Peter Casteels

‘Wij, homo’s, hebben echt nergens meer over te klagen’

‘Over het algemeen zijn wij van alle minderheidsgroepen degene die het meest vertroeteld wordt’, schrijft Peter Casteels in zijn column.

Voorlopig is mijn cultureel hoogtepunt van deze lockdown iets waarvan ik niet echt weet of ik het u wel zou aanraden. Eindelijk heb ik Looking gezien, de film die HBO in 2016 maakte als saluut aan de gelijknamige televisiereeks, die al na twee seizoenen werd afgevoerd. Die reeks ging over drie stadse homovrienden – Patrick, Agustin en Dom – in San Francisco. Alle homo’s kennen Looking, terwijl ik niet geloof dat er één hetero is die alle afleveringen heeft uitgekeken.

De film moest voor closure zorgen voor de fans, want het tweede seizoen was geëindigd alsof er nog zeker een derde zou komen. Ging Patrick nu echt weg bij Kevin? Ja, Patrick ging echt weg bij Kevin, en komt op het einde van de film terug bij Richie terecht, een ander ex-liefje. Agustin trouwt zelfs met Eddie, en Dom heeft het te druk met z’n eettentje om aan echte relaties te denken.

Wij, homo’s, hebben echt nergens meer over te klagen.

Dom was mijn favoriet. Ook al begreep ik niets van dat eettentje.

Het is mijn overtuiging, of in ieder geval een grap die ik af en toe maak, dat homomannen in de media- en entertainmentsector vandaag een voordeligere positie hebben dan heteromannen. We zijn nog altijd een minderheid, uiteraard, maar we hebben echt nergens meer over te klagen. Telt u maar eens na hoeveel homoseksuele journalisten, presentatoren en acteurs u kent, en vervolgens hoeveel lesbiennes. Over het algemeen zijn wij van alle minderheidsgroepen degene die het meest vertroeteld wordt. Dat is ook niet altijd even aangenaam, maar het is wel wat anders dan te worden uitgespuwd.

Toch kan ik op de vingers van één hand de films, series en boeken tellen waarin homoseksualiteit en alle gevoeligheden, complexen en ook best wel techniciteiten die er vandaag bij horen worden aangeraakt. Zeker als ik rekening houd met of ik het zelf ook nog goed en interessant vond – Queer as Folk heeft mij, euh, weinig bijgebracht. Looking is ook bijzonder omdat geen strijd van aanvaarding die homoseksualiteit meer vertroebelt. Nu die vorm van zingeving en betekenis is weggevallen, moeten we er echt helemaal zelf iets van proberen te maken.

Naar ‘Looking’ kijken is dus ook toegeven dat de kracht van herkenning redelijk verzengend is.

Naar Looking kijken is dus ook toegeven dat de kracht van herkenning redelijk verzengend is. Ik zal nog veel vaker terugdenken aan Patrick, Agustin en Dom dan aan Esty uit Unorthodox – ook een uitstekende reeks nochtans. Trots ben ik daar allemaal niet op, want ik hou nogal van het praatje dat kunst moet dienen om andermans perspectieven aan te brengen. Maar als het net mijn verhalen zijn die zo zelden worden verteld, kan ik mezelf misschien wel eens een uitzondering gunnen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content