Acteur en scenarist Rudy Morren, die onder meer meeschreef aan series als Zone Stad, wint de Knack Hercule Poirotprijs 2020 met Sneeuwspoor, een thriller over een gynaecoloog die de pedalen verliest.
In den beginne was Sneeuwspoor een filmscenario, hebben we ons laten vertellen.
Rudy Morren: Dat klopt. Maar in die vorm werkte het niet, dus heb ik het herschreven tot een boek. In een boek kun je de personages rijker uitwerken. Ik hoop dat ik mijn verhalen voortaan zal kunnen vertellen als auteur, bevrijd van de rompslomp die bij het scenarioschrijven hoort.
Verhalen vertellen: dat doe ik al mijn hele leven het liefst. Als zesjarig ventje liet ik mijn soldaatjes en cowboys avonturen beleven. Na mijn opleiding aan Studio Herman Teirlinck dook ik als acteur en vervolgens als scenarist in verhalen. Nu schrijf ik ze neer in een boek. Hopelijk mag ik dat nog lang blijven doen.
In Sneeuwspoor lees ik: ‘Het blind inbrengen van de primaire trocart in de buikholte heeft altijd een zekere risicofactor.’ Hebt u een gynaecoloog geraadpleegd terwijl u aan het schrijven was?
Morren: Die informatie komt inderdaad van een gynaecologe. Ik sprak haar over iets belangrijks waar te zelden over gepraat wordt: de oorzaken en gevolgen van medische fouten, die amper gerapporteerd worden. Peter, het hoofdpersonage van Sneeuwspoor, is een gynaecoloog die zo’n fout maakt en in een stroom van ellende belandt.
Het levert een verslavende trip op.
Morren: Dat is mijn doel: elke bladzijde van mijn roman móét spannend zijn. De personages moeten blijven boeien. Schrijven is zwaar en saai, maar niets is mooier dan hardop lezen wat je hebt geschreven en voelen hoe die pagina’s met je aan de haal gaan. En hoe je op het einde denkt: wow, wat was dát?!
Een boek moet een louterende reis zijn. In mijn debuut Wild vlees nam ik de lezer mee naar een vervallen boerderij. In deze roman – of thriller, ik geef niet om labels, Shakespeare was evengoed een thrillerauteur, niet? – volg je een gezin in de koude winters van 2018, 2019 en 2020. Voorts hebben beide boeken niets met elkaar te maken. Al delen ze wél mijn wereldbeeld.
Hoe ziet dat wereldbeeld eruit?
Morren: Voor mij is niets belangrijker dan familie, liefde, vriendschap en vertrouwen. In mijn boeken voer ik personages op die elkaar doodgraag zien en daarom erg verkeerde daden verrichten. Er vloeit veel bloed, er wordt gemoord, maar eigenlijk zijn het heel liefdevolle boeken.
De Israëlische schrijver David Grossman vertelde onlangs in de Volkskrant dat hij tijdens een tandartsbezoek voelde dat hij zou flauwvallen: ‘Ik smeekte de tandarts om dat te laten gebeuren, zodat ik het achteraf kon beschrijven.’ Zou u ook zover gaan?
Morren: Ik heb nog niemand vermoord! (lacht) Ik teer op mijn ervaring als acteur en op mijn verbeelding. Elk boek is een nieuwe arena die ik verken.
Bepaalde voorvallen inspireren me wel. De kiem voor Sneeuwspoor ligt in een uitje naar de Hoge Venen. Het sneeuwde en ik dacht: stel dat ik een ongeluk krijg? Stel dat niemand me vindt? Stel dat iemand me vindt maar geen goede bedoelingen heeft? En de aanzet tot mijn vierde boek, dat nu in de notitiefase zit, is gegeven door te lezen over huiselijk geweld en hoe we er vaak van uitgaan dat de man de dader is. In dat boek, dat in 2022 zal verschijnen, probeer ik iets wat ik lang voor me uit heb geschoven: een vrouw de hoofdrol laten spelen. Eindelijk!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
