Het vredesboek (Bernard Benson)

Ann Peuteman

Knack-journaliste Ann Peuteman haalt herinneringen op aan ‘Het vredesboek van Bernard Benson. ‘In de drie decennia die sindsdien zijn verstreken, heb ik zelden nog een boek in handen gekregen dat me zo bij de keel greep, zo wist op te ruien ook.’

Het vredesboek (Bernard Benson)
© .

‘Reagan, Gorbatsjov: twee raketten in mijn hof’, zongen we op de speelplaats. Het was halverwege de jaren tachtig en de Koude Oorlog was in volle gang. Bang waren we. Voor de bom, de Russen, het einde van de wereld. Het was de tijd dat Sting ‘I hope the Russians love their Children too‘ zong en ik stapelgek was op Ernst Janz van Doe Maar die me nog banger maakte met De Bom: ‘Laat maar vallen dan. Het komt er toch wel van. Het geeft niet of je rent.’ Ik was daar echt mee bezig. Heel erg zelfs. Vandaar wellicht dat mijn moeder me Het vredesboek van de Britse fysicus en informaticus Bernard Benson cadeau deed. Daarin zoekt een jongetje de presidenten van de drie machtigste landen van de wereld op om hen te vragen vrede te sluiten. De presidenten noemen hem – niet geheel onterecht – naïef, maar beloven hem toch hun uiterste best te doen.

‘Ik herinner me dat ik het graag demonstratief op de hoek van mijn schoolbank liet rondslingeren’

Benson vertelt het verhaal in ogenschijnlijk handgeschreven kapitalen geïllustreerd met heel rudimentaire tekeningen. Dat op zich vond ik toen al heel bijzonder, want daaraan zag je dat Het Vredesboek iets helemaal anders was dan de jeugdromans van Thea Beckman of Jan Terlouw die ik normaal las. Ik herinner me dat ik het graag demonstratief op de hoek van mijn schoolbank liet rondslingeren.

Eerste pamflet

Achteraf gezien was Het vredesboek misschien wel het eerste pamflet dat ik in handen kreeg. ‘Ze ontdekten spoedig dat een paar mensen met goede bedoelingen samen WONDEREN KUNNEN VERRICHTEN!’ las ik. En ook: ‘Veel woorden werden er niet gebruikt. Het was voldoende dat de mensen lazen: DE KINDEREN WILLEN NIET STERVEN!’ Het Bond Zonder Naam-gehalte viel me toen nog niet op – of misschien beviel dat me op mijn elfde net. Ondertussen is de dreiging van de Koude Oorlog samen met de zure regen verdwenen, maar ik weet nog perfect welk gevoel dat boekje me gaf: dat ik de wereld moest en zou veranderen, dat ik iets moest doen.

In de drie decennia die sindsdien zijn verstreken, heb ik zelden nog een boek in handen gekregen dat me zo bij de keel greep, zo wist op te ruien ook. Heel jammer vind ik dat.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content