld voort uit frustratie.
Wie wordt er niet geraakt door de beelden uit Gaza? We willen wel iets doen, maar kúnnen niets doen. Een Duitse krant schreef onlangs dat Europa ‘gevangen zit tussen moraal en machteloosheid’.
En dus buitelen ook in Amsterdam de zinloze maatregelen tegen Israël over elkaar. Een Kamermeerderheid is voor een handelsembargo tegen Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever. Nederland doet niet mee aan het Songfestival als Israël ook meedoet.
Symbolische sancties en culturele boycot tegen Israël
Universiteiten willen niet meer samenwerken met Israëlische wetenschappers. Artiesten, kunstenaars, muzikanten worden geweerd. Of ze moeten, zoals in Gent, eerst nadrukkelijk en publiekelijk afstand nemen van de regering-Netanyahu.
Boycot schiet tekort tegen Netanyahu’s offensief
Op korte termijn haalt dit natuurlijk niets uit: Netanyahu gaat op dit moment onverstoord verder met het in de as leggen van Gaza-Stad, het laatste Hamas-bolwerk.
‘Ik heb jullie gezegd dat we de terreurtorens zouden neerhalen,’ zei hij over de gebombardeerde hoogbouw, ‘en dat is precies wat we nu doen!’ Als het handelsembargo — ooit — pijn gaat doen in Israël en het songfestival vrolijk is begonnen zonder Israëlische deelnemers, is Netanyahu’s Gaza-offensief allang voorbij.
